8
1010 Words
GEORGE POV
"Pero bro, syempre bilang student si Audrey, obligasyon niya ang mag aral ng mabuti. Alam mo naman siguro na sobrang competetive ako di ba? Kaya gusto ko na maging ganoon din sana ang anak ko."
"Dad sorry po," pagsingit ni Audrey, "Ginagawa ko naman po talaga ang best ko para makapag aral ng mabuti pero hindi pa rin talaga sumasapat ang talino ko para ma ace ang mga subjects lalo na ang math. Eh kung talino lang siguro ang pagbabasehan, wala akong binatbat kay Chesey at Cassey. Sobrang tatalino ng mga yun eh."
"Anak wag kang mag papadaig sa iba lalo na sa mga sinasabi mong kaibigan mo. Kahit na gaano man kayo ka close, hind yun nangangahulugan na totoo sila sayo."
"Nako ayan ka na naman Ronald. Bakit mo naman nilalason ang isipan ng anak mo? Mabuti nga yun kasi kaibigan niya ang mga matatalino sa classroom para kahit papaano ay naga guide siya."
Tumayo namang bigla si Audrey sa pagitan naming dalawa ni Ronald.
"Ang mabuti pa po siguro ay babalik na ako sa kwarto ko," sambit ni Audrey, tumingin siya sa akin bigla at nginitian ako. "Uncle maraming salamat po sa pag timpla ninyo ng gatas sa akin ha? Sobrang sarap po ng gatas mo. Sa susunod na lang ulit."
Sa mga ngiti ni Audrey, sa tingin ko ay hindi talaga gatas ang tinutukoy niya. Ang halik ko ba ang nagustuhan niya o mayroon pang ibang bagay? Siguro halik ko ang tinutukoy niya. Bitbit ang notebook niya at ballpen, umalis na si Audrey at naiwan kaming dalawa ni Ronald sa loob.
"George, mukhang mas close kayong dalawa ni Audrey ha?"
"Ikaw naman kasi Ronald, wag mo naman kasing sermunan ang tao. Alam mo, ang mga kabataan ngayon, mapupusok silang lahat. Mga sensitive pa ang mga yan kasi mga immatured pa sila. Kaya kung gusto mong mapalapit sa anak mo, dapat mas maging mabait ka sa kanya."
"Pero gusto ko lang naman gawin ang lahat para sa kinabukasan niya."
"Kaya nga. Parehas naman tayo ng goal, pati si John gusto niyang magkaroon ng magandang buhay si Audrey. At hindi mangyayari yun kapag hindi naramdaman ni Audrey na supportive tayo para sa kanya."
Napabuntong hininga naman si Ronald bigla, "Sana talaga naging kadugo na lang natin si Audrey. Nagi guilty lang ako sa ginawa natin sa mga parents niya."
"Ano ka ba naman! Ibaon na natin sa limot ang nangyari dati! Wala na tayong magagawa sa bagay na yan eh. Nangyari na ang di dapat nangyari."
"Sa tingin mo ba, dapat nating ipaalam kay Audrey ang totoo sa pagkatao niya?"
May plano naman talaga ako na sabihin sa kanya ang totoo pero kay Ronald, kailangan ko munang mag sinungaling.
"Nako! Sigurado ako na hindi titigil si Audrey kapag ginawa natin ang bagay na 'yan. Mas maganda siguro kung wag na talaga natin sabihin sa kanya kung ano ang totoo para naman hindi rin tayo mapahamal. Ano ba sa tingin mo ang magiging reaksyon ng bata kapag nalaman niya na ikaw mismo ang dahilan kung bakit naaksidente ang parents niya?"
"Ano ba!" pag aawat ni Ronald, bigla siyang nainis at hinawakan ang tshirt ko ng may galit. "Ano ka ba George! Alam mo naman siguro na aksidente lang ang nangyari di ba? Ikaw, ano ba ang ginawa mo noong araw na yun? Dinedma mo lang ang nangyari. Tapos si John, sinunog niya ang bahay ng parents ni Audrey."
"Anong gusto mo? Sa bibig mo na rin naman nanggaling na patay na ang mga parents ni Audrey ng mahulog sila dahil hinabol mo sila ng hindi sila makapag bayad ng utang. Ngayon, nanahimik kaming dalawa ni John sa ginawa mo at pinalabas namin na sunog ang ikinamatay nila. Ilang attorney pa ang kinuha ko para lang makamkam natin ang lupaing ito na dapat ay sa parents ni Audrey. Magkapatid tayong dalawa, wag naman sana na humantong pa tayo sa paglalabas ng katotohanan sa mga nangyari sa nakaraan. Ibaon na natin lahat sa limot."
Napipikon talaga ako sa tuwing binabanggit ni Ronald ang buong masalimuot na storya nang nakaraang araw. Aalis na sana siya ng muli itong nagsalita.
"Siya nga pala, kamusta si Nicole? May balak na ba kayong magpakasal?" tanong niya ng makapunta siya sa pintuan.
"Hindi ko pa alam eh! Parang feeling ko, di pa ako ready na magpatali sa kanya."
"40 ka na bro. Wag mo akong gayahin, 48 na ako, masyado nang matanda para makapag asawa pa. Magpakasal na kayong dalawa ni Nicole para naman mayroon nang kapatid si Audrey."
Sa kabila ng pag pupumilit ni Ronald sa akin, hindi ko pa rin balak na pakasalan si Nicole. At kung mapapaibig ko man si Audrey, siya ang gusto kong mapangasawa para talagang batang bata. Nang makaalis na si Ronald, naiwan akong mag isa sa kwarto ko. Tinawagan ko si Audrey para sana kausapin ito subalit hindi siya sumasagot. Feeling ko tuloy ay mayroon siyang topak o sadyang natakot lamang siya sa nangyari.
Itinulog ko na lang ang kalibugan ko. Kinabukasan naman, 7 am pa lang ay gising na ako. Gusto kong pag lutuan si Audrey para naman hindi siya mailang sa akin. Subalit sa dining area, nakita ko na mayroong note na nakalagay.
"Bro, kailangan ko lang umalis ng maaga. Ikaw na ang bahala kay Audrey."
Loko loko talaga si Ronald. Pwede naman niya akong i chat kung mayroon siyang habilin sa akin. Pero okay na rin ito, at least dalawa na lang kami ni Audrey dito sa loob ng bahay. Solong solo ko siya ulit at pwedeng pwede naming gawin kung ano ang gusto namin.
Muli akong nag luto ng spaghetti bukod sa pritong hotdog at itlog. Maya maya pa ay bumaba na si Audrey sa kwarto niya. Nginitian ko siya pero seryoso naman ang kanyang mukha. Halatang halata ko sa kanya na kagigising lamang nito.
"Good morning po Uncle," nakangiting sabi pa niya sa akin ng makaupo siya.
"Good morning, teka gusto mo ba ng gatas? Nagluto rin pala ako ng spaghetti para sayo."
"Pwede po Uncle," sambit niya sabay tingin sa kanyang cellphone.
- Writer
