Ready to Fight Until the End

RFUE Chapter 4: Pa'no na ang Pinapangarap na Sagradong Misyon?

Jeonho's P.O.V

Hindi ko sukat akalaing may lihim palang mabubunyag sa akin at hindi ko na malaman kung papaano ko haharapin itong sagradong misyon na magaganap na sana.

"Matapos nyang magtawag ng isang kasama ay biglaang pumasok sa isipan ko na talagang gagahasain na po ako ng anak po ninyo. Hindi ko po mapigilang lumuha sa hapdi at sakit na aking nararamdaman. Hindi ko po sukat akalain na gagawin po sa akin yun ng inyong anak na sobrang napakademonyo noon," ang pagbubungad ni Eri matapos pumasok ang aking ina sa kwarto ko.

Bigla na lang pumasok tuloy ang luha ko at bumalik na lang bigla ang aking ina sa aking kwarto. Bigla na lang nya akong sinampal at nagsabi ng ganito: "Papaano nangyari sa atin ito? Sabihin mo sa akin ang katotohanan."

Sa unang mga minuto matapos sabihin sa akin yun ay hindi ako umimik. Matapos ang ilang saglit, bigla na lang nagtanong muli ang aking ina: "Ano ang ginawa mo kay Eri? Sumagot ka."

Humahagulgol na ako sa sobrang iyak sa tindi ng hapdi na nadarama ko sa sitwasyon na yun. Hindi na ako makapagsalita ng diretso ni hindi na rin makatingin ng diretso sa aking ina.

"Anak, okay lang na umiyak. Charge to experience mo yan. Pero, sige, ilabas mo muna yan kase alam kong nasaktan ka sa mga pangyayaring nagaganap sa inyo ni Eri," ang pagdamay ng ina ko sa sitwasyong pinagdadaanan ko.

Biglaang naglaho ang aking pangarap na pumasok sa isang sagradong misyon na dapat sana'y nagsisimula na, ngunit, ito ang bumungad na malaking pagsubok sa akin.

Matapos kong lumuha ay tinanong agad ako ng aking ina kung anong nangyari sa amin ni Eri bago man lumabas itong magandang balita:

"Anak, sige, ngayong nailuha mo na lahat, sabihin mo na sa akin ang nangyari sa inyo ni Eri," ang malumanay na pagtanong na utos ng aking ina.

Sa pagkakataong ito ay inilahad ko na talaga ng buong pagkatao ang insidenteng hindi inaasahan. Nakapinid ang kwarto at nakakandado, walang nakikinig kundi ang aking ina lamang.

"Bago man sumapit sa puntong nangyaring pagpasyahan ko na pumasok sa isang sagradong misyon ay bigla kong napagtanto at napag-isip-isip na papaano kung ayaw ko. Higit sa lahat po, napagtanto ko rin na baka kapag maiwan kita ay magkaroon din ng problema. Pero, iba ang nasa isip ko po. Natuluyan pong pumasok sa isipan ko ang pagkademonyo ko. Totoo po ang katotohanan na nasaniban ako ni Satanas sa panahong iyon. Dalawa na lamang po kami ni Eri sa paaralan na iyon at kokonti na lang ang nasa paaralan," ang aking paunang bungad na pagsasalita.

Nagulat na lang ang nanay ko sa nasabi ko at nagtataka na rin kung katotohanan pa nga ba ang mga pinagsasabi ko. Pero, hinayaan na nya munang makinig sya sa kinekwento ko:

"Ilang minuto ang nakalipas, hindi ko na napigilang hawakan ang mukha ni Eri. Wala nang guro sa paaralan sa puntong iyon at tahimik ang ibang mga room. Wala nang halos estudyante sa paaralan. Lumingon lingon ako at sinabi ko na lang kay Eri, 'Kapag nalaman kong nagsumbong ka sa principal ukol dito, malilintikan ka sa akin.' Walang pasubaling tumango si Eri at bigla ko na lang hinalikan sa labi hanggang sa di na mapigilan ni Eri at sumabay na sa kung ano ang galaw ng bibig at dila ko. Tumagal halos ng konti ang halikang iyon," pagpapatuloy ko.

Nang mga sandaling iyon, humahagod na sa isipan ko ang mga pangyayaring nangyare talaga sa amin. Pero, bago man ako magpatuloy, tinanong agad ako ng aking ina kung alam na yan ng mga magulang ni Eri.

"Naikwento na po nya sa kanyang mga magulang ang nangyaring insidenteng ito," katugunan ko sa kanyang katanungan.

Agad akong nagpatuloy sa paglalahad ng katotohanan:

"Matapos ng ilang minuto, nang biglang hahawakan ko na sana ang kanyang katawan ay bigla na lang kinagat ang daliri ko na sa puntong mararamdaman ko na masasaktan ako. Buhat nang kinagat ni Eri ang daliri ko pagkatapos noon ay kumaripas agad ako ng takbo sa sobrang sakit. Saktong may dumating na isang lalaki para mapanood at masubaybayan nya kung ano ang nangyayare sa amin. Matapos kong tawagin ang magtatanod sa akin ay saka ko na ginawa ang hindi inaasahan sa aming dalawa. Ginahasa ko sya ng tuluyan at hindi na talaga mapigilan ang hapdi at sakit na nararamdaman ni Eri. Matapos nun, ay hindi ko na maalala ang nangyare sa aming dalawa. Bigla ko na lang binalik sa dating anyo si Eri," ang aking pagtatapos.

