THE YAYA AND THE WIDOWER [THE MATAMBOK SERIES]

CHAPTER 19

Nakatayo lang ako sa gilid ng kama, nanginginig ang kamay ko habang hawak ko pa rin yung duster na hindi ko natapos tupiin. Sa harap ko, nakatayo si Boss Don, halatang kabado—hindi lang basta kabado, kundi halos desperado.

Kita ko sa mukha niya yung takot na hindi ko pa nakikita dati. Hindi na siya yung cold at supladong boss na pinapagalitan ako sa bawat palpak ko. Iba siya ngayon… parang ama na may halong takot at galit.

“Bakit wala siya sa kwarto?!” halos pasigaw niyang tanong, pero hindi galit sa akin—galit sa sitwasyon.

“B-boss… kanina pa po ba siya nawawala?” nauutal kong sagot, pilit na lumalapit sa kanya. “Baka po… baka nasa CR lang? O baka natutulog sa ibang kwarto?”

Pero hindi siya sumagot. Tumalikod siya at mabilis na lumabas ng kwarto ko.

“B-boss!” napasigaw ako at dali-daling sumunod sa kanya.

Paglabas ko sa hallway, nakita ko siyang mabilis na naglakad papunta sa kwarto ni Miko. Binuksan niya yung pinto nang mariin, halos mabali na yung doorknob sa higpit ng kapit niya.

Pero pagpasok niya…

“Wala nga…” mahina kong bulong habang sumilip din ako sa loob. Walang Miko sa kama, at ang kumot niya, nakalatag lang ng maayos. Parang hindi man lang niya ginamit kagabi.

Tumalikod si Boss Don at naglakad palabas ulit, mabilis na parang mababaliw na.

“M-Maybe nasa kusina po siya! Kumakain!” sigaw ko habang sinusundan siya. Pero hindi siya sumagot, hindi man lang tumingin sa akin.

Naglakad siya nang diretsahan papuntang kusina. Basang-basa na ang sahig dahil sa mga patak ng ulan na pumapasok sa mga bukas na bintana, pero wala siyang pakialam. Binuksan niya yung ilaw sa kusina, sumilip sa bawat sulok, sa ilalim ng mesa, pati yung storage room—pero wala pa rin.

“Wala siya rito…” mahina kong sabi, napatingin sa sahig, halos mangiyak-ngiyak na rin ako sa kaba.

Narinig ko yung malalim na buntong-hininga ni Boss Don bago siya mabilis na tumalikod. Halos tumakbo siya palabas ng kusina, at syempre, wala akong choice kundi sumunod.

Isa-isa niyang binuksan ang bawat pinto sa mansyon—yung malaking sala, yung guest room, pati yung maliit na library. Sinilip niya pati ilalim ng mga mesa, likod ng kurtina, at lahat ng pwedeng pagtaguan.

Habang sinusundan ko siya, ramdam ko yung lamig ng hangin na pumapasok sa bawat bintana. Yung ulan sa labas, parang kumakalabog na sa bubong, at sa bawat hakbang namin sa sahig na gawa sa marmol, naririnig ko yung tunog ng mga yapak namin.

“B-boss… siguro po nagtatago lang siya… baka naglalaro lang…” pilit kong sabi, pero ramdam kong mahina yung boses ko. Wala akong lakas ng loob kasi… kahit ako kinakabahan na rin.

Huminto siya saglit sa gitna ng hallway, nakatayo, nakahawak sa balikat niya, humihingal ng kaunti. Nakita ko yung mga kamay niya—nakap clenched, halatang pinipigilan ang sarili niya na huwag mag-panic.

“Mira,” malamig niyang sabi pero halatang nanginginig yung boses. “He doesn’t just hide… not like this.”

At doon ko lang naramdaman yung bigat ng sitwasyon.

Sumunod pa rin ako sa kanya habang iniikot niya ang mansyon, kahit ang lamig-lamig na ng hangin at halos nanginginig na yung mga kamay ko. Sa bawat sulok na tinitingnan niya, parang mas lalo siyang kinakabahan. Parang sa bawat pintong binubuksan niya at wala si Miko, mas lalong nababahala yung puso niya.

At ako naman, habang sumusunod sa kanya, mas lalo akong nadudurog.

Ano bang nagawa ko? Bakit parang kahit sa huling gabi ko rito, puro problema pa rin ang nadulot ko?

Nakarating kami sa terrace, at doon ko nakita si Boss Don na tumigil at tumingin sa labas. Basang-basa na yung buong sahig ng terrace, at yung ulan sa labas, halos hindi na makita ang hardin sa lakas.

Tumingin siya sa paligid, parang may hinahanap, tapos mabilis siyang bumalik sa loob. Sumunod ulit ako, nanginginig na kahit kumakabog yung dibdib ko sa kaba.

Pinuntahan namin ulit yung hagdan, bumaba kami papuntang basement, kahit doon hindi naman talaga pumupunta si Miko. Pero tiningnan pa rin ni Boss Don—isa-isa niyang binuksan yung mga storage room, pero wala pa rin.

Pagbalik namin sa sala, huminto siya sa gitna. Nakatalikod siya sa akin, nakatayo lang, pero ramdam kong kinakain siya ng sobrang kaba.

Tiningnan ko siya nang tahimik, nanginginig pa rin yung kamay ko. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko… pero alam kong isa lang ang nasa isip naming dalawa—si Miko.

