MAGISCH ACADEMY: The Heartless Princess

CHAPTER 5

RAVEN'S POV

Papunta na ko sa dorm ko ng maramdaman kong may sumusunod sakin. Kanina ko pa sila nararamdaman simula pa noong papunta pa lang ako ng library. Kaya nga ako nagdisguise para maka iwas sa gulo pansamantala pero mukhang kakambal ko na talaga ang gulo. Agad akong pumunta sa dorm ko. Pasimple ko silang sinilip sa bintana. Marami sila mukhang mapapaaway talaga ako ah. Inalis ko ang contact lense ko at ang fake skin ko. Nakahinga ako ng maluwag ng maalis ko ang disguise ko. Gumaan ang pakiramdam ko ng maalis ang lahat ng pang disguise na nilagay ko sa katawan ko. Agad kong binuksan ang drawer ko hinila ang secret compartment. Nang makita ko ang nasa loob biglang nabuhay ang dugo ko. Its been a long time since I ever use it.

Well its a dark red cloak that has a design of black raven in the back of it. Mabilis ko iyong sinuot at kinuha ang maskara ko well its a gold mask that has a touch of silver in the edge. Mabilis kong pinindot ang orvix ko at inisip ko ang bagay na gusto kong makuha at sa isang iglap lang nasan kamay ko na ang kailangan ko.

Reaper. Napangisi ako. Mabilis kong sinukbit ang reaper ko. Reaper is the name of my samurai. Ngayon pa lang nasasabik na kong makakita ng dugo. Mabilis akong dumaan sa isang lugar kung saan di nila ako mapapansin. Mabilis akong pumwesto sa likod nila. Of course di nila ako mapapansin. Eksperto ako sa pagtatago ng presensya ko. Lumapit ako sa isang lalaki na malapit lang sa pinagtataguan ko. Mabilis ko syang nilapitan at pumunta sa likod nya at mabilis na pinilipit ang ulo nya. Nang bumagsak sya mabilis na napatingin sakin ang mga kasamahan nya. Masama ang tingin nila sakin at mabilis na nagtransform mula sa isang tao ay naging werwolves ang iba sa kanila. Yung iba nanatili sa human form nila. They growled at me.

Dark werwolves...

Ano namang kasalanan ko at sinusundan ako ng mga dark werewolves? As far as I know ilang araw pa lang akong nandito at wala pa kong nakakaaway bukod dun sa mayabang na prinsipeng abo na yun. The grass around me started to wither and turned into ashes as soon as I revealed my presence and took a step towards them. The other living creatures around here started to run away and hide. I saw the transformed werewolves retreat in fear so I smirked. They can feel my presence. Werewolves' senses are sharper when they're in their animal form than their human form.

"It's too late to regret everything. Who are you? Why are you following that woman?" tanong ko

"Why do you even care? Bakit kaba nakiki alam?" tanong ng isa sa mga werwolves na nasa human form

He can't felt my presence because he is still in his han form but once he transformed in his werewolve form then he will feel the presence that I'm hiding.

"Well its also none of your business" sabi ko

Of course it is my business because its my life we're talking about! Dufus.

"Pakialamera! Mamatay ka ngayon!"

Mabilis nya akong sinugod pero mabilis akong nakaiwas at pumunta sa likod nya at pinilipit ang leeg nya. Hanggat maari ayaw kong gamitin ang reaper ko. Makikipaglaro muna ako sa kanila sandali. Mas lalo nila akong tinignan ng masama. As if naman mapapatay nila ako sa patingin nila ng masama sakin. Panay sila sugod pero lagi ko yung naiiwasan ng walang kahirap-hirap. Tsk. Weaklings. Mukhang di ako mag-eenjoy kalaro sila kaya mas mabuting tapusin ko na to. Nakakasawa na. Wala silang thrill kalaro. Akala ko pa naman mapapalaban talaga ako but I was wrong they're just a low lifeless creatures. An insects and weaklings like them was not worth to live. Mabilis kong kinuha ang samurai ko sa lagayan nito sa likod ko. Sabay-sabay silang sumugod sakin pero mabilis akong tumalon papunta sa likod at hiniwa sila sa dalawa ng sabay-sabay. Naging abo agad sila pagkatumba na pagkatumba nila.

