ตอนที่ 2
1009 คำ
และความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับทศรัสมิ์ก็เริ่มเปราะบาง จนถึงที่สุดทุกอย่างก็ประจักษ์ชัดเมื่อพ่อของทศรัสมิ์ขอหย่าขาดกับแม่ของเขา อณัศยาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เธอพยายามกั้นขวางการกระทำของมารดาที่ควงออกหน้าออกตากับมหาเศรษฐีหมื่นล้านหนำซ้ำยังจดทะเบียนสมรสกันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ธนาดลทำให้เมียและลูกของตัวเองเจ็บช้ำจนต้องพากันหนีหน้าไปอยู่ต่างประเทศ และโดยไม่อาจหลีกเลี่ยงอณัศยาจำต้องติดตามลีลาเข้ามาอยู่ในบ้านของธนาดลในฐานะลูกติดของเมียใหม่ท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทาหนาหูของคนในวงสังคมหากทว่ามารดาของเธอกลับไม่ยี่หระต่อทุกสิ่งทุกอย่างรอบข้าง
ความผูกพันระหว่างเธอกับทศรัสมิ์ได้ขาดสะบั้นลงในเวลานั้น หญิงสาวยังจดจำแววตาขึ้งเคียดคู่นั้นซึ่งเธอได้เห็นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเขาจะหายไปจากชีวิตของเธอจวบจนกระทั่งวันนี้...วันที่เขากลับมาอีกครั้งและเป็นสิ่งที่อณัศยาวาดหวังมาตลอดระยะเวลาสามปีของความคิดถึง
เธออยากพูดคุยกับเขาหากได้พบกันอีกครั้ง อยากอธิบายทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เขาฟังและหวังเล็ก ๆ ว่าทศรัสมิ์จะเข้าใจ เขายังจะเกลียดหรือโกรธเธออยู่อีกไหม อณัศยารู้สึกตื่นเต้นและเป็นกังวลไปพร้อมกันขณะนั่งรถไปที่งานศพของธนาดลพร้อมกับมารดา
“ไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นจะว่ายังไงนะที่รู้ว่าตัวเองได้มรดกของพ่อไปจนหมด”
ลีลากล่าวขึ้นขณะนั่งบนเบาะด้านหลังของรถหรูข้างบุตรสาวและคนขับรถกำลังพาสองแม่ลูกตรงไปยังวัดแห่งหนึ่งกลางกรุงซึ่งเป็นสถานที่จัดงานศพของนักธุรกิจหมื่นล้าน อณัศยาเหลือบมองมารดา เธอประสานมือไว้บนตักก่อนจะกล่าวเสียงเรียบ
“มันก็เป็นสิทธิ์ที่ชอบธรรมของเขาแล้วนี่คะคุณแม่”
“แยม!” ลีลาเสียงเข้มและมันทำให้บุตรสาวมีอาการกระตุกกับความกราดเกรี้ยวนั้น สาวใหญ่ถอนหายใจดัง “นี่ลูกยังไม่เข้าใจอีกหรือว่าใครกันที่จะมีสิทธิ์ในทรัพย์สินของคุณธนาดล ถ้าไม่ใช่ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา”
“แต่เราต้องทำตามที่พินัยกรรมระบุไว้นะคะ...คุณพิธานก็บอกแม่ชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือคะว่าคนที่จะเป็นเจ้าของทรัพย์สินทั้งหมดของพีรพัชสกุลคือลูกชายคนเดียวของคุณลุงธนาดลเท่านั้น”
“แต่แม่ต้องการความยุติธรรม”
“คุณแม่จะทำยังไงคะ”
แววตาของลีลาเปลี่ยนไป มันเต็มไปด้วยความคิดที่แม้แต่อณัศยาก็ไม่อาจหยั่งเห็น สิ่งที่หญิงสาวมองเห็นตอนนี้ก็เพียงมุมปากที่เลิกขึ้นอย่างมีความหวังของมารดา
“บางที...ถ้าแม่จะเรียกร้องสิทธิโดยชอบธรรมของความเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายกับทศรัสมิ์ เขาอาจจะปฏิเสธไม่ได้”
“แต่...แม่คะ...”
