Chasing You (Tagalog)

Episode 3: She Can't

                                                                                                            ELLIE

18 years later...

"I'll be back later, kid." Nakangiti kong saad habang binibigyan siya ng marahang tapik sa ulo. This kid is my patient.

"Really, Ellie?" Masiglang tanong niya. Kaka-opera ko lang sa kaniya kahapon dahil sa appendicitis pero nakakatawang parang walang nangyari. Kakaiba ang batang 'to.

"Hmm." Tango ko.

"Okay! Make sure of that, Ellie. I'll wait for you!" Nakangiti niyang tugon. Agad rin naman akong nag paalam sa kaniya at sa mga magulang niya dahil may kailangan pa akong gawin.

Habang naglalakad sa hallway ng ospital ay todo bati sa'kin ang iilang nurse na nakakasalubong ko. Todo bati naman ako pabalik dahil hindi naman ako gano'n ka bastos. I'm a General Surgeon here.

Nagpunta muna ako sa nurse station para hanapin si head nurse Beth. Isa siya sa mga kaibigan ko rito sa ospital. Agad ko siyang tinawag nang makita ko na siya. Busy siya ngayon sa pagtingin sa charts niya.

"Head nurse Beth!" Tawag ko.

"Oh, Ellie, you need something?" Tanong niya. Hindi siya pinoy na kagaya ko, Amerikana siya. Kakaunti lang ang pinoy na nagtatrabaho sa ospital na 'to.

"If someone or some patients will look for me later, can you call me? I need to go to the staff room right now."

"Oh, sure, dear!" Nakangiting sabi niya kaya nagpasalamat ako at nagmadali na ring umalis mula sa harap niya.

Mabilis kong tinungo ang staff room. Kailangan daw kasi akong makausap ngayon ni Niana dahil may importante siyang sasabihin. She's one of my close friend here. Pinoy din siya at isa ring GS na kagaya ko.

Nang nasa tapat na'ko ng staff room ay agad akong pumasok dahil tingin ko ay naroon na siya sa loob. Hindi nga ako nagkamali dahil pagbukas ko pa lang ng pinto, siya kaagad ang bumungad sa'kin. Nakaupo siya sa sofa habang umiinom ng gatas.

"So slow, Ellie." Bagot na kumento niya. Dahil do'n ay awtomatikong tumaas ang kilay ko.

"Alam mo namang may pasyente ako, Niana."

"Mabagal pa rin."

"Whatever. So, what's the important news?" Agad na tanong ko dahil hindi ako pwedeng magtagal dito.

"There's a baby here," Sabi niya sabay hawak sa may puson niya. Nanlaki naman kaagad ang mga mata ko.

"Seriously?"

"Yes, Ninang Ellie." Pinagdiinan niya 'yong 'Ninang'. Natahimik kami matapos niyang sabihin 'yon. Ilang sandali pa, sabay kaming tumili at nagtatalon habang magkahawak ang parehong kamay. Gosh!

"Oh my gosh! Congrats!" Masayang wika ko.

"Thank you!"

"Ilang months na 'yan?" Hindi pa rin maalis ang tuwa sa tono ko. Ang saya ko para sa kaniya–para sa kanilang dalawa ni Xian.

"Two months." Masayang sabi niya habang nasa may puson pa rin ang kamay.

"I'm so happy for you, Niana."

"Thanks, Ellie. Uhm, I want to tell you another one."

Nagtaka naman ako kaya napatango na lang ako. Ano na naman kaya 'yon?

"Alam mo naman na isa ako sa mga doktor na ipapadala sa Pilipinas, right?" Bakit parang may masama akong pakiramdam tungkol dito.

"And so?"

"Ellie, I can't join the team. Hindi ako papayagan ni Xian dahil nga dalawang buwan na akong buntis. Then maybe next month, hindi na muna ako makakapag-duty." Paliwanag niya.

"And?"

"I want you to replace me, Ellie. Please!" Napatampal ako sa noo matapos kong marinig 'yon. Tama nga ako sa hinala ko kanina.

