พีรภัทรกระตุกยิ้ม ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ดูเขาจะเนื้อเต้นขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินเข้ามายืนตรงหน้าคนตัวเล็ก สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง
พีรภัทรจ้องจากระดับสายตาลงไป เห็นกระหม่อมกลมมนเล็กและรูปร่างที่เตี้ยกว่าตนเองเกือบสิบกว่าเซนติเมตร
“เงยหน้าขึ้นสิพิม” น้ำเสียงอ่อนโยนชวนให้ใจสาวสั่นไหว
พิมมาลาทำตามเขาสั่งอย่างว่าง่าย แต่แค่เงยขึ้นดวงตาหวานคู่นั้นคล้ายจะปริ่มน้ำตารออยู่แล้ว
พีรภัทรหัวใจหล่นลงไปบนพื้นชั่วครู่ กัดกรามแน่นข่มกลั้นความรู้สึกบางอย่างไว้ เขาโน้มหน้าลงไปใกล้แล้วกระซิบข้างใบหู
“ของราคาแพง พี่ต้องขอเช็กของหน่อยนะ ตามพี่มาสิ”
เขาเดินนำโดยมีร่างบางของพิมมาลาตามไปติดๆ อย่างเหม่อลอย
‘บ้าน่ะพิม แกจะเอาจริง ๆ หรอ’ ใจหนึ่งถามขึ้น
‘เขาคือทางรอด ไม่ใช่ทางเลือก’ อีกใจหนึ่งตอบกลับมา
เธอตอบตัวเองหนักแน่นกว่าครั้งไหน แม้จะบอกว่าต้องก้าวไปข้างหน้าเพื่อหนทาง