“ไม่ต้องออกความเห็นอะไรทั้งสิ้น!...ถึงยังไงเขาก็กลับมาร่วมงานศพของคุณธนาดลแล้ว แม่ว่ามันจะเป็นการดีสำหรับเราสองคน”
อณัศยาเอียงหน้า แววตาคู่นั้นสะท้อนความไม่เข้าใจขณะลีลาเผยยิ้มซ่อนนัย
“แม่จะลองคุยกับเขา...อย่างน้อยที่สุดเขาก็เคยผูกพันกับลูก เขาเคยรักลูก ถ้าเขายังไม่มีใครตอนนี้ บางที...เราอาจจะใช้สิ่งนี้ให้เป็นประโยชน์สำหรับการตกลงในอนาคต”
อณัศยาถึงกับอึ้งและได้แต่นิ่งเงียบ โดยปกติเธอไม่เคยมีปากเสียงกับมารดาหากก็ไม่ปรารถนาให้ลีลาทำในสิ่งที่ขัดกับความรู้สึกเพราะฟังดูเป็นการเห็นแก่ตัวเกินไป มารดาของเธอพูดถูก...ทศรัสมิ์อาจเคยรักเธอ หากแต่เวลาที่เขาหายไปถึงสามปีนั้นอาจยาวนานมากพอที่เขาจะมีคนอื่น และที่สำคัญเขาต้องเจ็บช้ำจากชีวิตครอบครัวที่ต้องพ่ายพังเพราะแม่ของเธอซึ่งเขาอาจเกลียดเธอไปด้วย เขาอาจลืมเธอแล้ว หญิงสาวคิดถึงตรงนี้ก็เริ่มหดหู่
จริงสินะ บางที...เขาอาจจะมีคนอื่นเข้ามาในชีวิตแล้วก็เป็นได้
ความคิดของอณัศยาถูกดึงกลับมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้งเมื่อรถหรูที่เธอและมารดานั่งมาจอดลงที่หน้างานศพของธนาดล หญิงสาวพลิกข้อมือดูหน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาจวนสามทุ่ม เธอก้าวลงจากรถและเดินตามมารดาเข้าไปในบริเวณที่ตั้งศพของผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีฐานะเป็นพ่อเลี้ยงและเป็นพ่อของผู้ชายที่เธอยังรักเขามาก มีผู้คนมากหน้าหลายตาที่เข้ามาร่วมงานสวดอภิธรรมศพซึ่งล้วนเป็นบุคคลในแวดวงธุรกิจและสังคมชั้นสูง สักครู่ก็มีหญิงวัยกลางคนในชุดเสื้อแขนยาวและนุ่งโสร่งสีดำเดินเข้ามาก่อนพูดขึ้น
“คุณลีลา...ไม่ทราบว่าได้พบทนายพิธานหรือยังคะ?”
“พบแล้วล่ะป้านิ่ม...แล้ว...เห็นเขาบอกฉันว่าคุณทศรัสมิ์กลับมาแล้ว และตอนนี้เขาก็อยู่ที่นี่”
ลีลาถามขึ้นขณะชะเง้อมองหาลูกชายของธนาดลโดยไม่สนใจแขกเหรื่อที่เข้ามาในงานศพ ป้านิ่มซึ่งเป็นคนเก่าแก่ของตระกูลพีรพัชรสกุลหันไปรอบ ๆ ก่อนจะหันกลับมายังลีลาอีกครั้ง
“คุณทศน่ะหรือคะ เมื่อกี๊ดิฉันยังเห็นคุณหนูเดินอยู่แถวนี้เลยค่ะ เอ...หรือว่าคุณหนูจะออกไปไหน จะให้ดิฉันไปตามให้ไหมคะ”
“ไม่เป็นไรหรอก” ลีลาตัดบท “ฉันจะเข้าไปรอข้างในก็แล้วกัน อีกเดี๋ยวเขาคงกลับมา...ถ้าป้านิ่มเห็นทศรัสมิ์ก็บอกเขาด้วยแล้วกันว่าฉันรอพบเขา”
ลีลาเดินอาด ๆ เข้าไปนั่งที่โซฟาปล่อยให้อณัศยายืนอยู่กับแม่บ้านที่มองไปรอบ ๆ พลางเกาหัว
- ผู้เขียน
