"อย่าไป..."
เสียงเขาแตกพร่า ก่อนที่วงแขนแกร่งจะโอบรัดเธอจากด้านหลังอย่างแน่นหนา ช่างอ่อนแอเหลือเกิน ไม่เหมือนเขาเลยสักนิด แต่เขากลับไม่อาจทนเห็นเธอหันหลังจากไปได้อีกแล้ว
"ณิชา… ฉันขอโทษจริง ๆ ฉันยอมทุกอย่างแล้ว ฉันรักเธอ" ชาลีพูดเสียงเบา ราวกับการพูดคำนั้นเป็นการปลดปล่อยความรู้สึกที่เขาเก็บไว้มาเป็นเวลานาน
เขากอดเธอเหมือนคนที่กำลังจะจมน้ำ กอดเหมือนเธอคือห่วงสุดท้ายที่จะยึดไว้ แต่เธอกลับค่อย ๆ ยกมือขึ้น... แกะนิ้วเขาออกทีละข้าง ทีละข้าง
ทุกแรงต่อต้านที่เขาพยายามรวบรวมไว้พังทลายลงในชั่วขณะนั้นเอง เขาไม่อาจยื้อเธอได้เลย
หัวใจที่เคยแข็งแรงราวภูผา กลับเปราะบางราวแก้วบางที่พร้อมจะแตกสลายได้เพียงเธอถอนตัวจากอ้อมแขนเขา
เขาหลับตาลง ฝืนกลืนความเจ็บปวดลึกเข้าไปข้างใน ปล่อยแขนตัวเองตกลงข้างตัวอย่างสิ้นไร้เรี่ยวแรง เหลือเพียงความว่างเปล่าท่วมท้นอยู่ในอก
แต่แล้ว ในห้วงเวลาที่เขาคิดว่าตนสูญเสียเธ
