Once Upon A Tale

The night we met

"Kung pagbibigyan kang makasama ang taong gusto mong mahalin sa isang araw, tatanggapin mo ba?" Agad akong napa tigil sa pag doodle sa likuruan ng notebook tsaka napa isip dahil sa biglang sinabi ni Len.

Luch break at konti lang ang tao sa classroom kaya nakaka daldal si Len ngayon.

"Luh anong klaseng tanong yan?" sabi ko at napaikot nalang sya ng mata.

"Bobo mo! Di mo nalang sagutin. Its just a random thoughts!" pabulong na sigaw nya sa akin tsaka umambang babatukan ako.

Aba siraulo amp!

"Sige na sagutin mo na kase!" Pamimilit nya pa sa akin kaya napakamot nalang ako sa ulo para mag isip ng sagot sa tanong nya.

Kulit din netong kaibigan ko ayaw paawat. Andami ko na ngang iniisip dumagdag pa toh!

"Syempre tatanggapin ko noh. Kahit naman siguro sino tatanggapin yon diba?" sabi ko at tumango tango sya.

"Kahit hindi naman talaga sya totoong tao?" tanong nya pa ulit at medyo natamaan ako sa sinabi nya. Pero sa huli ay tumango pa rin ako.

"Eh paano kung kailangan nyo na uli bumalik sa reyalidad? Diba masakit yon?" sunod na tanong nya.

"Oo, malamang masakit yon" tanging sabi ko na lamang.

"Masakit pero kailangan mo tanggapin. You will never reached or love the man in the book. You can admire them all you want but they will never be yours." Pinal kong sabi at ngumiti ng mapait.

"Paano ka makaka ahon kung hindi tinutulungan yung sarili mong bumangon. Wake up to life Zea." sabi ni Len na nagpangilid sa luha ko.

"W-wala kang alam. Huwag mo skong pangunahan na parang alam mo ang kwento namin." mariing sabi ko pero malungkot lamang syang naka ngiti.

"Hindi nga ba Zea? Alam kong gusto mo makipag palit ng posisyon kay Dianne- na syang bida sa kwento. Si Dianne ang magiging tao at ikaw naman ang magiging karakter sa libro."

"Pero hindi pumayag si Dianne sa gusto mo dahil mahal rin nya si Harvey. At dahil na rin mamamatay ka kung mangyayari iyon." saad nya at hinawakan ang kamay ko.

"Alam kong lahat 'yon Zea dahil ako ang nagsulat ng kwento. Kaya sana tumigil kana, pabayaan mo na masulat kung ano dapat ang nakatakda para matigil na pagkamatay mo." mas lako akong napa iyak sa sinabi nya.

"Pero p-paano naman ako Len? Parang pinatay mo na rin ako sa kapalit na iyon." sabi ko at umiiling iling pa sa kanya.

Hinding hindi ako papayag sa kagustuhan nya. What's wrong with me? I just want to loved. And I found it to the person who is in paper. I found the comfort I want, the warmth and the feeling of being loved. I feel like in a cloud nine.

"I'm sorry, if I make you feel fall inlove wwith the idea that love gives comfort and in the books. Gusto kong sumaya ka kaya nakipag bargain ako. I didn't know n ayou will take it seriously. I don't know that you will eventually develope a feelings for a someone that is never exist." tumulo ang luha nya at nagmamakawa sa akin ng paulit ulit.

"So sinasabi mo bang nainlove ako sa idea na ang love ay ang comfort na naiibibigay ng isang bagay? No! Hindi ako mamabaw na tao Len!" pakikipagtalo ko sa kanya at buti nalang alis na ang natitirang tao sa classroom kaya kaming dalawa nalang ang nandito.

"But that's what you show. Please save ypurself first. I care for you because you're my dearest friend. Isipin mo ang reyalidad Zea. How this world works please?" nagbaba ako ng tingin.

Reality hits me hard. Para akong naumpog sa isang napakatigas na pader. How's my life if I'd just die in a book? My goals? If I leave and vanished in this world what will happen?

Mas laong tumulo ang luha ko sa napagtanto. I've been dreaming selfishly fpr my self and couldn't care to the things around me. Tama nga si Len. I am inlove with the idea the love is idealistic and too perfect.

"Papayag na ako. But please can I see him for the last time?" bahagya syang tumango at maliit akong ngumiti.

I'm here inside her book. I'm wearing a vintage beige dress above the knee and my hair is halfy tied and with ribbon.

Agad kong nahanap ang mata nya at unti unting lumapit sa kanya. How come that his tantalizing eyes make my heart leap?

"Zea. Long time no see. I miss you." sabi nya at giniya akong sumayaw.

This is my most beautiful nightmare. Na paulit ulit kong babalikan habang buhay.

"I will miss you too Harvey." mahinang sabi ko at mariing tinitigan ang kanyang mukha. I just want to memorize every bit of his face.

"Remember if you are lost please remember me anytime. Think that I am your always home." nanginginig kong sambit sa kanya habang patuloy kaming sumasayaw sa malamyos na musika.

Naka kunot ang kanyang noo at halatang walang maintindihan. It's okay you don't understand.

"What are you saying Zea? Ayoko ng joke mo." his forehead creased like how I read in books.

"Don't bother to think it hun. Just a reminder if I don't come back." I smiled and hug him tightly. Naramdaman ko pang hinalikan nya ang tuktok ng aking ulo.

I want to remember his scent that makes me feels secured, his warmth made me think I'm home. Forever... He's my only home. In this years or another lifetimes.

Huling kanta at nakangiti akong nakikipag sayaw sa kanya. My eyes full of love looking at him. While his smiling at me. And that I am fading away, slowly going back to the real world.

Napahinga nalang ako ng malalim, nasa kwarto ako. The pang of pain in my chest subside. I survive in a curse 40 years ago. Here I am dreaming the part of it everyday.

But pain makes me stronger. My love for him makes me stronger. The pain is still there but I accept my fate. I am a certified manang as they say.

Hindi ko man nakuha ang pagmamahal na nais ko nakakuha naman ako ng pagmamahal na 0ang habang buhay. My love for him is eternal. It can wait him until we became equal.

Napangiti nalang ako at marahang bumangon bago humarap sa salamin. My hair is gray, kulubot na rin ang balat ko at napaglipasan na rin ang kagandahan ko. Halatang nalalapit na ang araw ko.

But it makes me excited and honestly I am not sad. I've been waiting that this day comes as promised. We can continue our love that left hanging.

And the day comes. As I close my eyes and stop breathing, I see him welcoming me and waiting me with all smiles.

We are finally equal.

"I found my way home again." sabi nya nya at pinag daop ang aming palad.

"Welcome home, hun" I said as we embrace the warm light together. . .