Uncle Robert

CHAPTER TWENTY FIVE

Lumipas ang isang buwan. Wala na akong nabalitaan kay Caesar. Ang sabi ay nagresign na raw ito sa aming trabaho dahil pinapunta na ito ng kanyang ina sa Amerika upang doon na manirahan at magsimula ng bagong buhay.

Pero bakit hindi man lang siya nagpaalam sa akin? Ang akala ko ba ay ipaglalaban niya ako kahit na kanino? Akala ko ba kami ang magkasama hanggang sa huli? Pero bakit ganoon?

Hindi ko maiwasang maiyak tuwing naaalala ko siya. Siya ang lalaking nagpakita sa akin ng kahalagahan ng pagiging bakla ko, kaya natural lang na magkaroon siya ng puwang sa puso ko.

Ang sakit lang kasing isipin na bigla nalang siyang nawala na parang bula, at hindi man lang nagsabi sa akin. Matatanggap ko naman kung gusto niyang lumayo na sa akin dahil sa mga banta sa kanya ni Uncle. Pero sana, nag-usap na muna kami bago niya ako iniwan. Kasi, ang hirap maghanap ng dahilan kung bakit bigla siyang nawala. Para akong mababaliw na kakaisip.

Alam ko sa sarili kong mahal ko na siya, kaya sobrang sakit lang ng bigla niyang pag-iwan sa akin ng walang dahilan.

"Mamsh, kanina ka pa tulala. Ayos ka lang ba?" Pansin sa akin ni Migs. Kasalukuyan kaming nandito sa canteen at naglalunch. Walang gana akong tumango sa kanya bilang sagot. Nakatitig lang ako sa pagkaing nasa harapan ko. Ni hindi ko pa nga ito nagagalaw dahil sa malalim na pag-iisip ko.

"Huy! Ano ka ba? Cheer up, ghorl! Marami pang boys dyan. Nandyan pa naman ang Uncle mo at si Luigi. Hindi ka parin lugi. t**i parin iyon." Biro nito sa akin kaya pinandilatan ko siya ng mata. "Joka lang naman, mamsh. Ang akin lang naman, kung ayaw niya na talaga sa'yo, edi move on nalang. Tandaan mo, bakla tayo. Dapat sanay na tayong iniiwan ng mga lalaki." Sunod na sabi nito kaya napabuntong hininga nalang ako.

Ayun na nga e. Bakla nga ako, pero hindi ako sanay na bigla nalang na iniiwan o pinagpapalit. Ngayon ko lang kasi nararanasan ang mga ganito kaya ang hirap para sa akin na kalimutan siya.

Pero bakit ganito ang pakiramdam ko? May feeling ako na may kinalaman si Uncle kung bakit biglang nawala si Caesar. Alam kong nagbanta noon si Uncle sa amin. Pero bakit biglaan ang pagkawala niya? May kinalaman kaya talaga siya?

Sumakit lalo ang ulo ko dahil sa bumabagabag sa akin. Ilang araw na rin akong ganito. Laging tuliro sa pag-iisip kung nasaan na ba siya. Kung bakit niya ako iniwan ng biglaan. Kung bakit hindi siya nagpaalam sa akin. O kung may iba na ba siyang mahal. Nakakapanlumo. Akala ko ay totoo ang lahat ng sinabi niya.

Inaya ko na si Migs na bumalik sa trabaho kahit hindi pa tapos ang breaktime namin. Nawalan ako bigla ng gana dahil sa pag-iisip. Actually, laging ganito naman, e.

"John, ano ka ba? Ayusin mo nga iyang sarili mo. Hindi ganyan ang John na nakilala ko. Tingnan mo, ang laki ng pinayat mo sa halos na isang buwan." Untag ni Migs habang naglalakad kami papuntang Nurses Station.

Tama nga siya. Si Caesar ang laging laman ng isip ko kaya parang napabayaan ko na ang sarili ko. Kahit na anong gawin ko ay lagi siyang sumasagi sa isip ko. Kahit pa na magkasiping kami ni Uncle, si Caesar parin ang nasa isip ko.

Minsan nga, naghahallucinate na ako at napagkakamalan kong si Uncle ay si Caesar.