Nang marinig ng nanay ko ang mga katagang binitawan ko na "Ginahasa ko sya ng tuluyan at hindi na talaga mapigilan ang hapdi at sakit na nararamdaman ni Eri," ay dali-dali syang lumabas at narinig ang panig ni Eri. Tugmang-tugma nga sa naikwento ni Eri.

"Matapos nyang magtawag ng isang kasama ay biglaang pumasok sa isipan ko na talagang gagahasain na po ako ng anak po ninyo. Hindi ko po mapigilang lumuha sa hapdi at sakit na aking nararamdaman. Hindi ko po sukat akalain na gagawin po sa akin yun ng inyong anak na sobrang napakademonyo noon," ang pagkakasabi ni Eri.

Agad tumango ang nanay ko sa sitwasyong iyon at sinang-ayunan ang katotohanang inilahad ko rin sa kanya:

"Totoo po yun, Sister Remy. Sadyang nangyare po ng lubusan ang pangyayaring ito. Lumabas na katotohanan po mula sa anak ko ang nangyare sa puntong ito. Sister Remy, paki-gabayan nyo ho ang aking anak buhat dito sa sitwasyong nangyare sa kanila," ang matampuhing pagsasabi ni Ginang Eume.

"Kumalma po kayo, mommy. Hayaan po ninyo. Kakausapin ko po ng masinsinan ang anak po ninyo. Sa totoo lang po, patuloy po ang pagbibigay ng gabay ko po sa kanya dala ng traumatic experiences na nagawa ng parehas ng panig. Alam na rin ho ito ng mga magulang ni Eri. Kaya, kapag pumasok na sa sagradong misyon ang inyong anak at itong si Eri, patuloy kong gagabayan silang dalawa," ang makalmang pagtalakay na pagsasabi ni Sister Remy.

Nang dumating ang puntong iyon, dali-dali rin akong lumabas nang lumuluha at niyakap ko si Eri ng paunti-unti na walang malisya. Pipigilan na sana ng aking ina ang pagyakap ko sa matagal ko nang matalik kong kaibigan, pero, bumungad na kaagad ang pagpapatawad ko kay Eri:

"I AM SORRY, ERI. Hindi ko sinadyang gawin sa iyo ito. Napagtanto ko na rin talaga na may kamalian talaga ako sa buhay na buhat nito'y nagkaroon din ako ng traumatic experience. Pagbigyan mo sana ako ng ikalawang pagkakataon ngayong tatahak na tayo sa sagradong misyong ito," ang aking maramdamin at mapagkumbabang pagpapatawad kay Eri.

Pumalakpak na lang kaagad ang nanay ko at si Sister Remy bilang pagtugon na apology accepted na sa kanila yun. Agad bumungad ng ganito si Eri: "Hindi ko hahayaang iwanan ka despite na ginawa mo sa akin yun. Matalik na kaibigan kita, alam mo yan. Matagal na kitang pinatawad buhat ng nangyare sa atin yun. Makalimutan man natin ito sa pagpasok natin sa sagradong misyon, hindi kita pababayaan at gagabayan rin kita sa lahat ng bagay. Kami ni Sister Remy ang bahala sa iyo. Ngayong nasa sagradong misyon na tayo, hindi na natin magagawa ang ginawa natin noon."

Nang mga sandaling iyon, bigla na lang akong napaisip at napatanong na: "Pa'no na ang sagradong misyon ko? Pa'no kung malaman ng magiging master recollector na may nangyare sa amin ni Eri? Pa'no kung mabuntis sya kaagad?"

Sa puntong iyon ay dali-dali akong bumalik sa kwarto ko at nagnilay-nilay.

Eri's P.O.V

Matapos ang aming pagkakapatawaran sa isa't isa ay biglang lumiwanang din ang aking isipan. Sa puntong ito, magkausap ang ina ni Jeonho at si Sister Remy sa sitwasyong iyon. Kaya, maisipan ko rin ang mga katagang: "Pa'no na ang sagradong misyon ko?" Iyan din ang nasa isipan ko ngayon. Sa mga sandaling oras na iyon ay dahan-dahan akong pumanhik at pumasok sa kwarto ng aking kaibigan ng walang ingay. Nang tangkang mabubuksan na ang pinto ay biglang lumingon ang ina ni Jeonho at nagbilin na wag kayong gagawa ng kung anu-ano na agad ko syang tinanguan saka pumasok.

Sa puntong iyon, nagdarasal si Jeonho sa harap ng kanyang altar. Madasalin naman pala ang aking matalik na kaibigan.

