ชนาธิปเดินลงบันไดมาด้วยสีหน้าที่ปกปิดความอ่อนเพลียไว้ไม่มิด เมื่อคืนเขานอนไม่ค่อยหลับทั้งที่ร่างกายรู้สึกอ่อนล้า เขาคิดว่าคงเกิดจากอาการเจ็ตแล็กกระมัง เพราะเวลาที่นี่กับประเทศไทยห่างกันถึงสิบชั่วโมง
ทันทีที่เขามาถึงห้องโถงใหญ่ เอกรัฐที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วก็ลุกขึ้นยืนทันที มองสีหน้าอีกฝ่ายก็พอรู้แล้วว่ามีเรื่องด่วนที่ต้องการรายงานให้เขาทราบ
“มีอะไร” เขาถามเข้าประเด็นทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาเกริ่น
“ต้องรักถูกคนผลักตกบันไดเลื่อนที่ห้างฯ ครับ โชคดีที่อาการไม่เป็นอะไรมาก มีแค่รอยถลอกและฟกช้ำเพราะมีคนช่วยเอาไว้ได้ทันเวลา”
เอกรัฐรายงานรวดเดียวจบพร้อมกับสังเกตสีหน้าของเจ้านายไปด้วย
สีหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่นัยน์ตากลับแฝงความมุ่งร้ายทำลายนั้นทำเอาลูกน้องอย่างเขาซึ่งติดตามรับใช้มานานหลายปียังอดกลืนน้ำลายลงคอด้วยความพรั่นพรึงไม่ได้ เพราะแววตาอย่างนี้ไม่ได้มีให้เห็นบ่อยนัก
“ชัชจัดการแล้ว
