คะนึงนิจอุ้มลูกจากอ้อมอกของภูวินทร์ แต่ยังจับให้ลูกน้อยหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง เพราะหนูน้อยยังเพลิดเพลินกับวิวสูงที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“พี่ภูทำงานต่อเถอะค่ะ เดี๋ยวนิจดูน้องคินเอง เราจะได้ออกไปข้างนอกกันเร็วหน่อย”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ในใจกลับเริ่มรู้สึกอึดอัด อยากออกจากสำนักงานของชายหนุ่มให้เร็วที่สุด สถานที่แห่งนี้ยังคงอบอวลไปด้วยความทรงจำที่ทำให้เธอเจ็บปวด ทั้งความสูญเสียในอดีต และความโกรธที่เพิ่งถูกจุดขึ้นอีกครั้งจากการกระทำของจันทร์รวีที่ทำร้ายลูกน้อยของเธอ
“เดี๋ยวพี่รีบอ่าน เหลืออีกแค่แฟ้มเดียว...ขอโทษนะสำหรับเรื่องเมื่อกี้ เลขาฯ พี่ทำไม่ถูกเอง เห็นทีพี่คงต้องจัดการอะไรบางอย่างเสียแล้ว”
“ขอให้ทำได้จริงเถอะค่ะ”
คำตอบของคะนึงนิจมีแววเย็นชาแฝงอยู่ เธออดรู้สึกไม่ได้ถึงความไม่พอใจที่ผู้หญิงซึ่งเคยเป็นต้นเหตุให้ภูวินทร์นอกใจในอดีตชาติ กลับมาเดินขวางหูขวางตาอีกครั้งในชีวิตนี้ของเ
