ภรรยาจำยอมของคุณภาคิน

หนุ่มโฮสต์

เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังซ่าๆ สายลมทะเลพัดโบกเข้ามาปะทะกับใบหน้ารับรู้ได้ถึงกลิ่นอายความเค็มของน้ำทะเลเต็มๆ แม็กซี่เดรสยาวสีฟ้าครามสายเดี่ยวโชว์หลังพริ้วไสวไปตามแรงลม ทะเลยามค่ำคืนสวยก็จริงแต่มธุรดาไม่ค่อยชอบความเค็มของมันเท่าไหร่ มันให้ความรู้สึกว่าเส้นผมของเธอเหนียวเหมือนโดนน้ำหวานราดหัว

แต่วินาทีนี้สิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญเท่าปลายสายจากพี่กรรวีที่แจ้งข่าวร้ายเข้ามาทำให้มธุรดารู้สึกเศร้า 'เธอเสียหลานคนแรกไปแล้ว' นี่คือข่าวเศร้าที่สุดในตอนนี้และในวินาทีนี้

'เขาไม่ได้รักพี่จริง เขาเข้ามาเพียงเพื่อต้องการเงิน พอเขาผลาญเงินพี่จนหมดตัว เขาก็ทำร้ายพี่จนแท้งลูก พี่มันโง่เอง..พี่ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้วแอนนี่ ถ้าย้อนเวลาไปได้ พี่จะไม่ทำร้ายจิตใจของคุณพ่อคุณแม่เด็ดขาด'

เสียงสะอื้นอย่างน่าเวทนาทำให้มธุรดาต้องปลอบอยู่ครู่ใหญ่พี่สาวของเธอถึงจะสงบลง

'แอนนี่โอนเงินมาให้พี่เป็นค่าตั๋วเครื่องบินได้มั้ย พี่ไม่มีเงินเลย คุณพ่อตัดบัตรเครดิตของพี่หมดแล้ว พี่จะบินกลับไทยให้เร็วที่สุด'

หลังจากที่พูดคุยเข้าใจกัน มธุรดาก็ตัดสินใจตกลงทำตามความต้องการของพี่สาวทุกประการ มธุรดาเชื่อว่าคุณพ่อคุณแม่จะไม่โกรธพี่กรรวีนานแน่นอน พวกท่านรักพี่กรรวีมาก สุดท้ายแล้วพวกท่านก็จะอภัยให้พี่สาวของเธอได้ในที่สุด

น้ำตาเอ่อจนไหลล้นขอบตาออกมาอย่างไม่อาจกลั้น ความรู้สึกมันเซนซิทีฟมากเมื่อเป็นเรื่องของพี่สาวและครอบครัวของเธอเอง สงสารโชคชะตาที่แสนเศร้าของพี่กรรวี คิดถึงความรักและอ้อมกอดอันอบอุ่นของบิดามารดาที่มธุรดาไม่เคยได้รับมัน

"ผมทำให้คุณร้องไห้เหรอแอนนี่?"

มธุรดาสะดุ้งตกใจเล็กน้อยไม่ทันคิดว่าแอบหนีมาไกลถึงชายหาดเขาจะตามมาอีก แล้วยังมาเห็นเธอในสภาพที่กำลังอ่อนแอ

"ตามมาทำไมคะ ทำไมไม่ไปต่อกับคู่ขาของคุณ"

มือเรียวรีบยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตาแบบลวกๆ เธอไม่มีวันร้องไห้ให้ผู้ชายอย่างเขาหรอก

"จริงๆด้วย คุณร้องไห้เพราะผม"

ตาแดงๆขอบตาช้ำๆทำให้ภาคินรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างจับใจ เป็นเขาที่ทำให้มธุรดาร้องไห้อย่างนั้นหรือ

"ค่ะ ร้องไห้เพราะคุณก็ได้ "

