CRAZY LOVE: Ang Topakin Kong T.O.T.G.A

Chapter 6 - Reality Strikes

Ang sumunod na araw ay usual working day na puno ng paperwork pero carry lang dahil kahit paano ay nalilubang din siya sa trabaho. Designing is her passion at talagang she's giving her best shot in every project that's given to her.

Pagdating ng dismissal ng office hours ay nagulat na lang si Celine na sa kanyang paglalakadbay may nakasunod nanamang asungot sa kanya. Walking distance lang ang condo ni Celine mula sa tower kung saan naroon ang architectural firm ni Lance.

"I'm heading to the coffe shop nearby, Ihatid na rin kita, if ok lang" basag ni Ko ance sa katahimikan nila na sinagot naman niya isang simpleng tango. Medyo tahimik silang naglalakad, pero parehong ramdam ang kakaibang tension na nakabitin sa hangin.

“Thanks for walking me,” ani Celine habang nakatingin sa harap, pilit na hindi tumitingin kay Lance. “Pero you really don’t have to. I can manage on my own.”

“Yeah, I know,” sagot ni Lance, naka-slide ang kamay sa bulsa ng kanyang trousers. “Pero considering na iisang direction lang ang punta natin, it's no big deal. Boring din maglakad mag-isa eh,"

They walked a few more steps bago siya biglang huminto. Sa gilid ng kalsada ay may isang maliit na café na bukas pa kahit dis-oras na. Maliit lang ang espasyo, may fairy lights na nakasabit sa gilid ng veranda, at may mga nakaupong magkasintahan na halatang enjoy sa late-night coffee date.

Nagulat si Celine nang tumigil si Lance sa tapat ng café. “Coffee?”

“Ha? Ngayon pa?!”

“Why not? Unless… you’re scared na baka mahulog ka lalo sa charm ko.”

Napahalakhak si Celine. “Charm? Excuse me, wala pa akong nakikitang kahit anong charm. You’re just tall, smug, and annoyingly—”

“—handsome?” singit ni Lance sabay kindat.

“Annoying! That’s what I was going to say!” bulalas ni Celine, pero hindi maitago ang pamumula ng pisngi.

At dahil hindi siya pinatahimik ni Lance, nauwi rin sila sa loob ng café. Naupo sila sa isang corner table, kaharap ang malaking bintana kung saan makikita ang kalsada at mga ilaw ng siyudad.

The Banter Begins

“Two lattes,” order ni Lance nang tanungin sila ng barista.

“Excuse me,” sabat agad ni Mia, “make mine cappuccino. Huwag mong pangunahan ang taste buds ko, Mr. CEO.”

Lumingon si Lance sa kanya at ngumisi. “Fine. One latte, one cappuccino. Happy?”

“Yes, very.”

Habang naghihintay, napansin ni Celine na hindi siya mapakali. Hindi dahil sa café, kundi dahil sa presensya ni Lance. Ang lalaki ay relaxed na nakasandal sa upuan, nakabukas pa ang upper buttons ng kanyang dress shirt, at nakatitig sa kanya na para bang siya lang ang tao sa loob ng café.

Hindi pa rin naaalis sa curiosity ni Celine ang unexpected asungot na dumating sa lunch nilabkahapon-unexpected guest appearance ni Diane—yung babaeng halos ipahinto ang buong mundo sa sobrang epal kanina.

“Hoy,” tawag ni Celine at pang gising na din sa nakatitig sa kanyang si Lance. “Sino ba talaga ‘yon?”

Tahimik lang si Lance, parang guilty na estudyante na nahuli ng principal. Nakatitig lang siya sa kalsada habang inaalala ang nangyari kahapon.

“Wala, Celine. As in wala,” mabilis niyang sagot. “Ex… acquaintance lang.”

Mabilis kumunot ang noo ni Celine. “Acquaintance? That’s the lamest excuse I’ve ever heard. Acquaintance ba ‘yong halos ipasigaw ang pangalan mo sa buong resto? Baka naman acquaintance with benefits?”

Halos masamid si Lance sa sariling laway. “Grabe ka! Hindi lahat ng babae, gaya ng isipin mo.”

“Eh bakit kasi ang defensive mo?” nakataas ang kilay ni Celine, pero halatang may ngiting nang-aasar. “So, what’s the tea, Mr. CEO? Spill.”

Napa irap at napa hugis O ang nganga nin Lance sa disbelief sa binigay na tanong ni Celine at humarap sa kanya. “Fine. Claire was… someone I dated. Briefly. Very briefly.”

