ISKO VASQUES #boyxboy

Kabanata 6

ISKO POV

“Doc, sa tingin mo magaling na ako? Tumitigas na ari ko, pero ilang saglit lang nawawala din agad.” paliwanag ko kay Doc. Kakatapos lang ng examinasyon namin, at base sa expresyon ng muka niya— wala namang problema. Pero ang kaba ko hindi parin nawawala.

“Well, It's a good sign, but unfortunately— hindi pa kita mabibigyan ng maayos at concrete na diagnosis hanggat hindi pa nauubos ang mga gamot na nireseta ko sayo.” hindi ko alam kung matutuwa ba ako sa sinabi ng doktor o hindi. “In some other point, maayos naman ang lagay mo. May ask you a personal question? may mga bagay ba na nagpapa-excite sayo? nagpapagana?” napaisip ako sa tanong ng doktor, hindi ko alam kung kailangan kong sabihin ito kanya o hindi, “'Yung tipong kapag nakikita mo siya— o may gagawing bagay sa harapan mo nakakaramdam ka ng heat. It's feeling like you're deeply into that someone.” matapos sabihin ng doktor iyon may narinig akong pamilyar na boses.

“Ahhh Dad...”

Bigla nalang akong nasamid at naubo, agad naman akong inabutan ni Doc ng tubig. s**t, ito na naman ako. Bakit ba bigla kong naalala iyon?

“Doc, normal paba 'to?” tanong ko uli kay Doc. Siguro kailangan ko magbigay ng ibang detalye, kaya nagkwento na ako. “Bigla ko nalang 'tong nararamdaman sa kakilala ko, pero wala kaming body contact. Sa tuwing may bagay na magpapaalala sa kanya, ginaganahan ako.” pag-amin ko. Wala naman akong nakitang kakaibang reaksyon sa kanya.

“Normal naman 'yan, sign na iyan na nagiging maganda ang resulta sayo. I can say na nagkakaroon ka ng s****l fantasy sa isang specific na tao.” s****l fantasy? s**t, ganoon naba talaga ako katigang? “And a little personal advice, kung may isang taong magpaparamdam sayo ng same excitement, why don't you try to treasure? Who knows, baka doon ka tuluyang gumaling.” sa sinabi ni Doc, parang may gusto siyang ipahiwatig sa akin at hindi maganda iyon.

“One more thing Steven, stop calling me Doc. No need for professionalism. Parang hindi naman tayo magkakilala, ang cringe pakinggan.” wika niya. Tama naman siya na magkakilala kami, matagal pero no—

“I insist. Nasa clinic mo ako.”

Natawa nalang siya sa sinabi ko, “Hindi ka parin nagbabago, ano? Basta mga nireseta ko sayo, mga food supplement na pwede makatulong— wag mong kalimutan. Ii- schedule kita, balik ka ulit dito after two weeks of medication. Result ng first test na ginawa natin isi-send ko nalang sa email mo. Ayos ba?” tumango ako sa kanya bilang pagsang-ayon.

“Yes Doc Ohm—”

“Wilbert, wag sa lastname ko please? Hindi talaga ako sanay kapag ikaw tumatawag non.” wika pa niya habang inaayos mga gamit sa table niya. “By the way. Sorry to ask, nakabisita kana ba—”

Biglang nagbago timpla ko nang bangitin niya iyon sa akin, “Para saan pa?” seryoso kong sambit sa kanya.

Alam kong hindi na siya mabibigla sa sinabi ko. Alam niya kung bakit ganito ako kagalit sa kanya, umabot sa punto sa tuwing may nagpapaalala— kumakalabog mg malakas ang dibdib ko at palakas ng palakas iyon.

Kailangan ko nang makaalis dito.

Tumayo na ako at akmang magpapaalam na nang may iabot siya sa aking card. May nakasulat na address at cellphone number.

“Kung maisipan mo lang. Umaasa lang naman ako kahit minsan lang na madalaw mo siya.” sa sinabi niyang iyon, lalong lumakas ang kabog ng dibdib ko sa takot. Magal ko nang nais kalimutan ang alaalang iyon, pero s**t lang—

Huminga ako ng malalim at nilapag sa table niya ang card, “Alam ko namang alam mo kung bakit siya napunta sa ganoong sitwasyon, kasalanan niya iyon. Ayoko mawala ang natitirang bait sakin. Ito nalang meron ako.” seryoso kong sambit sa kanya. Humarap ako sa kanya at saka nagpaala., “Alis na ako, Doc Wilbert.”

