Hindi kaagad ako nakapagsalita. Nagulat kasi ako sa biglang pagsasalita ni Ancel. Akala ko rin ay nasa trabaho pa siya, kasi sarado pa lahat ang bintana pero nasa loob na pala siya ng kwarto.
Dahan-dahan akong lumapit sa kanya. “A-ancel… sa bayan, sumama ako kay Belle,” pag-amin ko kahit kabadong-kabado ako.
Nakakakaba kasi ang tingin niya. Ang lamig at ang dilim. Hindi ko na nakikita at maramdaman ang malambing na si Ancel. Ang dating hayop at bato na ang nakikita at nararamdaman ko ngayon.
Napayuko ako, hindi ko na kasi matagalan ang klase ng mga titig niya. Alam kong hindi ako dapat umakto ng ganito, kasi wala naman akong ginawang masama—wala akong kalokohang ginawa. Kaya lang, alam ko nga kung anong utak mayro’n ‘to si Ancel, seloso at mabilis magduda.
"Ancel, sorry may—” hindi
