Chapter 41
Mark
Tahimik ang silid-hospital. Tanging ang mahinang tunog ng makina at ang banayad na paghinga ni Liza ang naririnig. Nakaupo ako sa gilid ng kama niya, hawak ang maputla niyang kamay, at pinagmamasdan ang kanyang mukha. Mahina na siya. Mas mabilis siyang mapagod, at mas madalas siyang tahimik ngayon.
Pero ngayong araw… siya ang unang nagsalita.
“Mark…” Mahina ang tinig niya pero malinaw, puno ng pakikiusap. “Gusto ko nang lumabas sa ospital.”
Napatingin ako sa kanya, bahagyang natigilan. “Liza… hindi pa kaya ng katawan mo. Baka lumala—”
“Alam kong hindi na ako gagaling,” putol niya. “Pero… ayoko nang dito ako mamamatay. Ayoko sa puting kisame, sa amoy ng gamot, sa lamig ng ospital. Gusto ko… makita ‘yung bahay.”
Napalunok ako. Alam ko kung aling bahay ang tinutukoy niy