Pagkalabas ko clinic, huminga ako ng malalim at pinakalma ang sarili. “Pambihira.” nakalimutan ko na iyon, hindi ko akalaing ipapaalala pa niya iyon sa akin.

Matagal ko nang gustong kalimutan ang taong iyon, sa totoo lang.

Bago pa ako tuluyang makaalis, nakita ko si Allen palapit sa akin. Nang magtagpo ang mata naming dalawa, tinignan ko siya ng masama.

“Len, anong ginagawa mo dito?” seryoso kong tanong sa kanya.

Para siyang nakakita ng multo, “Dad— Kakatapos ko lang po bisitahin classmate ko dito, naaksidente. Kayo po? Bakit nandito ka na naman?” ngayon binabalik na niya sa akin ang sitwasyon, “Nakita po kita kanina, bumisita ka ulit— May sakit po ba kayo ulit?” Ugh, ayoko ng ganitong pag-uusisa niya. Sumasakit na ulo ko, sinasabayan pa jiya.

Napahawak nalang ako sa sentido ko, kailangan ko nang umuei. “Anong sakit pinagsasabi mo? Umuwi kana pagkatapos. Mauna na ako—” lalakad na sana ako paalis nang...

“Dad, Hindi ka magagalit kung maggagala ako ngayon?” tanong ni Allen. Nilingon ko siya, “Sorry Dad. Naninibago lang talaga ako sayo.”

Napabugtong hininga ako, “Hirap na akong sawayin ka, malaki kana. Bahala ka na buhay mo.” nailing nalang ako habang patalikod sa kanya. Wala akong ganang pagsabihan si Allen ngayon.

Tinawag niya ulit ako. Hindi ako lumingon. Naramdaman ko nalang na hinawakan niya ako sa kamay ko, “Dad. Can i invite you for a lunch tomorrow? My treat.”

Nilingon ko siya habang naka poketface, “Anong naisipan mo?”

“Wala lang, tagal na din po kasi tayong hindi nakakapagusap ng maayos. Gusto ko lang po may kakwentuhan.” Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ko, pero sa kabila ng inis ko—

Napahawak nalang ako sa sentido ko, “Pasaway ka talagang bata ka.” di ko mapigilang hindi ngumiti.

* * *

Kinabukasan, nangako ako sa sarili ko na maagang matatapos ang trabaho ko as modeling. Kahit papaano naging smooth ang lahat sa akin. Mabuti nalang wala doon ang Christian iyon kundi hindi ako makakapagtrabaho ng maayos.

Tinawagan ako ni Romeo kung gusto ko ba daw magpatuloy sa pagmomodeling, hanggang ngayon pinag-iisipan ko pa. Konoconsider ko lang naman 'to bilang part-time job. Hindi narin naman ako tulad ng dati, habang tumatagal nagiging insecure na ako sa sarili ko.

Ako lang talaga ang may problema, haist.

Maaga na din ako nakauwi, sakto tumawag na si Allen at sinabi kung saan kami magkikita.

Naisipan niya kumain sa fastfood restaurant. Walang masyadong tao, kaya umakyat kami sa second floor kaya naupo kami malapit sa glass kung saan tanaw ang paligid sa labas.

Hinayaan ko siyang magkwento tungkol sa mga gusto niyang ikwento, nakikinig lang ako. Ngayon ko lang nakita kung gaano siya kainteresado sa kurso na kinuha niya, hindi ko alam kung bakit naibagsak niya ang unang tatlong subjects niya. 'Di narin ako nagtanong. Dahil alam ko magagawan n'ya ng paraan iyon. Anak ko 'yan eh.

Sa unang pagkakataon, naenjoy kong makipag-usap sa anak ko habang kumakain, natutuwa sa mga ganap ngayon. Pakiramdam ko lalo kong nakikilala ang anak ko. Masaya ako na nag-oopen siya sa akin, hindi ito madalas mangyari kahit nasa bahaya kami.

Nakabungisngis lang siya habang kumakain, para bang hindi ko anak ang kausap ko, kaibigan o katropa lang ang ramdam ko sa kanya— Hindi ko alam, basta natutuwa ako na kasama siya ngayon.

May parte sa isip ko na nagpapakalabog sa dibdib ko. Hindi ko lang matukoy kung ano kaya pinasawalang bahala ko nalang.

Kaya matapos naming kumain, dumiretso agad kami sa shop ko since may wifi doon para makaconnect siya.

Abala ako sa pagcocompute ng sales ng store this month habang siya abala sa pagpipindot sa laptop ko para sa project na ginagawa niya.