At sa isip ko, paulit-ulit lang yung tanong:

Nasaan ka, Miko? Nasaan ka sa ganitong lakas ng ulan?

Basang-basa na ang sahig ng sala sa bawat yapak namin ni Boss Don. Umiikot siya nang paulit-ulit, parang leon na nakakulong sa hawla—mabigat ang bawat hakbang niya, malalim ang paghinga, at bakas sa mukha niya yung kaba na halos hindi na niya kayang itago.

Ako naman, nakatayo lang sa gilid, pinagmamasdan siya habang kumakabog ang dibdib ko. Sobrang lamig ng hangin galing sa mga nakabukas na bintana, at sa labas, halos lumuluhod na ang mga halaman sa lakas ng ulan.

“Boss…” mahina kong tawag, pero hindi siya tumingin sa akin. Para siyang wala sa sarili, paikot-ikot lang, halatang sobrang nag-aalala. Napatingin siya sa orasan, tapos sa pintuan, tapos bumalik ulit sa pag-ikot.

Anong gagawin ko? tanong ko sa sarili ko. Ano bang pwede kong maitulong?

Gusto kong sumabay sa paghahanap niya, pero saan naman kami pupunta? Hindi namin alam kung saan si Miko. Pero sa isip ko, paulit-ulit lang ang tanong: Kung ako ang bata, saan ako pupunta sa ganitong lamig?

“Boss… baka po nasa—” hindi ko na natuloy ang sasabihin ko kasi bigla siyang napasigaw, hindi sa galit kundi sa desperasyon.

“Where is he?! Damn it!” halos manginig yung boses niya, sabay hampas niya ng mahina sa gilid ng sofa, parang gusto niyang ibuhos yung lahat ng takot na nararamdaman niya.

Tumigil ako sa paghinga, tinitingnan siya nang tahimik. Hindi ko alam kung lalapitan ko ba siya o hindi.

Biglang bumukas yung pintuan sa gilid ng hallway. At doon lumabas si Mirl—yung pinsan ni Boss Don na designer. Pero ngayon, iba siya. Balisa rin, nakakunot yung noo niya at halatang kabado.

“Don…” sabi niya, huminto siya sa tapat namin. “I checked the garage and the garden. Walang kahit anong bakas ni Miko.”

Napatingin sa kanya si Boss Don, mabilis, parang kumislap yung mata niya sa kaba.

At lalo pa akong kinabahan nang marinig ko yung sumunod na sinabi ni Mirl.

“Baka…” huminga muna siya nang malalim bago niya itinuloy. “Baka wala na talaga si Miko sa loob ng mansion. Baka umalis siya kaninang umaga, bago pa nagsimula yung malakas na ulan.”

Nanlaki ang mata ko.

“W-what?” mahina kong sabi, pero hindi ako pinansin ng dalawa.

Tumingin lang si Boss Don kay Mirl, matalim, parang tinamaan siya ng kidlat sa sinabi nito. Saglit siyang nanahimik, pero ilang segundo lang, tumigas yung panga niya, at doon ko nakita kung gaano siya ka-desisidong ama.

At bago pa ako makapagsalita, bigla siyang nagsalita, matalim ang boses pero nanginginig.

“I need to find my boy!”

At bago ko pa siya mapigilan, mabilis siyang lumakad papunta sa pintuan, parang hindi na niya iniisip yung malakas na ulan sa labas. Kita ko sa mukha niya—wala na siyang pakialam kung mabasa siya, kung magkasakit siya, o kung mapahamak siya. Ang mahalaga sa kanya ngayon ay si Miko.

“Boss!” napasigaw ako habang mabilis siyang sumugod sa pintuan.

Naririnig ko yung malakas na hampas ng ulan sa bubong at yung kalabog ng hangin sa bintana, pero wala na siyang pakialam. Nasa may pinto na siya, binuksan niya na yung lock, at ilang segundo na lang, lalabas na siya sa gitna ng bagyo.

At doon, hindi ko alam kung saan galing ang tapang ko, pero tumakbo ako.

Hinatak ko yung braso niya, mahigpit, halos mapatigil siya sa paghakbang. Naramdaman kong nagulat siya kasi huminto siya at napatingin sa akin. Basang-basa na yung dulo ng buhok ko sa hamog ng ulan na pumapasok sa bukas na pintuan, pero wala akong pakialam.

“No, sir!” sigaw ko, mahigpit pa rin yung kapit ko sa braso niya. Napatingin siya sa akin, matalim pa rin yung mata niya pero halatang naguguluhan kung bakit ko siya pinipigilan.

“Masyadong malakas ang ulan!” dagdag ko, kahit nanginginig yung boses ko.

Tumingin siya sa akin, seryoso, at doon ko nakita sa mata niya yung halo-halong emosyon—takot, galit, at desperasyon. Pero hindi ko binitiwan yung braso niya, kahit alam kong anytime pwede niya akong itulak o pagalitan.

Kumakabog yung puso ko, nanginginig yung kamay ko, pero isang bagay lang ang nasa isip ko:

Hindi pwedeng ganito. Hindi pwedeng sumugod siya nang basta-basta sa bagyong ganito.

At doon natigil lahat. Wala nang salita mula sa kanya, pero ramdam ko yung tensyon sa pagitan naming dalawa—yung bigat ng ulan sa labas, yung takot para kay Miko, at yung kaba sa dibdib ko na parang sasabog na.