(POV ni Celine)
Maaga pa pero puno na ang opisina ng mga yabag at tsismisan. Tahimik lang ako sa desk ko, pero sa ilalim ng normal na ngiti, kumakabog ang puso ko. Kahapon lang—yung rooftop, yung banda, yung halik ni Lance—lahat ‘yon sariwa pa rin. Ang saya. Ang surreal. Ang kilig.
Hindi ko pa sinasabi kahit kanino. Kahit kay Trish, nagkunwari akong pagod lang ako kagabi. Parang gusto ko muna kaming dalawa lang ni Lance ang may alam—isang lihim na panandaliang amin lang.
Pero syempre, hindi kumpleto ang isang kwento kung walang panggulo.
“Uy, Celinre,” bulong ni Trish, biglang sumulpot. “Guess who’s back.”
Napakunot ako ng noo. “Sino?”
Bago pa siya makasagot, bumukas nang bongga ang glass door. At ayun siya—Clara. Parang fashion magazine cover ulit: trench coat, designer heels, buhok