"Oh, napapasok ka, Eri. May kailangan ka bang sabihin na pwede kong malaman? Baka, parehas tayo ng iniisip," ang bungad na pananalita ni Jeonho sa akin. Nang mga oras na iyon ay bigla na lang lumabas sa aking isipan ang aking sasabihin.

"Papaano na ito? May nangyare sa ating parehas at wala nang takas ito. Papaano kung buntis ako matapos kong pumasok sa sagradong misyon? Baka mapalabas din ako kaagad ng walang pasubali," ang aking katugunan.

Parehas kami ng iniisip ng matalik kong kaibigan. Bigla na lang kaming nagyakapan sa isa't isa sabay magsabing "I'm sorry."

Nang tangka ko nang tatanungin sana kung anong balak ay biglaan na namang bumalik sa pagdarasal ang aking matalik na kaibigan. Sinabayan ko na lang din para may konting enlightenment sa amin sa isa't isa.

Ilang saglit pa ay tinawag na agad ako ni Sister Remy.

"Tara na, Eri. Punta na ulit tayo sa munting tahanan natin sa loob ng paaralan."

Hindi na tinawag ni Sister Remy si Jeonho sapagkat kailangan nya munang kausapin ang kanyang ina ukol sa sitwasyon sa kung ano ang maaring susunod na gawin nya.

Nagpaalam na ako kay Jeonho saka umalis.

Pumasok na kami ni Sister Remy sa kotse ng paaralan. Bumalik na kami kaagad sa paaralan para maipagpatuloy ko ang aking gabay-espiritwal na leksyon.

Habang nasa daan kami...

"Sister Remy, papaano na ang sagradong misyon ko? Papaano kung nalaman ninyo na buntis ako? Matatanggap pa ba ako sa kongregasyong aking papasukan?" biglaang tanong ko.

"Ayon kase sa Roman Catholic laws, hindi pwedeng pumasok ang isang babaeng buntis na gustong maging madre. Kailangan ang babae ay may vow of chastity, ibigsabihin, kailangan wala kang kalandian o sabihin natin wala ka dapat na kahalinhan. Dapat mananatiling single ka at virgin katulad ko," ang pagpapaliwanag ni Sister Remy.

"Papaano na po ito? Ano kaya po ang susunod na gagawin ko?" ang pagtatakang tanong ko.

Hindi na muna nagsalita si Sister Remy sapagkat kailangan na nyang magpahinga sa kanyang kwarto at dali-dali akong bumalik sa aking sariling kwarto. Nang makapasok na ako sa aking sariling kwarto ay niyakap ko na lang ang sarili ko bilang saksi na ako'y isang makasalanang nilalang na kailangang tanggapin ang katotohanang hindi ako pasok sa isang sagradong misyon.

Jeonho's P.O.V

Matapos umalis ni Eri ay dali-dali rin akong nagpahinga at nagnilay-nilay sa sitwasyong ginawa ko noon. Binuksan ng nanay ko ang pinto ng kwarto ko at nang makita nya na ako'y nagninilay pa, hindi na ako inistorbo at sinara na muli ang pinto. Hindi na muna humirit ang aking ina na kausapin muna ako.

Sa puntong ito, maraming bumabagabag sa aking isipan at bumalik din sa aking isipan ang mga katagang: "Pa'no na ang sagradong misyon ko?" Nang mga sandaling iyon ay biglaan kong napagisipang isulat ang aking mga nararamdaman sa aking sariling notebook na pinagsusulatan ko noon ng mga awiting naisulat ko na hindi na matapos-tapos. Unang tingin ko pa lang sa aking sarili na talagang may mali na akong ginawa. Hindi na ako nagpaligoy-ligoy at naisulat ko ang mga katagang ito:

"Sa sarili ko, hinahayaan kong ipaubaya sa Panginoon sa kung anuman ang magiging misyon ko sa buhay. Hinahayaan ko na rin na ipaubaya sa Panginoon ang kung ano ang maaring kahihinatnan ng aking ginawa kay Eri. Hinahayaan ko na rin na ipaubaya sa Panginoon na kung anuman ang consequences na pagdadaanan ko ay tatanggapin ko ito ng buong-buo at ng walang pasubali..."

Nang ipagpapatuloy ko na sana ang pagsusulat ko ay natigilan ako at biglaan na lang nagnilay-nilay muli. Hinayaan ko na munang ipahinga ang aking utak sa pagsusulat ng aking mga nararamdaman.

Habang ipinapahinga ko ang utak ko ay sadyang nagulantang ako sa mga susunod na pangyayari na di ko na inaasahan. Hindi ko na naman mapigilan ang pagkakaroon ng demonyong ugali sa aking isipan na sa puntong umabot na sa pagkukulong na nakapinid at nakakandado ang pinto at maghuhubad na lang ng kusa.

Hindi ko na talaga mapigilan at bumalik na naman sa alaala ko ang aking pagkakaroon ng pagnanasa. Bakit kase nangyare sa akin ito? Bahala na nga. Ayaw ko nang pumasok sa sagradong misyon. Mas gugustuhin ko pa ito kaysa sa pumasok sa sagradong misyon.