Death Game

Chapter 10

"Tama na please lang." bulong ko sa kaniya nang may ipasok siyang sigarilyo sa aking maselang katawan. Hindi pa ata ito nakuntento dahil sinindihan pa niya ito habang ipinapasok sa maselan kong katawan. Paulet-ulet lang akong sumisigaw habang pumapatak ang aking mga luha. Pero parang wala itong naririnig.

"Naawa kaba sa kanila?" tukoy nito sa mga taong pinatay ko kaya napatingin na lamang ako sa kisame. Dahil unti-unti nang nawawala ang pag-asa sa puso ko.

"Patayin mo nalang ako." walang emosyong saad ko. Dahil doon din naman hahantong ang lahat.

"Hindi ka namin mapagbibigyan diyan miss! Kailangan mo munang magdusa." nakangiting saad ng lalaki na nasa likuran. Agad naman kaming napatingin dito.

"Nag-enjoy kaba boss?" tanong nito sa lalaking bumaboy sa akin na mabilis din namang tumango.

"Huwag mong galawin ah! Akin yan." dagdag pa ng lalaki at tuluyan nang lumakad palalayo habang pinakatitigan ang buong katawan ko na walang saplot.

"Kumuha kanga ng pamalit ng babae." utos nito sa kaniyang tauhan ng makita ang aking kabuoan. Mabilis ko namang niyakap ang aking katawan na walang kahit anong suot pero ipinatong na nito sa akin ang suot niyang jacket at tuluyan ng naglakad papalayo.

"Salamat." bulong ko pero hindi ko manlang ito nakitang tumingin sa akin pero ayos lang kasi iniisip parin niya ang kalagayan ko kahit na minsan hindi niya iniisip ang nararamdaman ko. Kasi alam ko na may mali akong ginawa at kailangan ko iyong pagbayaran. Pero agad din naman akong napaisip kung sa ganitong paraan ko ba dapat pagbayaran ang lahat? Sobra naman ata ang ginagawa nila sa akin.

"Anong tinatanga mo diyan?" Sigaw ng isang lalaki habang hinahampas ako ng isang manipis na kahoy pero hindi ko narin ito ininda dahil napagod narin ata ang katawan ko. Ilang araw narin akong walang kain at walang sapat na tulog ngunit hindi manlang nila ako bigyan ng kahit konting pagkain.

"Gusto mong kumain?" tanong nito ng makita niya akong nakatingin sa kaniyang kamasahan na kumakain kaya mabilis akong tumango. Mabilis naman siyang naglakad palalayo pero hindi ko inaasahan ang ibibigay niya sa aking pagkain. Isang kaning baboy na tila mapapanis na ang inahin niya sa akin. Gusto kong masuka pero tinakpan ko na lamang ang aking ilong.

"Diba gusto mong kumain? Kain!"

utos ng lalaki habang ang ibang mga lalaki ay malakas na humahalakhak sa isang tabi. Agad naman akong napalunok habang kinakamay ang kaning baboy na nasa plato. Pumikit na lamang ako habang nginunguya ang panis na kanin. Gusto kong umiyak dahil ito nalang ang munti kong pag-asa upang mabuhay. Ang kainin ang tira ng iba.

"Oh diba masarap naman!" nakangiting saad ng lalaki nang maubos ko ang kaning baboy pero nanatili akong walang emosyon.Dahil gusto ko nalang ipahinga ang buo kong katawan dahil alam kong bukas ay panibagong sakuna na naman ang darating sa akin.

"Opss opss! Saan ka pupunta? Kinakausap pa kita ah!" galit na Sigaw ng lalaki habang sinasabunutan ako. Mabilis naman niya akong sinampal ng hindi ako nagsalita pero agad siyang napatigil ng makita ang kanilang pinuno.

"Diba sinabi ko sayong akin siya!" walang emosyong saad ng lalaking bagong dating habang ang lalaking nasa aking tabi ay nakaluhod na sa kaniyang pinuno. Tila takot na takot at nakaihi pa sa kaniyang pantalon.

"Sorry na boss, hindi na mauulet." paghingi nito ng tawad habang hindi makatingin sa kanilang pinuno.

"Talagang hindi na iyon mauulet." sabi naman nito sabay tutok sa lalaki ng baril na mabilis niyang kinalabit. Mabilis namang nagulantang ang mga tao sa paligid.Maski ako ay nagulat din sa nangyari. Kaya napaatras ako sa duguang katawan ng lalaking nanakit sa akin kanina. Dilat ang kaniyang mga mata habang nakasubsob sa sahig. Ang dugo nito ay patuloy na kumakalat sa sahig na mabilis din namang nilinis ng ilang mga lalaki.

"Huwag na huwag niyong susuwain ang utos ko! maliwanag? kung ayaw niyong matulad sa gag*ong 'yan!" galit na sigaw ng kanilang pinuno pero ang atensyon nito ay nanatili sa akin. Hindi ko alam kung matatakot ako sa kaniya dahil sa tuwing tumititig siya sa akin ay may nararamdaman akong kakaiba. Dahil siguro iniligtas niya ako. Hindi ito ang unang pagkakataon na nagmalasakit siya sa akin pero hindi ko parin siya pwedeng pagkatiwalaan at hinding hindi ako pwedeng mahulog sa taong 'to dahil isa siya sa mga taong nagpapahirap sa akin.

"Pwede niyo na kaming iwan." utos niya sa kaniyang mga tauhan. Hinintay muna niyang makaalis ang kaniyang mga tauhan at mabilis na yumuko sa akin. Tila naging maamo siyang tupa ngayon na para bang walang pinatay kanina pero umiwas parin ako ng tingin sa kaniya.

"Sinaktan kaba nila?" tanong niya sa mababang tono. Mabilis naman akong tumango habang tahimik na humihikbi at hindi namalayan ang aking sarili na nayakap siya.

"Shh tahan na." pagpapatahan nito sa akin habang inaalo ako sa aking likuran. Ramdam ko ang kaniyang sensiridad pero mabilis akong bumitaw sa aming pagkakayakap at mabilis na pinunasan ang aking mga luha.

"Sorry." sabi nito sa akin na para bang kasalanan niya ang lahat pero umiling lamang ako sa kaniya. Alam ko naman na ako ang dapat sisihin dahil ako naman ang may kasalanan kung bakit ako nagdudusa ngayon. Naintindihan ko naman kung bakit nila iyon ginagawa sa akin kaya mapait na lamang akong ngumiti sa kaniya.

"Sana pinatay niyo nalang ako." bulong ko habang nakapikit. Gusto ko nalang na mamatay kaysa danasin pa ang iba't-ibang pagpapahirap nila sa akin pero agad din naman akong napadilat nang may yumakap sa akin.