Para na akong tanga. Gusto ko ng kalimutan siya, pero lagi naman siyang laman ng panaginip ko. Paano ko ba siya makakalimutan kung halos sa buong sulok ng ospital na ito, siya ang nakikita ko?

Huminto ako sa paglalakad at tumingin kay Migs ng may pag-aalangan. "A-ano bang gagawin ko para makalimutan na siya?"

Napabuntong hininga si Migs at hinawakan ang dalawang kamay ko. Diretso itong tumingin sa mga mata ko. "Magresign ka rito. Gumawa ka ng bagong buhay kasama ang Uncle mo. Hindi man 100% na makakalimutan mo siya, pero atleast, hindi na kagaya ng araw araw mo siyang naaalala. Trust me, it'll be worth it."

Nabigla ako sa suhestiyon ni Migs. Hindi ko alam kung susundin ko ang payo niya. Paano nalang ang trabaho ko? Paano ako makakapagpadala ng pera sa mga kapatid ko? Hindi ko ata kakayanin na magutuman sila dahil lang sa kaartehan ko.

Pero may panahon pa naman para pag-isipan iyon. Sa ngayon, susubukan kong makalimutan na siya. Kung kakayanin ko.

----

Matapos ang duty ko, agad akong dumiretso sa pag-uwi. Nais kong magpahinga ng maaga dahil sa dami ng mga pasyenteng inasikaso namin. Sumabay pa ang pag-iisip ko kay Caesar. Kailangan ko talaga ng refreshment kahit ngayong gabi lang. Gusto kong itulog lahat ng nararamdaman kong sakit, pangungulila at pagod. Maski man lang sa paraan na ito, makalimot ako.

Pagdating ko sa tapat ng bahay, nagtaka ako kung bakit nakapatay ang lahat ng ilaw.

Pagbukas ko ng gate ay wala roon ang sasakyan ni Uncle. Nang binuksan ko ang pinto gamit ang spare key ko, agad kong binuksan ang ilaw sa salas. Pero nagulantang ako sa naabutan ko nang wala roon ang aming mga gamit.

Unang pumasok sa isip ko na baka ninakawan kami. Pero grabe naman kung magnanakaw ang humakot sa lahat ng gamit namin. Halos naubos nito ang lahat ng gamit maliban lang sa ilaw. At napaka imposible rin dahil alas otso palang naman ng gabi at marami pang tao sa labas.

Muntikan ng lumabas ang kaluluwa ko nang may maulinigan ako na busina galing sa labas. Agad akong lumabas ng bahay at nabungaran si Uncle at Luigi na lulan ng sasakyan at kumakaway sa akin.

"Kuya, sinundo ka namin sa trabaho mo ni Uncle para isurprise ka. Pero, ikaw pa ata ang nasurprise." Natatawang sabi sa akin ni Luigi.

Biglang kumunot ang noo ko. "Ha? E, nasaan na ba ang mga gamit natin? Nanakawan ba tayo?"

"Lilipat na tayo ng bagong bahay. Binenta ko na ito kanina sa kumpare kong Pulis. Pasensya ka na at hindi ko agad nasabi sa'yo. Wala na rin naman ang Auntie mo. At ayoko na ring manirahan diyan. Masyadong maraming alaala ang bahay na iyan." Si Uncle ang sumagot.

Naguguluhan man ako sa mga nangyayari, pero nagets ko naman ang ibig niyang sabihin.

Sakto rin naman pala ang ginawang paglipat namin ni Uncle. Atleast, panibagong buhay muli ang lalandasin namin.

"Ano pang hinihintay mo? Sakay na. Naghihintay na sa atin ang bago nating bahay."

Mabilis akong sumakay sa sasakyan ni Uncle. Patungo na kami ngayon sa aming bagong tahanan. Bagong simula at bagong pag-asa. Kailangan ko ng iwaksi sa puso ko si Caesar. Ito na siguro ang sign na hinihintay ko.

----

Hindi ganoong kalakihan ang bahay na bago naming titirahan nila Uncle. Pero masasabi kong maganda ang interior ng bahay. Sobrang cozy at ang fresh sa mata ng pintura nito sa labas.

May maliit na garahe rin para sa sasakyan ni Uncle. Meron ding mini garden na katabi lang ng garahe.

Sa loob naman ay mas maaliwalas. High ceiling ang bahay at napipinturahan ng puti ang kabuuan.

