MIS 44
1516 Words
(Alaina)
Magkaharap kaming nakaupo ni Haven sa may library ng bahay. Mabuti nalang at napakiusapan ko si dad na hayaan muna kami ni Haven na mag- usap.
At binigyan kami ng parents ko ng privacy para makapag- usap ng masinsinan.
Mariin nya akong tinititigan. Hanggang ngayon, basang- basa ko parin ang galit sa kanyang mga mata.
"You're pregnant and I know that it's mine."aniya. "And you don't have a plan to tell me. Am I right?"
Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan. Tumigas yata ang dila ko at 'di ko magawang magsalita.
"Tell me, Alaina. Wala kabang plano na sabihin sa akin na buntis ka? Plano mo bang itago sa akin ang anak ko? Sabihin mo sa akin, 'yan ba ang plano mo?" Medyo napataas ang boses nya. Ang kanyang mga mata ay tila umaapoy sa galit.
Napaawang ang labi ko. Hindi ko napaghandaan ang galit nya ngayon.
"Answer me, damn it!"
"I- I'm s- sorry!"nauutal kong sabi.
Parang gusto kong maiyak. Ngayon ko lang sya nakita na galit na galit.
"God!"napatayo sya.
Napasabunot sya sa kanyang buhok. Halatang- halata ko ang frustration nya. Sunod- sunod ang pagbuga at paglanghap nya ng hangin. Hindi papermi ang paningin nya. Parang hindi sya mapakali at paroon parito sya. Napakalma sya sa kanyang sarili, saka sya humarap uli sa akin.
"How could you do this to me Alaina? For once, did it crossed your mind to tell me about your situation? That no matter how jerk I am in your opinion, that I'm still deserve to---"
"Meron, okay!"napabulyaw narin ako sa kanya.
I feel the liquid drop from my eyes.
Natigil sya at tila naninigas syang tumitig sa akin.
"Meron, Haven. Kaya lang hindi pa ngayon. Hindi pa ako handa!"Ani ko sa mababang tono.
"At kailan ka maging handa? Mamaya na pag teenager na yong anak ko? Pag maghahanap na sya ng ama?"mapang- uyam nyang tanong. "s**t! Damn it!"
"Bakit kaba galit na galit, huh?"umusbong narin ang galit ko, pati na 'yon samu't sari kong pinigilan na emosyom. "Do you think na madali sa akin ang ginawa kong desisyon? Baka nakalimutan mo na ikaw ang nakagawa ng kasalan sa ating dalawa. You played with my feelings nung naisipan mo akong gantihan." Panunumbat ko.
Napaupo sya uli. At sandali nyang nahilamos ang kanyang mga palad sa kanyang mukha. Habang nakatukod ang kanyang sikuhan sa kanyang tuhod.
Nang napatingin sya uli sa akin. Namumula na ang kanyang mga mata.
"Kaya nga gusto kong magpaliwanag sayo. Pero hindi mo ako binigyan ng pagkakataon para magpaliwanag. Basta mo lang akong iniwan at itinago mo pa sa akin ang ipinagbubuntis mo."balik nya panunumbat sa akin. "Ganun ba talaga kadali para sayo na iwan ako at kalimutan lahat ng pangako natin sa isa't- isa?"
"What do you want me to do? It's not easy for me, Haven. I want to be with you. Handa kitang patawarin, handa kong pakinggan ang mga paliwanag mo. Pero, kahit magkaayos man tayo, we can never be happy. I can't be happy if I was being persecuted by my conscience, knowing that you have a dying child who needs you more than I do." Tuluyang na akong napaiyak. Sunod- sunod ang paghikbi ko.
Natigilan sya at rumihistro ang pagkahabag sa kanyang mukha.
Ikinulong ng kanyang mga palad ang aking mga kamay at tumitig sya sa akin. Wala na 'yon galit sa kanyang mga mata, napalitan na iyon ng panunuyong tingin. Nagkatitigan kaming dalawa.
He sighed.
"Wag ka ng umiyak. I'm so----"
Napatigil sya sa iba sana nyang sasabihin nang bigla akong napahiyaw. Sumasakit kasi biglang ang aking balakang, puson at pati na yata ang aking ibabang likod.
Sunod-sunod ang paghiyaw ko dahil sa sakit. Napasigaw na ako sa sakit. Tarantang- taranta naman sya na tila hindi alam ang kanyang gagawin.
"B-Babe, anong nangyari sayo. Anong m- masakit s- sayo?" Sunod- sunod nyang tanong, hindi nya alam kung anong bahagi ko ang kanyang hahawakan.
Naiiyak na ako sa sobrang sakit na aking nadarama. Naramdaman ko ang sunod- sunod kong contraction. Namamawis na ako at pati narin sya.
"H- Haven, I t- think manganganak na ako."
------
------
(Haven)
Hindi ako mapakali, nakatayo ako sa pinto ng kwarto kung saan ipinasok si Alaina kanina. Halos hindi ako makahinga sa sobrang pagkaalala na nadarama ko ngayon.
Halos mawalan ako sa tamang katinuan pag pumapasok sa isip ko ang pinagdaanan ni Alaina kanina, habang nasa kotse pa kami.