Hindi ko maiwasang mapako ang tingin sa kanya habang abala siya sa kanyang ginagawa. Para na talaga siyang isang businessman kung kumilos, lalo akong humahanga sa mga pagbabago niya na napapansin ko.

“Damn..” hindi rin maiwasan na tigasan ako habang nakasilay sa kanya. Ngayon nakikita ko na si Allen na attractive.

Nabigla nalang ako nang bumulong si Monica, “Ngayon napansin kong ganado na si Allen sa ginagawa niya ah. Nag-usap naba kayo?” tanong niya sa akin.

Hindi ko mapigilang mangiti, “Wala nang problema sa amin. Settled na—” Parang timang si Monica at niyakap niya ang braso ko.

“My gaaad. Naiingit tuloy ako, sa inyong dalawa. Parang gusto ko na rin magkababy hnnng. Tara, gawa na tayo hehe.” lalo pa siyang humigpit ng yakap sa akin. Kahit ikiskis niya ang s**o niya sa braso ko, wala akong nararamdaman na libog sa kanya.

Nilayo ko siya sa braso ko, “Sira ulo ka talaga. Bumalik ka sa pwesto mo..” nagpout lang siya sa akin.

“Sunget hmmp!” hindi ko nalang pinansin. Laking istorobo lang kung dadaldalin ko pa siya.

Matapos kong magcompute ng sales ng store, binigay ko na kay Monica ang ledger. Lalabas na sana ako,

“Wait, saan ka pupunta? Iiwan mo na naman ako? Wag ka muna umalis, kararating mo lang eh.” sigaw ni Monica sa akin, hinarap ko siya at—

“Pupunta ako sa lugar kung saan hindi mo 'ko guguluhin.” seryoso kong sambit sa kanya. Kita ang pagkainis niya sa akin. Nagpaalam na ako sa anak ko, “Allen, I have to go. Dumiretso ka sa bahay pagkatapos.” sumaludo lang siya sa akin habang nakaharap salaptop.

Bubuksan ko na sana ung pinto nang, “Hnng, Dad...”

Bigla akong nalingon sa kanya ng wala sa oras. Akala ko tinawag niya ako, nang magtagpo mata namin binigyan niya ako ng questionable look. Agad ako bumaling ng tingin at saka lumabas agad ng shop.

Uggh, habang tumatagal lalo akong binabagabag ng mga iniisip ko kay Allen.

ISKO POV

“Doc, sa tingin mo magaling na ako? Tumitigas na ari ko, pero ilang saglit lang nawawala din agad.” paliwanag ko kay Doc. Kakatapos lang ng examinasyon namin, at base sa expresyon ng muka niya— wala namang problema. Pero ang kaba ko hindi parin nawawala.

“Well, It's a good sign, but unfortunately— hindi pa kita mabibigyan ng maayos at concrete na diagnosis hanggat hindi pa nauubos ang mga gamot na nireseta ko sayo.” hindi ko alam kung matutuwa ba ako sa sinabi ng doktor o hindi. “In some other point, maayos naman ang lagay mo. May ask you a personal question? may mga bagay ba na nagpapa-excite sayo? nagpapagana?” napaisip ako sa tanong ng doktor, hindi ko alam kung kailangan kong sabihin ito kanya o hindi, “'Yung tipong kapag nakikita mo siya— o may gagawing bagay sa harapan mo nakakaramdam ka ng heat. It's feeling like you're deeply into that someone.” matapos sabihin ng doktor iyon may narinig akong pamilyar na boses.

“Ahhh Dad...”

Bigla nalang akong nasamid at naubo, agad naman akong inabutan ni Doc ng tubig. s**t, ito na naman ako. Bakit ba bigla kong naalala iyon?

“Doc, normal paba 'to?” tanong ko uli kay Doc. Siguro kailangan ko magbigay ng ibang detalye, kaya nagkwento na ako. “Bigla ko nalang 'tong nararamdaman sa kakilala ko, pero wala kaming body contact. Sa tuwing may bagay na magpapaalala sa kanya, ginaganahan ako.” pag-amin ko. Wala naman akong nakitang kakaibang reaksyon sa kanya.

“Normal naman 'yan, sign na iyan na nagiging maganda ang resulta sayo. I can say na nagkakaroon ka ng s****l fantasy sa isang specific na tao.” s****l fantasy? s**t, ganoon naba talaga ako katigang? “And a little personal advice, kung may isang taong magpaparamdam sayo ng same excitement, why don't you try to treasure? Who knows, baka doon ka tuluyang gumaling.” sa sinabi ni Doc, parang may gusto siyang ipahiwatig sa akin at hindi maganda iyon.

