Chapter 14 Umiikot na ang paningin ko nang mapansin kong may tumabi sa akin sa tall stool ng bar. I pay no mind at pinaiikot lang ang baso ng margarita ko. Have you ever felt that everything is so lonely? You can't even think straight because there's loneliness inside you. That loneliness is incurable and I think I am dying on that incurable disease. Nang biglang may naglapag ng isang baso sa tabi ko at mas lumapit pa ang presinsya ng tao na katabi ko. Paglingon ko ay nakita ko si Luke na nakangiti nanaman sa akin ng parang aso. Itinaas niya ang kamay niya and he tuck my scattered hair behind my ears. "Hey." He smiled and placed a kiss on the tip of my nose. "You look so pretty." And I think that's the greatest fear of lonely people. To hear such compliment that made your knees goes

