04 เดจาวู
1066 คำ
สามีปีศาจ 4 เดจาวู
“นายรออยู่ข้างใน” ชายชุดดำพาเธอมายังห้องห้องหนึ่งซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นห้องทำงานของเขา หญิงสาวเริ่มรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเพราะคฤหาสน์หลังนี้มีแต่ผู้ชายใส่ชุดดำท่าทางไม่เป็นมิตรเฝ้าเต็มไปหมด
จะถอยหลังตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะเธอดันเซ็นสัญญาไปเป็นที่เรียบร้อย
“ฉะ...ฉันกลัวค่ะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นหลังจากที่ชายชุดดำกำลังก้าวเท้าออกไปเมื่อพาเธอมาถึงหน้าห้องส่งผลให้ชายคนนั้นหยุดชะงัก
“คิดจะมาทำงานที่นี่ห้ามพูดคำว่ากลัว” ชายคนนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย จนไอติมรู้สึกเย็นถึงกระดูกสันหลัง “เดินเข้าไป นายของฉันรออยู่”
“คะ...คุณเข้าไปเป็นเพื่อนได้ไหมคะ” ไอติมเว้าวอนเพราะกลัวว่าหลังประตูจะมีสิ่งน่ากลัวที่เธอคาดไม่ถึง
จากที่เคยคิดว่าที่นี่เป็นแค่คฤหาสน์ธรรมดาๆ เหมือนที่เธอเคยไปรับจ้างทำความสะอาด แต่เมื่อมาถึงมันกลับไม่ใช่อย่างที่คิดเพราะมีชายชุดดำยืนเฝ้าเต็มคฤหาสน์ราวกับว่าที่นี่คือที่อยู่ของมาเฟีย แล้วทุกคนล้วนไม่เป็นมิตรเอาเสียเลยจนไอติมแทบอยากจะถอนตัว
เหมือนมีลางสังหรณ์บอกว่าสิ่งที่อยู่หลังประตูนั้นคือสิ่งที่น่ากลัวสำหรับเธอ
“เจ้านายของฉันไม่ชอบรอใครนานๆ ถ้าไม่อยากมีปัญหาก็รีบเข้าไป” ชายคนดังกล่าวพูดทิ้งทายก่อนจะเดินจากไปพร้อมสีหน้าเย็นชา
ผู้คนที่นี่เขายิ้มไม่เป็นหรือไงตั้งแต่มายังไม่เคยมีใครส่งยิ้มหรือทักทายเธอเลยแม้แต่คนเดียว
“ฮึบ!” ไอติมสูดลมหายใจเข้าก่อนจะใช้สองมือผลักประตูบานหนาเข้าไปมันเป็นลายคลาสสิกสมัยยุคโรมัน เมื่อก้าวเข้ามาถึงในห้องดวงตากลมถึงกับเบิกกว้างทันทีเพราะห้องนี้มันคือห้องนอนที่ประดับไปด้วยเฟอร์นิเจอลายคลาสสิก มันกว้างใหญ่กว่าบ้านของเธอซะอีก
ไอติมเหลือบไปเห็นบุรุษชายในชุดสูทดำคนหนึ่งนั่งหันหน้าออกนอกหน้าต่างเขาพ่นควันบุหรี่ออกจากปากจนมันคละคลุ้งเต็มห้องและดูเหมือนว่าเขาเองจะเป็นผู้ชายที่ตัวสูงเอามากๆ
หญิงสาวเม้มปากจนเป็นเส้นตรงก่อนจะค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปหาบุรุษชายซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของคฤหาสน์ในขณะมือบางกำเอกสารไว้แน่น เธอก้าวเท้าผ่านเตียงหรูขนาดคิงไซต์ก่อนจะไปหยุดที่หลังชายคนดังกล่าวและดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ตัวว่าเธอมาถึงแล้วเพราะเขายังคงนั่งดูดบุหรี่ด้วยความสบายใจ
“เออ...คะ...คุณเรียกให้ฉันมาหาใช่ไหมคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นส่งผลให้มือหนาที่คีบบุหรี่ชะงัก ก่อนที่บุรุษชายคนดั่งกล่าวจะทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้รองเท้าหนังเหยียบจนมันแหลกละเอียดในขณะที่ไอติมลอบกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่
ผู้ชายคนนี้ดูน่าเกรงขามและดูน่ากลัวในเวลาเดียวกันจนทำให้เธอรู้สึกประหม่า
“คิดยังไงถึงมาทำงานที่คฤหาสน์ของฉัน” ชายคนนั้นพูดขึ้นโดยที่ตัวของเขายังคงนั่งหันหลังให้เธอ น้ำเสียงเย็นเยือกนั้นชั่งบาดหัวใจเหลือเกิน
เหมือนอาการเดจาวูเสียงนี้มันคุ้นหูมากราวกับว่าเธอเคยไปได้ยินที่ไหนมาก่อน
“ที่ฉันมาทำงานที่นี่เพราะต้องการเงินไปทำร้านเบเกอรี่ค่ะ เห็นว่ารายได้ค่อนข้างดีดิฉันจึงลองสมัครดูค่ะ”
“แล้วเธอได้อ่านเอกสารครบทุกหน้าไหม”
กึก!
