“เท่าที่รู้มาจากรัก เห็นบอกว่าเป็นคนของเสี่ยหาญเลยทำกร่างไปทั่ว ตำรวจก็ไม่กล้าทำอะไรเพราะเกรงใจเสี่ยหาญกันทั้งนั้น”
ชนิดาเล่าตามที่ต้องรักบอกระหว่างขับรถกลับมาที่นี่ให้เจ้านายฟัง ซึ่งพอได้ยินชื่อนั้นชนาธิปก็ขมวดคิ้วมุ่นพลางทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ
“อ้อ...เสี่ยหาญงั้นหรือ” ชายหนุ่มเคาะนิ้วลงบนหัวเข่าของตัวเองก่อนจะแค่นยิ้มออกมา
“อาจจะเป็นลูกน้องจริงๆ แต่คิดว่าแค่นักเลงปลายแถวแอบอ้างชื่อเสี่ยหาญมากกว่า เสี่ยเขามีลูกน้องมือดีหลายคน แต่ละคนไม่มีใครเป็นแบบนี้หรอก”
รอยยิ้มหยักลึกผุดขึ้นที่มุมปากของเขาอย่างมีนัย เขาคิดออกแล้วว่าจะจัดการกับดิลกอย่างไรโดยที่มือของตัวเองไม่ต้องแปดเปื้อน
เขากับเสี่ยหาญรู้จักและคุ้นเคยกันอยู่บ้างเพราะทำธุรกิจสีเทาเหมือนกัน เพียงแต่เสี่ยหาญนั้นมีทั้งเทาและดำปะปนกันไป เขาเปิดผับให้ความสำราญกับเหล่าผีเสื้อราตรี ในขณะที่เสี่ยหาญนั้นเปิดคาราโอเกะก