Mukhang dito ko makakamit ang kapayapaang gusto ko. Tahimik ang lugar, hindi tulad sa dati naming tirahan. Subdivision kasi ito kaya medyo magkakalayo ang mga bahay.

Ang nakakapagtaka lang, paanong nabili ni Uncle ang bahay na ito ng ganung kabilis?

Kaya naman minarapat ko na siyang tanungin sa mga haka haka ko.

"Uncle, kailan mo pa binili itong bahay na ito?" Tanong ko sa kanya na kasalukuyang binababa ang ilang gamit na nasa sasakyan nito.

"Matagal na, John. Regalo ko sana sa Auntie niyo kapag nakauwi na siya. Ang kaso, wala na siya e. At hindi na babalik. Sakto naman na naghahanap ng binebentang bahay ang kabaro ko kaya binenta ko nalang sa kanya ang bahay natin." Sagot nito.

Mukhang naka-move on na talaga si Uncle mula sa pag-iwan sa kanya ni Auntie. Parang wala nalang kasi sa kanyang kapag pinag-uusapan ang dati nitong asawa. Hayst. Sana kagaya rin ako ni Uncle na madaling maka-move on.

----

Naalimpungatan ako ng mga alas tres ng madaling araw dahil sa gutom. Anong oras na rin kasi akong natapos sa pag-aayos ng aking kwarto. Pagbaba ko sa sala, naabutan ko si Uncle na mag-isa sa sala at nag-iinom.

Lumapit ako sa kanya para kamustahin ito. "Uncle, ba't hindi ka pa natutulog?"

Lumingon naman ito sa akin. "Ikaw pala. Nagpapaantok lang. Medyo napagod kasi ako sa pagbubuhat ng ilang mga gamit natin kanina."

Tumango tango ako. "Sige po." Dideretso na sana ako sa kusina nang pigilan ako ni Uncle.

"John, pwede bang samahan mo muna ako?"

Kahit pa medyo inaantok pa ako, sinamahan ko na rin si Uncle sa sala. Kumuha lang ako ng makakain ko at dinaluhan siya sa kanyang pag-inom.

Tahimik lang kaming dalawa ni Uncle. Ako habang kumakain at siya naman na nag-iinom.

Nahihiya rin kasi akong magbukas ng topic. Ayoko namang tanungin siya tungkol kay Auntie Mabeth. Baka magalit pa ito.

Pero hindi ko inaasahan na siya mismo ang mag-uumpisa ng kwento tungkol sa dating asawa.

"Pinadala na sa akin ni Mabeth ang Annulment Papers namin para sa paghihiwalay." Mabilis nitong sabi.

Natigilan ako dahil sa sinabi niya. Hindi ko alam kung anong isasagot ko sa sinabing iyon ni Uncle. Gusto ko siyang tanungin kung okay lang ba siya, pero obvious naman na hindi siya okay.

Desidido na talaga si Auntie na hiwalayan si Uncle. Nakakalungkot lang na sa tagal ng pinagsamahan nila bilang mag-asawa ay mauuwi rin sa hiwalayan ang lahat.

Alam kong wasak ang puso ni Uncle dahil sa pag-iwan sa kanya ni Auntie Mabeth at paglayo ng anak nila. Pero, sa lahat ng nangyayari sa buhay niya ngayon, nakangiti parin ito at tila walang sakit na nararamdaman.

Samantalang ako, ito. Nag-iinarte dahil sa pag-iwan sa akin ni Caesar. Tama nga si Migs, lalaki lang siya at marami pa akong makikilalang iba. At sana kagaya rin ako ni Uncle na kayang mag-move on kahit na nasasaktan parin.

"Pero, okay lang. Ayun ang gusto niya e." Dagdag nito. Kitang kita ko ang pagdaloy ng luha sa mukha ni Uncle. Agad niya itong pinunasan.

Hindi ko malaman, pero bigla rin akong napaiyak sa nakikita kong kalagayan ngayon ni Uncle. Pinipilit niyang maging masaya kahit ang sakit sakit na.

Lumapit ako kay Uncle upang yakapin ito. Sa gantong paraan man lang, maiparamdam ko na hindi siya nag-iisa sa laban niya.

Hindi naman ito umilag sa yakap ko. Bagkus, tumugon rin ito at mahigpit akong niyakap habang umiiyak sa balikat ko.

