Built to break you, meant to love you-SPG

Flashback 8- The Rulebreaker

"Get the entire Drex crew! All of them bring them to me. Now." Mariin na utos ni Miggy sa kabilang linya ng phone habang naglalakad patungo sa iisang direction. Juan Miguel's call moved like the gates of hell just opened. By the time he hung up, dama na ang takot ng lahat lalo at nakita na siya ng mga studyante na nag lalakad patungo sa dereksyon na iniiwasan ng lahat. Ang lumang Gym na tambayan ng mga rich kid na miyembro ng Prestige order na ayaw makihalo sa ibang rich kid na naghahari-harian sa school dahil bigatin ang mga ama ng mga ito. Mga rich kid na puro hangin lang ang dala pero walang naman talagang ibubuga.

Juan Miguel stood in the middle of the school’s gym—an abandoned facility turned into the silent headquarters of the Prestige Order, a fraternity not recognized by the school, but respected by everyone. Staff. Students. Even security. Because if Juan Miguel wanted someone gone, they disappeared—academically, socially, or worse. No noise. No witnesses just silence and consequence.

Lahat ay nagtaka na nakatingin sa kanya pero no one dares to ask why. Normally kasi hindi siya napunta dun unless na lang may kailangan pag-usapan o may mga mabibigat na concern. Mga mabibigat na hinaing na hindi kayang resolbahan ng mga miyembro, hinayaan na niya ang lugar na yun para sa mga miyembro na nag papalipas ng oras kapag walang teacher or ayaw pang umuwi.

Pero hindi allowed sa lugar na yun ang tumambay para lang mag cutting class or wala sa mood mag-aral. Pagkalipas lang ng halos isang oras, biglang bumukas ang pinto ng gym. Drex Galeno and his closest goons were dragged in—one by one. They weren’t cuffed. They weren’t bleeding but they looked like they'd seen death and maybe they had. Because everyone knew: when Juan Miguel summoned you personally, you were either being warned… or buried. Kaya naman nagulat ang lahat ng naroon at halatang mga na excited sa mapapanood na pag huhukom ng kanilang silent king. Kaya naman pala naroon ang leader nilang nanahimik dahil meron itong babalatan ng buhay.

"Bro, listen—" nagulat ang lahat ng lumipad bigla ang monoblock na kinauupuan ni Miggy sa gitna ng gym ng ihagis yun ni Miggy na hindi galit pero kita ang nag babantang panganib sa guwapo nitong mukha.

"You think I’m your bro?" he said quietly na ikinaumid ng dila ni Drex na mga naka luhod na ngayon sa harapan niya. Bahagyang tinawanan ng ibang nakamasid lang at masarap lang ang upo sa kanya-kanyang puwesto. Juan Miguel walked toward him slowly, his steps echoing like thunder in a storm.

"I warned you, Drex. I let you run around. I let you pick on the weak. I let you push people as long as you didn’t break the rules."

"But you just did." mariin na turan ni Miggy saka yumuko at tinitigan ng deretso si Drex na putok ang nguso na siya marahil tinamaan ni Kenneth sa pag kaka headbutt nito.

"You touched a girl."

"She started— "

"Don’t." Malakas na wika Miggy na hinila sa uniform si Drex.

"You! Touched! A girl!" mariin na isa-isang inulit ni Miggy ang bawat kataga.

"Without consent! Without provocation! Without protection!"

"And you did it… in my school, my territory, under my silence." itinulak ni Miggy si Drex na bumagsak sa sahig pero mabilis na ibinangon ng isang memeber na naroon sabay batok pa rito habang tumalikod si Miggy at lumayo ng bahagya sa grupo ng mga ito.

"Do you even remember the first rule?" The room stayed quiet. No one dared answer. Juan Miguel turned his head to one of his own men.

"Say it." napalunok naman ang lalaking binalingan ni Miggy.

"Rule number one: Never touch a female student without consent. Ever." tumango naman si Miggy bago muling humakbang papalapit kay Drex.

"Do you know why that rule exists?" he asked, calm again.

"Hindi—" ani ni Drex.

"SHUT UP!" singit niya agad at hindi ito hinayaan na makapagsalita. Tumahimik ulit ang buong gym a t pare-parehong naka-abang sa sagot niya.