“Briefly as in one date? Or briefly as in one night?” panunukso ni Celine sabay kindat.

“Hoy!” Nagpumula ang tenga ni Lance. “Hindi lahat ng fling, katulad ng—”

Naputol siya bigla at napatingin kay Celine.

“Oh, go on. Tapusin mo ‘yan,” malamig pero nakakatawang banta ni Celine. “Katulad ng… ano?”

Lance scratched the back of his neck. “Katulad ng hindi ko na kayang i-explain kasi baka sapakin mo ako.”

Natawa si Celine nang malakas. “Aha! Guilty!”

Ng makuha na nika ang order nilang coffee, take out iyon, ay nagdecide na silang lumabas. Naglakad na ulit sila, pero ngayon ay may tensyon na halong kilig. Para silang batang nagtutuksuhan sa kanto.

Ang Unexpected na Selos

Habang naglalakad, napansin ni Celine na panay ang pag-check ni Lance sa phone niya.

“Text ba ‘yan ni Diane?” tanong niya, sabay irap.

“Hindi ah,” mabilis niyang itinago ang phone sa bulsa. “Work to. Promise.”

“Work? O baka naman ‘work’,” sabay air quotes ni Celune. “Baka mamaya may meeting kayo sa… hotel?”

“Celine!” Halos sumigaw si Lance. “Bakit ba parang ikaw ang jowa ko kung makapagselos ka?”

Biglang natahimik si Celine. Naglakad siya nang mas mabilis, pero sa loob-loob niya, tinamaan siya. Wait… selos ba ‘to?

Pero bago siya tuluyang lamunin ng awkwardness, bigla na lang siyang hinila ni Lance sa gilid ng daan para makaiwas sa paparating na kotse. Nagdikit ang katawan nila—sobrang lapit, halos marinig ni Celine ang t***k ng puso ni Lance.

“Careful,” bulong ni Lance, halos dumampi ang labi niya sa tainga ni Celine.

Napalunok si Celine. “Uh… thanks.”

Pareho silang tumigil, nakatitig sa isa’t isa. Ilang segundo lang ‘yon, pero parang tumigil ang mundo.

Hanggang sa…

“Hoy, mag-kiss na kayo!” sigaw ng random street vendor na nakakita sa kanila.

Halos mag-collapse si Celine sa hiya, habang si Lance naman ay pinipigilang tumawa.

The Almost-Kiss

Nagpatuloy silang maglakad, pero ramdam nila pareho ang naiwan na tension.

“Alam mo, Lance,” sabi ni Celine habang nakatingin sa unahan, “kung ganyan ka palaging naglalapit ng mukha mo, baka isang araw hindi na ako makapagpigil.”

Natigilan si Lance. “Bakit, gusto mo ba?”

“Ha?!” halos mabingi si Celine sa sarili niyang sigaw. “Sino ba nagsabi—?”

Pero bago pa siya makapagsalita ulit, bigla siyang hhinarap ni Lance at ngumiti nang pilyo. “Kidding. Or… not?”

Napahampas si Celine sa balikat niya. “Bwisit ka! Kung maka-flirt ka akala mo hindi kita kayang tiisin.”

“Pero hindi mo kaya,” confident na sagot ni Lance.

At doon na nagsimula ang maikli pero nakakakilig na banter walk nila pauwi—puro asaran, puro akitan na hindi naman nila aminin.

The Goodbye Scene

Pagdating nila sa tapat ng building ni Celine ay huminto si Lance. Tahimik silang pareho, parang parehong may gusto pang sabihin pero nag-aalangan.

“So… this is it?” tanong ni Celine, pilit na pinapakalma ang puso niya.

“Yeah,” tugon ni Lance. “Thanks for having lunch with me yesterday… kahit may surprise guest na medyo sumira sa vibe.”

Natawa si Celine. “Medyo lang? Akala ko nag-earthquake sa loob ng resto nang dumating siya.”

Ngumiti si Lance, pero seryoso ang mga mata. “Ignore her. She’s the past. Right now… I’m more interested in the present.”

Napatingin si Celine sa kanya, at sa unang pagkakataon, hindi niya kayang i-joke away ang moment. Ang tanging nagawa niya lang ay ngumiti pabalik.

“Goodnight, Lance,” mahina niyang sabi.

“Goodnight, Celine.”