"O-okay lang naman kung maghiwalay kaming da-dalawa e. Pero sana, h-hindi niya na nilayo sakin ang anak ko. K-kahit 'yun lang, John." Sabi nito na patuloy sa paghikbi.

"Uncle, tatagan mo ang loob mo. Nandito kami ni Luigi para damayan ka." Tugon ko sa kanya.

Kumalas ito sa pagkakayakap sa akin. Pinahid muna nito ang mga luha sa mukha bago nagsalita. "Salamat, John. Pasensya ka na sa akin kung naging mahigpit ako sa'yo noon. Ayoko lang kasi na pati ikaw ay mawawala rin. Pero ngayon, pinapayagan na kita sa gusto mong mangyari sa inyo ni Caesar."

Napangiwi ako sa sinabi ni Uncle. Bakit parang wala lang kay Uncle ang tungkol sa amin ni Caesar? May kinalaman ba talaga siya kung bakit iniwan ako ng biglaan ni Caesar?

Siguro ay dapat niya na ring malaman ang tungkol sa aming dalawa ni Caesar. Na iniwan na ako ng taong akala ko ay ipagtatanggol ako at kaya akong mahalin kahit sino at ano man ako.

"A-ayos lang iyon, Uncle. Wala na rin naman siya. Iniwan niya na rin ako." Pag-amin ko rito.

Nanlaki ang mata ni Uncle sa bigla kong pag-amin. "Ibig sabihin, hiwalay na kayo?" Tumango ako rito bilang sagot. Bumuntong hininga naman ito. "John, huwag mo sanang isipin na may kinalaman ako sa pag-iwan niya sa–"

"Uncle, wala kang kasalanan. Choice niya siguro iyon. Baka, napag-isip isip niya na hindi kami para sa isa't isa dahil iba ako." Putol ko rito. Halata sa boses ko ang lungkot dahil sa huli kong sinabi. Napayuko pa ako upang pigilan ang luha ko.

Inangat naman ni Uncle ang mukha ko kaya ngayon ay pareho kaming nakatitig sa isa't isa. "Huwag mong sabihing iba. Kahit ano ka pa, deserve mong mahalin parin. Gago lang talaga ang lalaking iyon para iwanan ka."

Napangiti ako sa sinabing iyon ni Uncle. Pero minsan, hindi ko rin maiwasang sisihin ang sarili ko dahil sa pagiging bakla ko. Na walang magmamahal sa tulad namin. Na kailangan lang kami ng mga lalaki dahil sa pera.

"Hayaan mong ako muna ang tumugon ng pagmamahal na iyon para sa'yo." Dugtong nito at maalab akong hinalikan sa aking labi.

Noong una ay nabigla ako sa ginawang paghalik ni Uncle, pero kalaunan ay tumugon na rin ako.

Isang maalab na halik ang namamagitan sa amin ngayon ni Uncle. Punong puno ng sensasyon. Halos maubusan na kami ng hininga dahil sa walang tigil na paghahalikan.

Si Uncle ang nagtigil sa aming paghahalikan. Hinawakan nito ang pisngi ko. Halos isang metro lang ang layo ng mukha namin sa isa't isa.

"Ikaw na muna ang tatayong Misis ko." Turan nito at muli akong ginawaran ng halik.

Gulat man ako sa sinabi ni Uncle, pero may dala iyong kilig para sa akin. Iyon naman ang gusto kong mangyari bago ko pa nakilala si Caesar. At ngayon, nangyayari na ito. Alam kong mali, pero dito ako masaya. Sa ganitong paraan man lang, maparamdam ko kay Uncle na may nagmamahal sa kanya. At para na rin madali kong malimutan si Caesar.

Naging mapusok ang halikan naming dalawa. Hanggang sa unti unti ng tinatanggal ni Uncle ang kanyang saplot maging ang akin rin. Kapwa na kami hubad at walang tigil sa paghahalikan. Binaba nito ang labi niya at hinalikan ang aking leeg. Pati na rin ang buong mukha ko.

Hinawakan ko ang kargada ni Uncle at dahan dahan itong jinajakol. Napapaigtad si Uncle sa ginagawa kong pagjajakol sa kanya. Diniinan nito ang paghalik sa akin na halos tumulo na ang mga laway namin.