"Because I used to be like you." That stunned everyone. Even the frat boys behind him blinked.

"I used to be the same cocky bastard who thought power meant you could do anything. That silence meant approval. That fear meant loyalty." He took one more step at muling hinila sa damit si Drex.

"But then one day, I watched someone I didn’t even know… get hurt. Just because she walked into the wrong hallway. Into our space, she bled, she cried and no one moved. Isang inosenteng babae na ngayon at nag transferred na sa ibang school, walang ginawang masama. Naligaw lang at basta na lang hinila, pinagtawanan, sinaktan. Lahat nanood lang, lahat natawa sa nangyayari sa babaeng nag mamakaawa. Ako lang ang hindi." Natahimik ang lahat habang nakikinig, hindi pa siya ang leader nun at baguhan pa lang siya sa faction na yun kaya ng siya na ang i-appoint na leader ng grupo lahat ng rules binago niya na hindi nagustuhan ng maaraming stray kids na mamayaman at ganid sa kapangyarihan na sinubukan pa siyang kalabanin but end up dropping at walang nakakaalam kung anong nangyari.

Tanging siya lang ang nakakaalam lahat nagtataka dahil hindi naman nakikita na kumikilos siya pero lahat ng kumalaban sa kanya tumatalsik ng tahimik. Kaya no one dares to go against him lahat naging tahimik na lang na inakala ng lahat hindi na active ang prestige's order dahil walang latest na nagaganap ngayon na lang ulit.

"From that day on, I made that rule. The only rule I never bend." He looked over Drex’s crew isa-isa at lahat ng mga ito napayuko.

"You could’ve picked a fight with anyone but you chose her. You chose Kenneth." mariin at mapanganib ang bawat katagang binitawan niya.

"You tried to humiliate the only girl in this school. The only girl I want to play with hindi siya bibigyan ng code name next to mine kung wala lang." That was when Drex’s face changed. Parang ngayon lang nito na realize ang mga ginawa nito.

"Confiscate their IDs. Strip them of their frat patches. They’re done."

"Wait! Wait! You mean—" kinabahan na bulalas ng isa na agad na sinapok ng member na tiningnan lang ni Miggy.

"You're in the wrong side." wika ni Miggy.

"They’re out. No protection. No affiliation. No second chances." mariin na turan ni Miggy habang nakatingin sa lahat ng naroon. He looked Drex in the eyes one last time.

"I let you roam. You broke the only rule that mattered. Now see how far you get without me watching your back."

And just like that, the order was given. No blood was spilled, no punches thrown. But in Prestige, this was worse.

Drex was dead—socially, politically, and academically. No allies, No shield. He’d been exiled by the one man even the teachers feared and all because he forgot one thing: Juan Miguel Razon may be silent... but he never forgives. Ang Exile sa Prestige, ‘yon ang death sentence ng isang studyante. Mamimili ka na lang mag da-drop out ka at lilipat ng ibang school or ikaw na ang target ng mga ibang bully sa school. Magiging isa ka nalang ordinaryong mayaman na studyante na kayang tapatan ng ibang mayanan na studyante. Wala nang babati sa hallway, wala nang kakampi sa frat, wala nang guro na magbubulag-bulagan at matatanggalan ng lahat ng posisyon kung mero man. At dahil varisity team captain ito pati yun mawawala rito at ang may kayang gumawa no’n?

Si Juan Miguel Razon lang ang tahimik na outcast na kinaiilagan ng lahat.

Tahimik, mapagmasid pero walang inuurungan kapag lumabag ka sa batas niya. At tinitiyak niya na walang sinuman ang lalabag si Adam Birchmore hindi ito member ng frat pero sakop pa rin ito ng prestige since sa iisang school sila nag-aaral pero wala pa itong nilalabag na rules dahil babae mismo ang nag hahabol dito at babae din mismo ang nag kukusa na itaas ang mga palda ng mga ito. And Adam is just a man who loves to play pero nakabantay ang mata niya rito dahil isang maling kilos lang nito, titiyakin niyang kahit anong skuwelahan sa Pilipinas walang tanggap rito.