Napatingin ako sa isa pang natira na mukhang nabahag na ang buntot. Bigla syang napa upo dahil sa nakita nyang ginawa ko sa mga kasamahan nya. Bigla syang napaatras habang nakaupo. Napangisi ako dahil kitang-kita ko ang takot sa mga mata nya. Ganyan nga matakot ka. Natutuwa talaga ang puso ko kung meron man ako sa tuwing nakikita ko ang mga takot sa mata nila bago ko sila mapatay. Mas lalo lang yun dumagdag sa pagnanasa ko na wakasan ang mga buhay nila.

"Y-you! You're a demon!" nauutal na sigaw nya

Napatawa naman ako dahil sa sinabi nya. Sawa na ako sa mga ganyang linya sa tuwing may makakita sakin sa tuwing pumapatay ako.

"I know," sabi ko habang nakangisi at mabilis syang pinugutan ng ulo

Tumalsik pa ang mga dugo nya sa katawan ko. Nakita ko sa samuari ko ang sariwang mga dugo ng mga pinatay ko kanina lang. Nakaramdam ako ng pananabik.

I wanted more blood.. More.. More... Blood... Blood..

Mabilis akong pumunta sa daan kung saan tumakbo kanina ang mga werewolves. Maya-maya ay napunta na ko sa harap nila. Napatigil sila. Kanina ang tapang-tapang nila habang nasa human form sila kanina tas ngayon para na silang tuta na nabahag ang buntot. Pasensyahan na lang kami. Hindi pa sapat ang dugo ng mga kasama nila para mapasaya ako. I'm not yet satisfied.

"You're not going anywhere. Aside from me no one, not even your corpses, can leave this place" malamig kong sabi

Mabilis silang tumalon papunta sakin. Pero bago pa sila tuluyang makalapit ay hiniwa ko na sila sa gamit ang samurai ko.

Bumagsak silang lahat sa sahig at bumalik sila sa human form nila at unti-unting naging abo. Mabilis akong bumalik sa dorm ko at siniguradong walang nakakita sakin. Mabilis akong pumunta sa banyo at nagshower habang nakasuot parin sakin ang mga damit ko.

Nakita ko sa sahig ang pagdaloy ng mga dugo ng mga pinatay ko ngayong gabi. Napangisi ako. I really love seeing blood.

Mabilis kong tinapos ang pagligo ko at kinuha ang tuwalya at lumabas ng banyo.

Pagkalabas ko ay nagbihis agad ako. Umupo ako sa harap ng salamin na nasa mesa ko at kinuha ang suklay saka sinuklay ang buhok ko. Napatitig ako sa salamin. Napahawak ako sa mukha ko.

This face. Having this face was a curse. It doesn't done anything good to me.

Mabilis kong inalis ang tingin ko sa salamin. Humiga agad ako sa kama ko at tinakpan ang mata ko ng braso ko.

Matutulog na sana ako ng biglang tumunog ang cellphone ko. Ugghhhh! Ano ba?! Bakit ba ayaw nila akong patulugin?!

Mabilis kong kinuha ang cellphone ko at tinignan ito. May nagmessage sakin pero unregistered number. Pero alam na alam ko kung sino ito. Siya lang naman ang may lakas ng loob na gawin ito.

'I enjoyed your little show awhile ago. You didn't even change a bit. You're still the same Queen Raven that I knew'

Inilagay ko na ang cellphone ko sa lamesa at natulog. Tsk. Wala talaga syang balak na tantanan ako. Hindi paba sapat na sinundan nya ako hanggang dito kaya kailangan nya pang mang istorbo ngayong oras kung kailan gustong-gusto kong matulog?!

Bahala ka sa buhay mo. Bantayan mo ko hanggang gusto mo. Basta ako matutulog na ako.