“ใช่...ถ้ามีโอกาส” วิลผงกศีรษะขึ้นลงช้าๆ รู้สึกใจหายกับประโยคสุดท้ายของเพื่อนรัก
ทั้งคู่นั่งนิ่งกันไปอีกพักใหญ่ๆ แต่สุดท้ายวิลก็เป็นฝ่ายลองพูดโน้มน้าวเพื่อนอีกครั้ง
“ฉันว่านายกลับไปคิดให้ดีก่อนดีกว่านะทิม อีกตั้งสามเดือน ยังมีเวลาให้นายได้ตัดสินใจว่าจะเลือกเดินทางไหน แต่สำหรับฉัน ฉันคิดว่าเคธี่เหมาะสมกับนายที่สุดแล้ว นายจะยอมเสียสละทุกอย่าง ยอมแลกทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิตของตัวเองเพียงเพราะผู้หญิงคนหนึ่งจริงๆ หรือเพื่อน”
ชนาธิปผินหน้ามามองคนพูดพลางยกแก้วบรั่นดีขึ้นกระดกลงคอจนหมดในอึกเดียว จากนั้นจึงพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“แต่คนบางคนก็ควรค่าแก่การเสียสละไม่ใช่หรือ”
ชนาธิปกับวิลกลับมาถึงคฤหาสน์ในเวลาล่วงเข้าวันใหม่ไปแล้วเกือบสองชั่วโมง นัยน์ตาสีนิลมองไปยังประตูบานใหญ่เบื้องหน้า เวรยามแน่นหนาและกล้องวงจรปิดที่ติดตั้งไว้รายรอบเป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าคฤหาสน์หลังนี้ไม่ใช่สถานที่ที่ใคร
