"I'll sing for you," tanginis. Sana talaga hindi panaginip 'to.
Inalog ko ang ulo ko at pinisil ang dalawang pisngi. Tatlong beses din akong huminga ng malalim saka pumikit nang madiin. Pagdilat ko, agad kong isinet ang focus ng mata ko sa kanya – narito pa rin siya. So, this is real?
"You mean it?" I couldn't hide the happiness on my voice. This felt surreal.
"Yeah," tamad niyang tugon. "You were thinking it's a joke?" His head slightly tilted.
I immediately shook my head for response. "No, no. It's just that–" nabitin sa hangin ang nakabukas kong bibig nang tumayo siya at itukod ang dalawang kamay niya sa center table na nakapagitan sa amin. Inilapit niya ang mukha niya sa akin at itinaas ang kilay niya.
"I'm in a hurry. I just stopped here for a little time to do this," seryoson