มธุรดาถอนหายใจออกมา อยากจะเป็นแพะรับบาปก็รับไป ดีเหมือนกันความเศร้าของฉันจะได้มีที่ลง คิดได้ดังนั้นน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ถูกปล่อยไหลออกมาเป็นเขื่อนแตกจนทำให้ภาคินถึงกับตกใจ

ตั้งแต่เกิดมาถึงเขาจะไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษมากมายก็ใช่ว่าจะเคยทำผู้หญิงร้องไห้ เจอแบบนี้ภาคินทำตัวไม่ถูกได้แต่รู้สึกตกใจและสงสารปนความรู้สึกผิด

"เฮ้!แอนนี่ อย่าขี้แยสิ ผมกับนิโคลเราไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งกันอย่างที่คุณเข้าใจ ผมแค่อยากลองใจคุณเท่านั้น ใครจะคิดว่าผมจะทำคุณเสียใจจริงๆ ผมเชื่อคุณแล้วแอนนี่ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วก็ได้ ขอเพียงคุณหยุดร้องไห้เถอะนะ"

ภาคินแค่อยากหยุดน้ำตาที่เปื้อนใบหน้าของมธุรดาเท่านั้นเลยเผลอพูดผิดพูดถูกออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เป็นประโยคแรกที่เขาง้อผู้หญิงเลยก็ว่าได้ ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ใช้นิ้วโป้งทั้งสองข้างค่อยๆเกลี่ยปาดเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวเบาๆ

ทว่า

มธรุดาได้แต่ห้ะ! กับคำพูดแก้ตัวและการกระทำที่ดูจริงจังและอ่อนโยนของเขา ภาคินเข้าใจผิดใหญ่โตเป็นเรื่องเป็นราวว่าที่เธอร้องไห้นั้นเป็นเพราะเขา เสียใจมันก็จริงแต่ไม่ได้เกี่ยวกับเขาเลยสักนิด

มธุรดาได้แต่ลูบผมเบาๆด้วยความงงๆรู้สึกเก้อเขินขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่ดูไปดูมาภาคินเป็นแบบนี้ก็น่ารักดี เล่นตามน้ำไปก็แล้วกัน

"ก็ได้ค่ะ แอนนี่ไม่ร้องไห้อีกแล้วก็ได้ แต่ว่าคืนนี้...คุณต้องยอมแอนนี่ทุกอย่าง"

ความหมายของมธุรดาหมายถึงไม่อยากให้เขาทำอะไรที่เธอไม่เต็มใจและไม่ชอบเพียงเท่านั้น

"หมายถึงเรื่องอะไร?"

ภาคินเอียงคอถามย้ำ สายตาเริ่มมีนัยนะแอบแฝงไม่รู้ว่าสิ่งที่มธุรดากล่าวออกมาหมายถึงเรื่องอะไรแต่เขาคิดไปไกลถึงดาวอังคารแล้วกระมัง

"ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย คุณก็สงสัยซะแล้วเหรอคะ?"

"ก็ได้ๆ คืนนี้ผมจะยอมคุณทุกอย่าง งั้นคุณก็ว่ามาสิว่าจะให้ผมทำอะไร แต่บอกไว้ก่อนเลยนะว่าผมยอมคุณแค่คืนนี้"

"เป็นหนุ่มโฮสต์ให้แอนนี่หนึ่งคืน"

มธุรดาเริ่มมีความคิดอยากเล่นสนุกแกล้งเขาเล่นๆ เธอคิดขึ้นมาได้เพราะหันไปเห็นป้ายบาร์โฮสต์ใกล้ๆแถวนี้พอดี อยากรู้ว่าบทบาทของเขาตอนเป็นหนุ่มบริการแบบนั้นมันเป็นยังไง

ความคิดอยากเล่นพิเรนทร์ๆทำให้ความเศร้าในใจของมธุรดาหายไปชั่วคราว คล้ายๆเคลื่อนย้ายความทุกข์ในอกไปลงกับภาคินชั่วขณะ

"หนุ่มโฮสต์คือ?"