"Aaaaahhh! Putangina, John! Isubo mo na ang b***t ko!!!" Daing nito nang kumawala sa aming paghahalikan.

Wala na akong sinayang pa na oras at mabilis na sinunggaban ang putaheng nakahain sa harap ko.

Pagsubo ko palang sa b***t ni Uncle, napaungol na agad ito. Tila hindi alintana ni Uncle na nasa itaas lamang si Luigi at maaaring makita ang ginagawa namin.

"Aaaahh. s**t! Walang kupas ang init ng bunganga mo! Parang p**e na rin sa sobrang dulas. Aaaaahh. Gago! Sige, supsupin mo lang."

Dahan dahan kong inuulos ang ulo ko sa b***t ni Uncle. Pero hindi ata siya kuntento sa pagchupa ko kaya't maging siya ay kumakantot na rin sa bunganga ko.

Plok. Plok. Plok.

Halos mabilaukan na ako kapag sinasagad ni Uncle ang b***t niya sa bunganga ko.

Walang patid ang masarap na pagchupa ko kay Uncle. Sarap na sarap ito sa ginagawa ko. Pero bigla kaming natigilan nang may parang nagbukas ng pintuan sa itaas.

Wala namang ibang tao roon bukod kay Luigi.

Medyo kinabahan ako na baka makita niya kami ni Uncle na may ginagawang kakaiba. Kahit pa alam niya na ang tungkol sa amin ni Uncle, hindi ko parin maiwasang mahiya.

Mas natigilan kami nang biglang bumaba ng hagdanan si Luigi. Naestatwa nalang kami ni Uncle at hindi na nakapagtakip ng sarili. Pero si Luigi ay tuloy tuloy lang sa paglalakad at parang walang nakita.

Nagtungo siya sa kusina at kumuha ng tubig sa ref. Matapos uminom ay agad din itong bumalik sa itaas.

Naiwan kami ni Uncle na tulala sa nakita namin. Pareho kaming walang masabi. Nang magkatitigan kami, bigla nalang kaming bumunghalit ng tawa.

Kahit pa nagtataka kami sa ikinilos ni Luigi, muli kaming bumalik sa naudlot naming ginagawa.

Muli kong hinawakan ang b***t ni Uncle at marahas itong jinakol. Taas baba, walang palya. Pinuno ko ng laway ang buong paligid ng b***t ni Uncle at mabilis itong jinakol.

"Uggggghhh! Putangina ka, John. Ang sarap ng ginagawa mo. Sige pa. Hayop ka talaga sa pagjakol. Aaaarrrgghhh. Tangina. Ang dulas at ang saraaaap."

Naging marahas ang ginawa kong pagjakol kay Uncle. Mas lalong lumakas pa ang pag-ungol nito. Wala na siyang pakialam kahit pa magising muli si Luigi.

Nang mga oras na iyon, ramdam ko ang pagkasabik ni Uncle sa kanyang asawa. Kahit pa nagseselos ako, hinayaan ko na lamang. Kapag naka-move on naman na siya, sa akin na rin papaling ang kanyang atensyon.

Maya maya pa'y sinubo kong muli ang kanyang b***t. Doon na ito nagpalabas ng matinding libog. Parang p**e niya kung kantutin ang bunganga ko dahil sa marahas nitong pagkantot.

Nahihirapan man ako, nananalaytay parin naman sa buong katawan ko ang matinding libog dahil sa ginagawa ko. Jinajakol ko rin kasi ang aking uten para mas lalo pa akong masarapan.

Maya maya'y sabay kaming nilabasan ni Uncle. Siya sa aking bunganga, ako naman ay sahig. Walang akong sinayang na t***d ni Uncle. Lahat ay shumoot sa aking lalamunan. Busog na naman ako sa pinunlang katas sa akin ni Uncle Robert.

Kapwa kaming hininhingal at pagod sa matinding pagniniig namin.

Inayos ni Uncle ang sarili niya. Humalik muna ito sa noo ko bago nagpaalam na matutulog na ito. Ako naman ay naiwan lang rito sa sala at iniisip ang mga bagay bagay.

Siguro, ito na rin ang simula para makalimutan ko na si Caesar. At kung nasaan man siya, sana ay naging masaya siya sa kanyang desisyon.