"Alam mong ayaw ko nang bumalik do'n, Niana." Saad ko. Alam niya ang mga nangyari sa'kin. Kung bakit mas pinili kong mamalagi rito sa US kesa ang bumalik sa Pinas.

I just.. I just don't want to see him anymore.

"But I have no choice, Ellie. Hindi nila ako papayagang umalis sa team hangga't walang papalit sa'kin. Six months lang naman 'yon."

"Niana,"

"Please? Para sa baby ko?" Napabuntong hininga ako. May isa pa kasing branch ang ospital namin at located 'yon sa Pilipinas dahil ang co-founder at owner ay isang Pilipino. Main branch naman 'tong ospital na located dito sa US. Ang alam ko ay kulang sa doktor ang branch na nasa Pilipinas kaya ang ibang doktor dito sa ospital namin ay ipapadala at pansamantalang mamamalagi roon. Anim na buwan lang naman ang ilalagi nila roon.

"Pag-iisipan ko." Ayon na lang ang tanging naisagot ko.

Mula nang makarating ako rito sa US ay iginugol ko na ang lahat ng oras ko sa pag-aaral at hanggang sa nagkatrabaho ako ay hindi pa rin ako nakakabalik sa Pilipinas. Masyado akong nasaktan. Wala na rin akong balita tungkol sa mga kaibigan ko do'n. Inilayo ko ang sarili sa kanila dahil gusto ko nang kalimutan ang lahat ng naiwan ko ro'n. Pero hindi ako nagtagumpay. Hanggang ngayon, tandang-tanda ko pa rin ang kahit na maliit na detalye tungkol sa kanila.. tungkol sa kaniya.

"Thank you, Ellie." Matapos 'yon ay sabay kaming lumabas mula sa staff room. Nagkahiwalay din kami dahil may pupuntahan pa raw siya sa fifth floor. Ako naman ay pumunta sa opisina ko dahil wala pa namang tawag mula kay nurse Beth.

Nang makapasok na'ko sa opisina ko ay agad akong napatalon nang makita ko roon si David. Napahawak pa ako sa dibdib dahil ang lakas ng kabog nito.

"Anong ginagawa mo rito?" Inis na tanong ko. Nagulat kasi talaga ako. Tinawanan niya naman ako.

"I have something for you." Saad niya at may ibinigay na box. Kulay rosas ito at may ribbon pa. Fil-Am siya kaya naiintindihan niya rin ang pananalita ko. Isa rin siya sa malapit na kaibigan ko rito.

"Bigay ng pasyente mo." Dagdag niya. Sino naman kaya?

"Sino?" Kunot noo kong tanong.

"Si Reece, 'yong makulit na bata sa third floor." Nako! Ang batang 'yon talaga nag-abala pa.

"Dave, can I ask something?" Tanong ko matapos ilagay sa desk ko ang regalong dala niya. Tumango naman kaagad siya.

"Kasama ka ba sa mga doktor na ipapadala sa Pilipinas?" Walang paligoy-ligoy kong tanong. Nawala ang ngiti sa muka niya. Naging seryoso ito, nag-aalala. Alam niya, alam niya rin kung bakit hanggang ngayon ay ayaw kong bumalik do'n.

"Yes, they said they need a Cardiologist there. So pumayag ako. Why?"

Napabuntong hininga ako. Halos labing-walong taon kong tinakasan ang bansang 'yon. Tapos ay ibabalik pa rin pala ako ng tadhana roon. Pambihira!

"Niana ask me a favor, Dave. She asked me to replace her." I sigh as I said that. Alam niya rin kasi na kasama si Niana sa mga ipapadala sa Pilipinas. Habang sinasabi ko 'yon ay hindi ko mapigilang makaramdam ng takot. Natatakot ako, dahil baka kapag nakita ko siya roon, ay malugmok muli ako.

Matagal bago siya nakasagot. Tinitigan niya lang ako na parang pinapasok ang kalooban ko. He cleared his throat before speaking.

"Ayos lang naman sayo, diba?"

Umiling ako. "I'm scared, Dave."

"Bakit?"

