I love you, SARGE

Part 40: Ang Dalaw Ni PNP Chief

Pumasok si General Villareal, bagong talagang PNP Chief, matikas ang tindig at malamig ang aura ng isang pinuno na dala ang bigat ng buong institusyon. Ngunit sa paglapit niya sa kama, may bakas ng ibang emosyon—hindi lang bilang opisyal, kundi bilang isang Tito.

Kasama niya ang isang babaeng pulis, matikas ang tindig, gupit-lalaki, at may matalim na mata. Nang makita ito ni Adrian, agad siyang napangiti kahit bahagya lang. “Ate Kara…” bulong niya.

Ngumiti rin ang babae, tumango. “Uy, buhay ka pa rin. Akala ko hindi na kita makikitang ganito.” May lambing ang boses niya, parang kapatid na matagal nang nag-aalala.

Ngumiti lang si Adrian, pero halata ang emosyon.

Lumapit si General Villareal sa akin. Saglit niyang tinitigan ang sugat ko, bago marahang tinapik ang balikat kong hindi sugatan.

“Master Sergeant Montoya,” matatag niyang sabi, “mula sa ngalan ng buong PNP, nagpapasalamat ako sa ginawa mo. Isa ito sa pinaka-matinding tagumpay laban sa transnational crime sa kasaysayan ng bansa. Ang pagpuksa ninyo sa Yakuza Network ay hindi lang nagligtas ng buhay, kundi nagbigay din ng mensahe sa mundo: hindi kayang baliwalain ang kapulisan ng Pilipinas.”

Hindi ako makatingin nang diretso. Pinilit kong ngumiti, kahit mahina. “Ginawa ko lang po ang trabaho ko, Sir.”

Umiling siya. “Hindi, David. Higit pa roon ang ginawa mo. Sinalo mo ang bala na dapat sa pamangkin ko. At para doon… bilang isang General, saludo ako. Bilang isang Tito… wala akong sapat na salita para magpasalamat.”

Hindi ko na napigilan ang bahagyang manginig. Napatingin ako kay Adrian, na halatang pinipigil din ang emosyon.

“Adrian,” lumingon si General sa pamangkin, “ikaw… muntik ka na ring mawala. Kung hindi dahil kay David, baka iba ang kwento ngayon.” Saglit siyang tumigil, saka lumapit sa tabi ng kama. “Anak, natutuwa ako. Proud ako sa’yo. Pero tandaan mo—huwag mong ubusin ang sarili mo sa laban. Ang tapang, maganda. Pero ang katalinuhan at disiplina, iyon ang magliligtas sa’yo at sa mga taong mahal mo.”

Tahimik lang si Adrian, tumango, pero ramdam kong malalim ang tama sa kanya ng mga salita ng Tiyo niya.

Tumingin ulit si General sa aming dalawa. “Pareho kayong sugatan ngayon, pero huwag n’yong kakalimutan—ang laban ay hindi lang nasa baril at bala. Nasa puso rin. Tandaan n’yo, ang pagiging alagad ng batas, hindi lang trabaho. Isa itong panata.”

Tumayo siya nang tuwid, parang opisyal na sermon ngunit may init ng dugo. “At bilang Tito mo, Adrian, at bilang bagong PNP Chief, sinasabi ko ito: alagaan mo si David. At ikaw, David, salamat sa pagmamahal at pag-aaruga sa pamangkin ko.”

Nanlaki ang mata ko. Hindi ako nakapagsalita agad. Napatingin ako kay Adrian, na medyo nakayuko, nangingiti nang lihim.

Hindi ko alam kung paano, pero ramdam ko na.

Alam ni General Villareal.

At hindi siya tutol.

“Sir…” mahina kong sabi, nanginginig ang boses.

Ngumiti si General, marahan, hindi kasing lamig ng unipormeng suot niya. “Hindi mo kailangang magsalita, David. Ang mahalaga, alam ko kung sino ang kasama ng pamangkin ko sa laban at sa buhay. At buo ang suporta ko.”

Saglit na katahimikan, hanggang sa muling sumingit si Kara, ngumiti sa amin. “Alam mo, David, si Adrian hindi naman nagbabago kahit kailan. Bata pa lang kami, lagi siyang lumalaban, laging handang sumalo ng tama para sa iba. Kaya siguro ikaw naman ang sumalo ngayon para sa kanya.”

Bahagya kaming natawa, kahit masakit pa rin sa sugat.

Pero sa gitna ng lahat, isang bagay ang malinaw: hindi na lang ito laban ng dalawang pulis. Ito’y laban ng dalawang tao na pinagbuklod ng dugo, sakripisyo, at pagmamahalan—na ngayon, may basbas na rin ng pamilya.

At doon, nagsimula ang bagong kabanata.

Itutuloy...