“One more thing Steven, stop calling me Doc. No need for professionalism. Parang hindi naman tayo magkakilala, ang cringe pakinggan.” wika niya. Tama naman siya na magkakilala kami, matagal pero no—

“I insist. Nasa clinic mo ako.”

Natawa nalang siya sa sinabi ko, “Hindi ka parin nagbabago, ano? Basta mga nireseta ko sayo, mga food supplement na pwede makatulong— wag mong kalimutan. Ii- schedule kita, balik ka ulit dito after two weeks of medication. Result ng first test na ginawa natin isi-send ko nalang sa email mo. Ayos ba?” tumango ako sa kanya bilang pagsang-ayon.

“Yes Doc Ohm—”

“Wilbert, wag sa lastname ko please? Hindi talaga ako sanay kapag ikaw tumatawag non.” wika pa niya habang inaayos mga gamit sa table niya. “By the way. Sorry to ask, nakabisita kana ba—”

Biglang nagbago timpla ko nang bangitin niya iyon sa akin, “Para saan pa?” seryoso kong sambit sa kanya.

Alam kong hindi na siya mabibigla sa sinabi ko. Alam niya kung bakit ganito ako kagalit sa kanya, umabot sa punto sa tuwing may nagpapaalala— kumakalabog mg malakas ang dibdib ko at palakas ng palakas iyon.

Kailangan ko nang makaalis dito.

Tumayo na ako at akmang magpapaalam na nang may iabot siya sa aking card. May nakasulat na address at cellphone number.

“Kung maisipan mo lang. Umaasa lang naman ako kahit minsan lang na madalaw mo siya.” sa sinabi niyang iyon, lalong lumakas ang kabog ng dibdib ko sa takot. Magal ko nang nais kalimutan ang alaalang iyon, pero s**t lang—

Huminga ako ng malalim at nilapag sa table niya ang card, “Alam ko namang alam mo kung bakit siya napunta sa ganoong sitwasyon, kasalanan niya iyon. Ayoko mawala ang natitirang bait sakin. Ito nalang meron ako.” seryoso kong sambit sa kanya. Humarap ako sa kanya at saka nagpaala., “Alis na ako, Doc Wilbert.”

Pagkalabas ko clinic, huminga ako ng malalim at pinakalma ang sarili. “Pambihira.” nakalimutan ko na iyon, hindi ko akalaing ipapaalala pa niya iyon sa akin.

Matagal ko nang gustong kalimutan ang taong iyon, sa totoo lang.

Bago pa ako tuluyang makaalis, nakita ko si Allen palapit sa akin. Nang magtagpo ang mata naming dalawa, tinignan ko siya ng masama.

“Len, anong ginagawa mo dito?” seryoso kong tanong sa kanya.

Para siyang nakakita ng multo, “Dad— Kakatapos ko lang po bisitahin classmate ko dito, naaksidente. Kayo po? Bakit nandito ka na naman?” ngayon binabalik na niya sa akin ang sitwasyon, “Nakita po kita kanina, bumisita ka ulit— May sakit po ba kayo ulit?” Ugh, ayoko ng ganitong pag-uusisa niya. Sumasakit na ulo ko, sinasabayan pa jiya.

Napahawak nalang ako sa sentido ko, kailangan ko nang umuei. “Anong sakit pinagsasabi mo? Umuwi kana pagkatapos. Mauna na ako—” lalakad na sana ako paalis nang...

“Dad, Hindi ka magagalit kung maggagala ako ngayon?” tanong ni Allen. Nilingon ko siya, “Sorry Dad. Naninibago lang talaga ako sayo.”

Napabugtong hininga ako, “Hirap na akong sawayin ka, malaki kana. Bahala ka na buhay mo.” nailing nalang ako habang patalikod sa kanya. Wala akong ganang pagsabihan si Allen ngayon.

Tinawag niya ulit ako. Hindi ako lumingon. Naramdaman ko nalang na hinawakan niya ako sa kamay ko, “Dad. Can i invite you for a lunch tomorrow? My treat.”

Nilingon ko siya habang naka poketface, “Anong naisipan mo?”

“Wala lang, tagal na din po kasi tayong hindi nakakapagusap ng maayos. Gusto ko lang po may kakwentuhan.” Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ko, pero sa kabila ng inis ko—

Napahawak nalang ako sa sentido ko, “Pasaway ka talagang bata ka.” di ko mapigilang hindi ngumiti.

* * *

Kinabukasan, nangako ako sa sarili ko na maagang matatapos ang trabaho ko as modeling. Kahit papaano naging smooth ang lahat sa akin. Mabuti nalang wala doon ang Christian iyon kundi hindi ako makakapagtrabaho ng maayos.