"D-Dahil baka mali ako sa akala ko. Kasi baka kapag nakita ko siya, mararamdaman ko ulit na m-mahal ko pa rin siya. Na gusto ko pa ring bumalik sa kaniya. Ayaw kong masaktan ulit dahil sa kaniya." Naluluha kong sagot. Walang emosyon niya akong tinitigan, direkta sa mata. Tumungo ako dahil hindi ko kayang makipagtitigan sa kaniya lalo pa ngayon na naluluha ako.

Ilang sandali pa ay nagulat ako nang maramdaman kong inilapat niya ang palad niya sa ulo ko. Marahan niya iyong tinapik kaya napatingin ulit ako sa kaniya. Sumilay ang munting ngiti sa labi niya habang nakatitig sa'kin.

"Hindi naman kita pababayaan. I won't allow him to hurt you again, Ellie." Sa puntong 'yon ay hindi ko na nga napigilan 'yong luha ko. Sunod-sunod itong tumulo kasabay ng paghikbi ko. Niyakap naman ako ni Dave. Normal na sa'min 'yong ganito. Nandiyan siya kapag malakas akong ngumangawa. Nandiyan siya kapag walang nakakaintindi sa'kin. Nakita niya kung gaano ako nasaktan, kung gaano ko dinamdam 'yong pangyayaring ayaw ko nang balikan.

He was always there.

"Thank you," humihikbi kong bulong. Patuloy pa rin sa pag-agos ang mga luha ko. Tanggap ko na, matagal na, iyon ang alam ko. Pero bakit ako nagkakaganito ngayong hindi pa nga ako sigurado sa pag-alis ko? Damn.

I can't afford to see him again. 

*****

"Good evening, tita." Bati ko sa kaniya nang makauwi ako sa bahay. Agad niya naman akong sinalubong at agad na hinalikan sa pisngi.

Matanda na si tita, mahahalata mo 'yon dahil lumilitaw na 'yong kulay puti niyang buhok. Unti-unti na ring nangungulubot 'yong balat niya.

"How's work, hija?" Nakangiti niyang tanong. She's always been nice to me. Itinuring na niya akong anak dahil wala siyang pamilya. Hindi na siya nakapag-asawa. Hindi ko alam kung bakit dahil hindi rin naman niya ikinuwento sa'kin.

"Ayos lang, tita. Walang bago, marami pa ring pasyente." Malamya kong sagot. Napansin niya siguro iyon kaya iyong ngiti niya kanina ay napalitan ng pag-aalala.

"Are you sure na ayos lang? What's wrong?"

"K-kasi tita, si Niana, buntis na pala siya," pauna ko.

"Really? I'll call her later to congratulate her." Masigla niyang tugon.

"Pero kasi tita, gusto niya na ako ang pumalit sa kaniya. Isa kasi siya sa mga doktor na ipapadala sa P-Pilipinas." Dagdag ko.

"Oh, kaya ba mukang malungkot at matamlay ka? Hija, ayaw mo pa rin bang bumalik doon?"

"I-I can't affort to see him again, tita." Alam niya. Alam rin ni tita ang dahilan kung bakit ako narito sa US hanggang ngayon. Sa kanilang dalawa ni mama, si tita Mildred ang mas naging nanay ko. Sa kaniya ko rin sinabi ang lahat ng saloobin ko noon. Napabuntong hininga siya bago sumagot.

"Be professional, Ellie. Doktor ka, pasyente ang pupuntahan at makikita mo roon, hindi iyong lalaking 'yon." Sabi niya. Pero what if makita ko siya?

"Pinag-iisipan ko pa naman kung papayag ako, tita."

"I think wala kang choice, hija. Nabanggit mong buntis ngayon si Niana, mahihirapan lang siya do'n. Baka nga ay makasama pa sa kaniya." Kumento niya. Napabuntong hininga ako. Tingin ko ay wala na nga talaga akong choice.

"I'll rest muna, tita." Kaagad na sabi ko dahil pakiramdam ko ay sobrang pagod ako. Pagod ako kakaisip. Pagod na'kong balikan ng paulit-ulit 'yon. Pagod na'kong masaktan.

"Sure, hija. Tatawagin nalang kita kapag kakain na."