คิ้วหนาขมวดเข้าหากันด้วยความฉงน ในประเทศนี้มันมีด้วยเหรอเรื่องที่เขาไม่รู้ ให้ตายเถอะไม่รู้จริงๆ

"ไม่รู้ก็เสิร์ชหาข้อมูลในเน็ตเอานะคะ "

มธรุดาเดินหนีเขาไปในทันทีพร้อมกับส่งยิ้มกรุ่มกริ่มมีเลศนัยใส่ภาคินที่ยืนอ้าปากค้างเหวออยู่อย่างนั้น

"ตรงโน้นมีบาร์ งานแรกของคุณก็คือนั่งดื่มเป็นเพื่อนแอนนี่เงียบๆ"

"เรื่องแค่นี้?"

คิ้วหนายังคงเลื่อนเข้าหากันเล็กน้อย ถึงจะสงสัยแค่ไหนก็ต้องตัดอารมณ์ที่อยากรู้เรื่องเอาไว้ในใจ เพราะนัยน์ตาคู่สวยของหล่อนมันมีความเศร้าซ่อนอยู่ ถึงมธุรดาพยายามฝืนยิ้มออกมาแต่เขาก็รับรู้ได้และยังคงคิดว่าที่หล่อนเศร้านั้นเป็นเพราะเขา

หัวใจของเขารู้สึกปวดหนึบขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจถึงสาเหตุ

'แอนนี่คุณเป็นแม่มดหรือคุณทำของใส่ผมกันแน่ ทำไมผมต้องแคร์ความรู้สึกของคุณด้วย'

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกผิดและอยากยอมรับผิดขอโทษและง้อใครสักคนขึ้นมาจริงจัง

"นั่งก่อนสิคะ จะยืนทำหน้างงทำไม"

มองไปที่ร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามายืนเท้าสะเอวจ้องเธออย่างใจจดใจจ่อ มธุรดาไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรเขาเรื่องนั้น ผู้หญิงแบบนั้นเธอเชื่อว่าคนที่มีรสนิยมดีๆแบบเขาไม่จริงจังด้วยอย่างแน่นอน

แต่เมื่อครู่ที่มธุรดารีบผละออกมาก่อนมันเป็นเพราะพี่กรรวี ไม่อย่างนั้นคนที่เผ่นออกไปก่อนและจบไม่สวยมธุรดามั่นใจว่าไม่ใช่เธออย่างแน่นอน

"เอาเครื่องดื่มอะไรก็ได้ค่ะ"

หันไปสั่งบาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อหน้าใส

"ขอเป็นไวน์ก็พอครับ!"

ภาคินขัด

"ยังไม่ทันถึงไหนเลยคุณก็ขัดใจแอนนี่แล้วเหรอคะ?"

"ผมไม่อยากตามเช็ดอ้วกคุณเหมือนอย่างคืนนั้น"

กล่าวจบก็นั่งลงข้างๆหญิงสาว เชิ้ตสีขาวติดกระดุมไม่กี่เมตรเผยให้เห็นซิกแพคแข็งแรงเซ็กซี่เบาๆจนสาวๆที่นั่งอยู่ในรัศมีใกล้ๆต่างก็แอบจ้องมาไม่ลดละพร้อมกับเสียงซุบซิบตามมาด้วยเสียงหัวเราะคิกคัก

"ก็ได้ค่ะ ขยับเข้ามาใกล้แอนนี่หน่อยได้มั้ยคะ"

"ทำไม?"สงสัยแต่ก็ขยับเข้าไปใกล้ตามคำสั่งของเจ้านายสาวชั่วคืน มธุรดาไม่ตอบแต่ใช้มือปิดกระดุมเสื้อของเขาจนครบทุกเม็ดแทนเป็นคำตอบ

"แอนนี่แค่ไม่อยากเป็นเป้าสายตาของสาวๆพวกนั้น แอนนี่รำคาญ!"