"U-Umiiyak ka ba?" tanong ko sa kanya. "Para kang tanga. Anlaki-laki mong tao, umiiyak ka..." I felt his embrace gets a bit tighter. "Sorry ulit... H-Hindi ko din alam kung bakit naiiyak ako e..." he sobbed after. "Tangina talaga. Bakit ngayon ko lang nalaman to? Bakit ngayon ka lang kasi dinala ni Ninong dito sakin?" naramdaman kong parang pinupunasan niya yung mata niya gamit nung kamay niya. "Hindi ko talaga alam, sorry..." "Ano ka ba--" I frowned when I heard my voice cracking. Mas lalong nangunot yung noo ko nung naramdaman kong umiiyak na rin pala ako. I let my tears fall down this time, but unlike before, I am smiling. "I also don't know..." I told him. "But I'm here now. I guess that's all that matters..." I've been so strong for the longest time... I tried, I really tried...