Matapos 'yon ay agad na akong umakyat sa kwarto ko at nagbihis. Binura ko ang manipis na make-up at sinuklay ang tuwid at hanggang balikat na buhok. Matapos kong suklayin ang buhok ko ay agad akong nahiga sa kama. Ipinikit ko muna 'yong mga mata ko. Ngunit tila yata nagkamali ako dahil bumalik na naman sa utak ko 'yong gabing pinakatinatakasan ko.

FLASHBACK

"S-sis, iuuwi na kita" Nag-aalalang sabi ni Cherry. Naluluha na rin. Hindi ko alam ang gagawin ko. Halos hindi ko na sila makita dahil sa luhang lumalabas mula sa mga mata ko. Hinawakan naman ako ni Mia sa braso para alalayan ako sa paglalakad.

"Tatawagan namin ang mama mo, sis. Akin na phone mo." Sabi niya pero hindi ako gumalaw. Hindi ko ibinigay ang phone ko. Para saan pa? Na-contact ko na si mama kanina, papunta na 'yon dito ngayon dahil alam kong nag-aalala na siya.

Hindi ko alam pero napatingin ako sa entrance ng venue. Nakita ko roon si Vic na nakatingin sa'kin. Nasa gilid niya si Stacey. Kahit na nanginginig ang tuhod ko at wala akong lakas para maglakad ay ginawa ko pa rin para lang mapuntahan ko si Vic sa kinaroroonan niya. Hindi ako masyadong nahirapan dahil inaalalayan naman ako nina Mia at Cherry.

Nang makalapit na ako sa kanila ay tinitigan kong mabuti si Vic. Iyong titig na nagtatanong kung bakit niya 'yon nagawa. Iyong titig na may kasamang hinanakit.

"H-How dare you?" Humahagulgol kong sabi. Ang sakit.

"Patas lang, Ellie. I saw you with Albert, sarap na sarap ka naman yata sa yakap niya." Nagulat ako nang sabihin niya 'yon. Dahil sa inis ko ay isang sampal ang natamo niya mula sa'kin. Hindi, hindi pa sapat 'yon. Pinagsusuntok ko ang dibdib niya, pero sinasalag niya rin naman. Sinampal ko ulit siya hanggang sa hindi ko na kaya. Rinig ko na rin ang hikbi ni Mia–umiiyak na rin siya.

"Wala kang kwenta! Walang namamagitan sa'min ni Albert!" Umiiyak na sigaw ko sa kaniya. Umiling siya. Hindi siya naniniwala. Pambihira!

"Pwede ba? Huwag mo na akong lokohin! Nakita ng dalawang mata ko!" Sigaw niya pabalik.

"Hindi ka naniniwala. Fine! We're done! Break na tayo!" Sigaw ko na parang iyon na lang ang tanging paraan para makawala ako sa sakit na dala niya.

"Sige! Kung 'yan ang gusto mo! Maghiwalay na tayo!"

Matapos niyang sabihin 'yon ay agad niyang hinila papasok ng venue si Stacey. Napaupo naman ako dahil hindi na talaga kaya ng tuhod ko. Umiiyak naman akong niyakap ni Mia. Habang si Cherry ay inaalo kaming dalawa.

"Sabi sayo sis eh, a-ayaw mong maniwala. N-nagloloko sabi iyang boyfriend mo." Humahagulgol na sabi ni Mia.

"He cheated on me just because of that? Dahil lang nakita niya akong yakap si Albert? Walang kwenta!"

END OF FLASHBACK

Noong gabing 'yon ay agad ring dumating sina mama at papa. Hinatid na muna nila sina Cherry at Mia. Ilang araw din akong nagmukmok sa kwarto matapos ang gabing 'yon. Hindi ako kumain, o kung kakain man ay kaunti lang. Para akong nawalan ng lakas. Wala akong kinausap kahit na sino man.

Ngunit kahit gano'n, naka-attend pa rin ako ng graduation namin. Noong gabi matapos ang graduation ay agad rin akong umalis papuntang US. That time, I really can't afford to stay there.

I ran away from that place.. from him. But why does destiny wants me to return there? Funny isn't it? I don't know what to do, but now, I know that our paths will cross again.