KABANATA 3
529 Words
Samantha’s POV
“Yung Gabing Hindi Ko Nakalimutan”
Sabi nila, may mga gabing hindi mo malilimutan.
Yung tipong kahit ilang taon pa ang lumipas, ramdam mo pa rin sa balat mo, sa puso mo, sa alaala mo.
Sa’kin, ito ‘yung gabing ‘yon.
Ang gabi ng pagtatapos nila…
At ang simula ng sakit ko.
Gavin showed up at my house at 11:43 p.m.
Basang-basa ng ulan, kahit may kotse siya. Wala siyang payong. Wala siyang jacket. Wala siyang ibang dala kundi ang sarili niyang wasak na puso.
“Sam…” he said, his voice shaking. “She’s gone.”
Alam ko na agad. Hindi na niya kailangang sabihin pa kung sino.
Cassandra. She left him. Tuluyan na. Wala nang balikan.
Dinala ko siya sa loob. Binilhan ko ng damit, pinainom ng mainit na kape. Pero kahit ano pang gawin ko, hindi ko matanggal ‘yung lungkot sa mga mata niya.
“Pinili niya ang career niya,” bulong niya. “Hindi ako sapat.”
Hinayaan ko siyang magsalita. Hinayaan ko siyang umiyak.
At habang umiiyak siya, tahimik lang akong nakaupo sa tabi niya.
Kasi kahit wasak siya, kahit hindi ako ang dahilan ng luha niya…
Ako pa rin ang piniling takbuhan. Ako pa rin ang tinawag niyang tahanan.
Nagtagay kami ng kaunti. Just to calm him down.
Isa… dalawa… tatlong baso. Hanggang sa hindi na namin alam kung gaano karami ang nainom namin.
Tahimik. Malamig. Malakas ang ulan sa labas.
Tumingin siya sa’kin. “Bakit mo ako hindi iniwan, Sam?”
Napangiti ako kahit naninikip ang dibdib ko.
“Because I love you, Gavin.”
My voice was steady, but my heart was shattering.
“Kahit alam kong hindi mo ako kayang mahalin pabalik.”
Then, he leaned in.
And I didn’t stop him.
That night, something happened between us that changed everything.
It wasn’t planned. It wasn’t romantic. It wasn’t right.
But for a few stolen hours, I felt like I was his world.
Yung mga yakap niya, yung mga bulong niya habang nakapikit siya—
“Don’t leave me, Sam…”
“Stay…”
“Please…”
Hindi niya ako tinawag na Cassandra. Pero alam kong hindi rin niya ako tinawag na Samantha.
Kasi para sa kanya, ako lang ‘yung nandyan. Ako lang ‘yung naiwan.
At sa gabing ‘yon, tinanggap ko na lang.
Kahit alam kong hindi ako ang mahal niya.
Kahit alam kong ako lang ang pahinga, hindi tahanan.
THE NEXT MORNING
The warmth of the morning sun touched my skin before I opened my eyes.
For a moment, I forgot where I was.
Then I turned… and saw him beside me.
Asleep. Peaceful. Bare.
My breath caught.
Everything from last night came rushing back—the tears, the confessions, the touch. And suddenly, my chest felt too tight.
I sat up, pulling the blanket to my chest, watching him as he slept.
I should’ve left before the sun rose.
Because this… this was the moment I realized I wasn’t his.
I was just the girl he needed that night.
Not the one he loved.
And yet… I had given him everything.
Even if it meant losing myself in the process.
- Writer
