Hindi ako mapakali sa kinauupuan ko habang bumabiyahe kami. Hindi mawala-wala sa isipan ko ang naging pag-uusap namin ni Sebastian. Mas lalong dumami ang katanungan sa isipan ko.
Nakagat ko na lang ang labi ko habang nakatingin sa labas. I couldn't afford to stare at his reflection, dahil sa tuwing tumitingin ako sa kanya ay nagtatagpo ang mga mata namin, it was as if he's waiting for me to lock eyes with him.
Tàngina.
Mamamatay yata ako kakaisip nito. I have to confirm everything. I have to hear it from him. I need to know if he really remembers me, or else I'll spend the whole night overthinking.
"Anak, ayos ka lang ba?" tanong ni mama sa akin.
"Yes, 'ma. Bakit?"
"Pansin ko kasing tahimik ka kanina pa."
"Pagod lang, 'ma. Kailangan ko lang ng pahinga," sagot ko saka pasimpleng ti