Sa tingin ko kasalanan ko kung bakit naranasan nya ang ganun sakit. Kung pwede ko palang agawin mula sa kanya ang sakit na nadarama nya, matagal ko ng ginawa.
Pero hindi, wala akong ibang magawa kundi palakasin lang ang loob nya.
God! Magkakaanak na kaming dalawa. Masaya ako sa katotohanan ito, kaya lang, yong kasiyahan ko ngayon ay natatabunan ng nadarama kong pagkaalala sa kalagayan ni Alaina.
Halos dalawang oras na syang nasa loob pero hanggang ngayon, wala parin akong balita tungkol sa kanya.
"Haven ijo, maupo ka muna." Yaya ng mommy ni Alaina sa akin.
Nilapitan nya ako. Sinunud ko sya. Sumama ako sa kanya paupo sa waiting area na nasa labas ng labor room. Katabi nya ang ama ni Alaina na tulad ko hindi din mapermi. Pero kumalma na ito na bahagya dahil sa asawa.
Halos patayin na ako kanina ng ama ni Alaina nang nakita nya ako. Kaya pala sya ganun kagalit sa akin dahil nabuntis ko pala ang anak nya, at wala akong kaalam- alam.
Aaminin ko, nagdamdam talaga ako sa aking nadiskubre. I felt betrayed. Nanliit ako sa aking sarili. Parang ang sama- sama kong tao at nagawang itago ni Alaina sa akin ang tungkol sa anak namin.
Inaamin ko, marami akong nagawang kasalanan sa kanya. Pero, deserve ko ba talaga ang ginawa nyang pagtatago sa ipinagbubuntis nya?
Laman at dugo ko ito. Buhay ko ito.
Para akong langaw na may mapulang puwit at hindi ako mapermi. Napatayo ako uli at napalapit na naman ako sa pinto ng labor room.
Para akong nabunutan ng tinik nang bumukas ang pinto at iniluwa mula doon ang isang doctor.
Pero, parang gusto ko nang magwala at pumasok sa loob dahil sa kanyang sinabi. Malayo pa daw yong baby. Nasa 3 cm pa daw yong dilation.
Kailan ba lalabas 'yong baby? Wala bang paraan para mapalabas nila agad 'yong anak ko?
Ilang beses akong napasambit ng tulong sa panginoon. Hindi ako madasalin na tao, pero sa pagkakataon ito, bigla akong naging madasalin.
Nakasandal ako ngayon sa dingding ng labor room. Mag- isa nalang ako. Umalis sandali ang mga magulang ni Alaina para kumain ng hapunan.
Ayaw kong umalis. Hindi ako nakaramdam ng gutom dahil sa sobrang pagkaalala na nadarama ko para sa mag- iina ko.
"Hello, mom."
Ngayon ko palang naisipan tawagan si mom. Hindi ko mapigilan ang aking sarili na bahagyang mapaiyak.
"Son, what happen?"
Nabanaag ko ang pagkaalala sa boses ni mommy.
"I am here at the hospital."
"What? Why?"
"Alaina is delivering our child. And I am so nervous and worried. Nung nasa kotse kami, sabi nya, lalabas na daw 'yong baby. But now, it's almost 5 hours that she's in the labor room. Sabi ng doctor, malayo pa daw 'yong baby. 4 cm pa 'yon dilation. Alaina wants everything to be normal, kaya hindi nila binigyan ito ng gamot. I don't know what to do mom. I am so worried."
Natahimik ang kabilang linya. Siguro naguguluhan din si mommy sa sinabi ko. Ngayon lang din nya nalaman na buntis pala si Alaina. Narinig ko ang mahinang paghinga.
"Relaks son."si mom. "Alaina is fine. Makakaraos din sila ng baby ninyo. Nagpabook agad ang daddy mo ng flight papunta dyan ngayon. Nandyan na kami, as soon as we could."
Sakto at pagkatapos ng usapan namin ni mommy ay ang paglabas ng doctor ni Alaina sa labor room.
-----
I wanted to hold my tears but I can't. Lalo pa't isang napakagandang baby ang tinitignan ko ngayon.
After of 8 hours in labor, Alaina gave birth to a bouncing baby girl. My heart is full of too much happiness and admiration as I look at my princess.
Nakatayo ako ngayon sa labas ng viewing area ng nursery room. It's a hospital protocol that the baby should stayed in a nursery for 24 hours, for observation.
Kanina, while I hold my princess for the first time in my arms. I can't contain the too much emotion of love that it made my tears drop right away.
Akala ko pinakamatinding iyak na yong ginawa kong pag- iyak nang iwan ako ni Alaina. But, a while ago, is the most tearful moment in my life. But it was a tears of joy.
I found now my life most important purpose. I have now my Heaven!
Looking at my child, a memories from the past years in my life flashed in my mind. Those memories of how I was being enchanted by the most beautiful girl I have seen my whole life.
That despite everything, I can't help myself to be under her spell. And when I saw her again after many years, I am bewitched by her beauty again.
And how my life turns upside down.
- Writer