Tinawagan ako ni Romeo kung gusto ko ba daw magpatuloy sa pagmomodeling, hanggang ngayon pinag-iisipan ko pa. Konoconsider ko lang naman 'to bilang part-time job. Hindi narin naman ako tulad ng dati, habang tumatagal nagiging insecure na ako sa sarili ko.

Ako lang talaga ang may problema, haist.

Maaga na din ako nakauwi, sakto tumawag na si Allen at sinabi kung saan kami magkikita.

Naisipan niya kumain sa fastfood restaurant. Walang masyadong tao, kaya umakyat kami sa second floor kaya naupo kami malapit sa glass kung saan tanaw ang paligid sa labas.

Hinayaan ko siyang magkwento tungkol sa mga gusto niyang ikwento, nakikinig lang ako. Ngayon ko lang nakita kung gaano siya kainteresado sa kurso na kinuha niya, hindi ko alam kung bakit naibagsak niya ang unang tatlong subjects niya. 'Di narin ako nagtanong. Dahil alam ko magagawan n'ya ng paraan iyon. Anak ko 'yan eh.

Sa unang pagkakataon, naenjoy kong makipag-usap sa anak ko habang kumakain, natutuwa sa mga ganap ngayon. Pakiramdam ko lalo kong nakikilala ang anak ko. Masaya ako na nag-oopen siya sa akin, hindi ito madalas mangyari kahit nasa bahaya kami.

Nakabungisngis lang siya habang kumakain, para bang hindi ko anak ang kausap ko, kaibigan o katropa lang ang ramdam ko sa kanya— Hindi ko alam, basta natutuwa ako na kasama siya ngayon.

May parte sa isip ko na nagpapakalabog sa dibdib ko. Hindi ko lang matukoy kung ano kaya pinasawalang bahala ko nalang.

Kaya matapos naming kumain, dumiretso agad kami sa shop ko since may wifi doon para makaconnect siya.

Abala ako sa pagcocompute ng sales ng store this month habang siya abala sa pagpipindot sa laptop ko para sa project na ginagawa niya.

Hindi ko maiwasang mapako ang tingin sa kanya habang abala siya sa kanyang ginagawa. Para na talaga siyang isang businessman kung kumilos, lalo akong humahanga sa mga pagbabago niya na napapansin ko.

“Damn..” hindi rin maiwasan na tigasan ako habang nakasilay sa kanya. Ngayon nakikita ko na si Allen na attractive.

Nabigla nalang ako nang bumulong si Monica, “Ngayon napansin kong ganado na si Allen sa ginagawa niya ah. Nag-usap naba kayo?” tanong niya sa akin.

Hindi ko mapigilang mangiti, “Wala nang problema sa amin. Settled na—” Parang timang si Monica at niyakap niya ang braso ko.

“My gaaad. Naiingit tuloy ako, sa inyong dalawa. Parang gusto ko na rin magkababy hnnng. Tara, gawa na tayo hehe.” lalo pa siyang humigpit ng yakap sa akin. Kahit ikiskis niya ang s**o niya sa braso ko, wala akong nararamdaman na libog sa kanya.

Nilayo ko siya sa braso ko, “Sira ulo ka talaga. Bumalik ka sa pwesto mo..” nagpout lang siya sa akin.

“Sunget hmmp!” hindi ko nalang pinansin. Laking istorobo lang kung dadaldalin ko pa siya.

Matapos kong magcompute ng sales ng store, binigay ko na kay Monica ang ledger. Lalabas na sana ako,

“Wait, saan ka pupunta? Iiwan mo na naman ako? Wag ka muna umalis, kararating mo lang eh.” sigaw ni Monica sa akin, hinarap ko siya at—

“Pupunta ako sa lugar kung saan hindi mo 'ko guguluhin.” seryoso kong sambit sa kanya. Kita ang pagkainis niya sa akin. Nagpaalam na ako sa anak ko, “Allen, I have to go. Dumiretso ka sa bahay pagkatapos.” sumaludo lang siya sa akin habang nakaharap salaptop.

Bubuksan ko na sana ung pinto nang, “Hnng, Dad...”

Bigla akong nalingon sa kanya ng wala sa oras. Akala ko tinawag niya ako, nang magtagpo mata namin binigyan niya ako ng questionable look. Agad ako bumaling ng tingin at saka lumabas agad ng shop.

Uggh, habang tumatagal lalo akong binabagabag ng mga iniisip ko kay Allen.