Halos magdikit ulit ang mukha nila, pero gaya ng inaasahan… naudlot na naman ang almost-kiss dahil biglang bumusina ang tricycle na dumaan sa tabi nila.

“Hoy, umuwi na kayo, huwag dito mag-lovey dovey!” sigaw ng driver.

Sabay silang natawa, at doon nagtapos ang gabi—hindi man sila nag-kiss, pero ramdam nilang pareho, may kung anong nagsisimula.

Pag alis ni Lance ay pumasok na siya sa building. Pagkarating niya sa condo unit niya ay isinara niya agad sng pinto at di msiwasang mapasandal doon. Waring kumukuha ng lakas ng tuhod mula sa matinay na pinto....Hindi niya kaiwasang maalala ang nangyari kanina sa loob ng coffe shop.

The Almost-Moment

Dumating na ang kanilang coffee at sandaling natahimik. Habang umuusok ang tasa sa harapan nila, biglang sumeryoso ang tono ni Lance.

“You know, Celine… it’s strange.”

“What is?”

“Being with you again. After all these years. I didn’t expect it to feel this… familiar.”

Napatigil si Celine , hawak ang tasa ng cappuccino. Hindi niya alam kung paano sasagutin iyon. Kaya nagkunwari na lang siyang hindi apektado. “Familiar? As in… nakaka-trauma ulit?”

Napatawa si Lance. “No. As in comfortable. Natural. Like… nothing’s changed.”

At doon siya tuluyang natulala. Dahil kahit gaano pa niya gustong itanggi, totoo iyon. Sa kabila ng bangayan, awkwardness, at pagkukunwari nila, may parte pa rin ng puso niya na humahanap sa presensya ni Lance.

Hindi niya napansin na nakatitig na pala si Lance sa kanya, matalim pero puno ng lambing. At bago pa siya makaiwas, bahagyang dumukwang ang lalaki na para bang lalapit sa kanya.

Automatic na nag-freeze si Celine. Wait, is he… about to kiss me?!

Pero bago pa mangyari ang inaabangan niyang hindi inaamin, biglang tumunog ang cellphone ni Lance nang malakas.

Riiiinggg!

Pareho silang napaatras, halatang parehong nagulat.

“Oh my God,” bulong ni Celine halos matawa. “Ang cliché! Ang corny! Just when I thought—”

“Shut up,” putol ni Lance habang sinagot ang phone call. “Yeah, I’ll be there in thirty minutes.”

Pagkababa niya ng tawag, nakangisi na si Celine. “Wow, Lance. Even fate doesn’t want you to kiss me.”

Nagtaas ng kilay si Lance. “Who said I was going to kiss you?”

“Your face did.”

“And maybe I still will.”

Nalaglag halos ang panga ni Celine at napaubo nang malakas. “In your dreams, Mr. CEO!”

Ngumiti lang si Lance habang pinagmamasdan ang pamumula ng mukha niya.

The Walk Back

Pagkatapos ng coffee, inalok pa rin siyang ihatid ni Lance pauwi. Sa kabila ng pangungulit at pagtanggi niya, sumama na rin siya. Habang naglalakad sila sa tahimik na kalsada, hindi mawala ang banter nila.

“Admit it, Celine. You wanted me to kiss you back there.”

“Excuse me? The only thing I wanted was my cappuccino foam not to stick to my nose. Which, by the way, you should’ve told me!”

“I was too busy admiring how cute you looked.”

“Lance!”

Nagkatawanan silang dalawa, at ilang hakbang pa, huminto sila sa harap ng building kung saan nakatira si Celine

“So… this is me,” ani Celine, awkward na nakangiti.

“Yeah,” sagot ni Lance, nakatayo sa harap niya, nakatitig ng diretso sa mga mata niya. For a moment, nagkaroon ng tahimik na tensyon sa pagitan nila. The kind that makes your heart skip a beat.

At kung hindi lang muling dumaan ang isang naglalakad na aso na biglang tumahol nang malakas, baka may nangyari na.

Pareho silang napaigtad at natawa.

“See you around, Celine, Goodnight Celine.” bulong ni Lance bago siya tumalikod.

At naiwan si Celine na nakatayo, hawak ang dibdib, trying to calm down her racing heart.

Napapikit siya at napasampal sa noo niya sabay pakawala ng malalim na buntong hininga. Reality strikes het sanity. Napailing siya sa naalala.

“Damn it,” bulong niya. “Why does he still affect me this much?”