“....” ไอติมชะงักยอมรับว่าไม่ได้อ่านครบทุกหน้าเพราะเอกสารมันเยอะเนื้อหาหลายหน้าเหลือเกินจึงเลือกอ่านแค่เพียงผิวเผินแล้วจรดปากกาสมัครทันทีเพราะเห็นค่าตอบแทนที่ได้สูงลิ่ว
“อ่านไม่ครบสินะ” เธอได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอก่อนที่นิ้วใหญ่จะเคาะลงบนแฟ้มงานที่วางอยู่บนโต๊ะเบาๆ แต่เสียงมันกลับดังก้องเข้ามาเข้ามาที่โซนประสาทของเธอจนเย็นวูบไปถึงไขสันหลัง “แล้วเธอได้อ่านรึเปล่าว่าเจ้าของคฤหาสน์คือใคร”
“มะ...ไม่ค่ะ” ร่างบางเหงื่อตกยอมรับว่าสะเพร่าเองที่ไม่ได้อ่านเอกสารให้ละเอียด เพราะความเห็นแก่เงินแท้ๆ
“เธอนี่มันโครตสะเพร่า เพราะบางทีถ้าเธอเห็นชื่อของฉันเธออาจจะไม่อยากจรดปลายปากกาลงบนแผ่นกระดาษก็ได้”
“...” ไอติมมองแผ่นหลังกว้างด้วยความไม่เข้าใจ
“คฤหาสน์ของฉันไม่ต้องการคนอ่อนแอเข้ามาทำงาน...เธอจะทำได้ไหม”
“ดะ...ได้ค่ะ”
“เพราะมันไม่ใช่แค่การเป็นแม่บ้านและพี่เลี้ยงเด็กอย่างเดียว”
“...”
“เธอต้องปกป้องลูกชายของฉันจากศัตรูด้วยนั่นคือหน้าที่หลักๆ ของพี่เลี้ยงเด็ก”
“...”
“นี่คือเหตุผลที่ทำไมหลายคนเข้ามาทำงานนี่แล้วลาออก นั่นเพราะพวกนั้นไม่มีศักยภาพเพียงพอในการเลี้ยงลูกชายของฉัน”
“...”
“ฉันจ่ายค่าจ้างสูงฉันก็อยากได้คนที่มีประสิทธิภาพ แต่ถ้าเธอยืนยันว่าจะทำฉันก็จะให้เธอเริ่มงานเลยทันที”
“...”
“แต่เธอมั่นใจใช่ไหมว่าจะดูแลลูกชายของฉันได้”
“มะ...มั่นใจค่ะ ฉันดูแลลูกของคุณได้” ท่าทางงานนี้จะไม่หมูซะแล้วเพราะถ้าหากมันง่ายจริงเขาคงไม่จ้างด้วยค่าจ้างที่สูงลิ่วขนาดนี้
จะถอยหลังกลับไปกินแกลบเหมือนเดิมก็ไม่ได้แล้ว...แค่ 1 ปีเท่านั้น!
“จริงๆ ฉันก็ไม่อยากให้มือสกปรกของเธอมาแตะต้องลูกชายของฉันเท่าไหร่ แต่ฉันเห็นแก่ความมุ่งมั่นของเธอ”
“...” หญิงสาวอ้าปากค้างกับคำพูดของชายหนุ่ม เขาไม่ควรพูดแบบนี้กับเธอทั้งๆ ที่พึ่งเจอกันครั้งแรก ได้แต่เก็บความไม่พอใจเอาไว้ในใจ
“และถ้าเมื่อไหร่ที่ลูกของฉันเรียกเธอว่าแม่...ฉันจะบีบคอของเธอให้ตายคามือทันที!”
เอี๊ยดดดด~
ร่างสูงค่อยๆ หมุนเก้าอี้มาแต่เมื่อเห็นหน้าของบุรุษชายเจ้าของคฤหาสน์แล้ว ดวงตากลมโตถึงกับเบิกกว้างทันทีด้วยความไม่เชื่อสายตาส่งผลให้ทั่งร่างแข็งทื่อราวกับโดนคำสาปจนเอกสารในมือหล่นร่วงไปกองลงที่พื้น
“คุณ!!!”
- ผู้เขียน
