Make It Real

CHAPTER 4

"Mommy, mommy wake up! Ako 'to!" Julie yelled habang kalong kalong ni Elmo si Mommy Joy.

Halos paliparin na ni Kuya Gerald ang kotse makadating lang sa ospital.

Sa emergency room kaagad ang daan nila at siya namang attend ng mga nurse sa mommy niya. Hindi ito magkamalay tao kahit anong kausap ni Julie at Elmo.

"Asan ang relatives?" Tanong ng doktor na nandoon.

"Anak po ako doc." Sabi ni Julie.

Tiningnan siya saglit ng doktor. He somberly looked at her. "Wala kayo kasama?"

"Yung driver lang po namin." Ani ni Julie. "Pero tinawagan na po namin ang papa ko."

"O sige upo muna kayo ha." Ani ng doktor at si Kuya Gerald na.lamang ang napiling kausapin.

Julie and Elmo stayed at the waiting areas. Kita ni Julie na hindi mapakali si Elmo. Alam niya kasi na may trauma ito sa ospital simula nang makita ang tatay niya na doon malagutan ng hininga.

At ngayon ay nalilipat ang trauma sa kanya.

Naluluha siyang humihikbi at sinusubukan na hindi iparinig ito nang maramdaman niyang may humila palapit sa kanya. Nagpatianod na siya sa hawak ni Elmo at yumakap ng mahigpit dito.

"Tags..." She sobbed and buried her face in his neck.

"Shh. Magiging okay si mama. She's the strongest woman I know." Ani Elmo at hinigpitan pa ang yakap sa kanya.

"Julie! Elmo!"

It was after only a few minutes when Art entered the emergency room. Gulo gulo na ang suot nitong suit at tumatagaktak ang pawis sa muhka.

"Daddy!" Tumayo si Julie sa kinauupuan at sinalubong ang ama para yakapin.

"Where's your mom?" Nagaalalang tanong ni Art habang yakap yakap pabalik ang anak.

Tinuro ni Julie ang kama sa malayong bahagi ng ER.

She and Elmo stayed at the waiting area while Art talked to the doctor.

"She's stable." Ani Art sa kanila nang dumaan ang ilang minuto. "She experienced nausea. Ako na ang magbabantay dito. Gabi na, you two should go home and rest."

"No daddy I want to stay here with mommy." Mabilis na sabi ni Julie. Hindi siya papayag na iiwan niya ang mommy niya sa ospital.

Art sighed and nodded his head at his daughter. Julie was head strong. Hindi ito magpapabalewala.

"Elmo..."

"Can't I stay too?" Sabi naman ni Elmo. The two youngsters both had these looks on their faces that clearly showed they wouldn't take no for an answer. Ilang oras din ang lumipas nang ayusin nila ang mga papeles sa pag admit kay Joy.

It was already 9 in the evening when they were able to take Joy to her room. Nakasunod si Julie at Elmo habang si Art ay kinakausap si Gerald at inuutusan na dalhan sila ng gamit.

The room was an executive suite so there was plenty of space for them.

Joy still would not wake up though. She had nausea and is now resting.

"Mommy...gising ka na." Ani Julie habang nakaupo sa tabi ng kama ni Joy. The woman was still asleep. Her face looked tired and pale. Mahinang naiyak muli si Julie Anne habang pinapanuod ang mommy niya. Ayaw niya nakikitang nahihirapan ito eh. She moved closer, holding Joy's hand as she kissed her mom's forehead.

"Tags, magpahinga ka na, ako magbabantay kay mama." Ani Elmo at hinawakan ang balikat niya.

Wala na siyang sinabi pa iba pero tumayo na at humiga sa sofa. Sobrang napagod siya sa mga pangyayari. She hugged a pillow close and let her eyes close. Naramdaman niyang kinukumutan siya ni Elmo hanggang sa mawalan na siya ng ulirat dahil sa antok.

Sunod niyang naalala ay nagigising siya dahil narinig niyang naguusap ang daddy niya at si Elmo.

"Parang anak na din kita Elmo. Promise me, hinding hindi mo pababayaan si Julie. Always think of her first."

There was a pause. Hindi nakikita ni Julie ang dalawa dahil madilim. May maliit lamang na ilaw na nanggagaling sa labas ng bintana.

"I will papa."

Instead of feeling better, Julie just wished she didn't hear any of this. Marahil ay nakatunog si Elmo na may gusto siya dito. She didn't want him doing it because she was a duty to him. That kiss was nothing. She knew. Marahil ay nabigla at nadala lang ito. She shifted in her position and tried ignoring the pain her heart was feeling with every breath she took.

Eventually she was able to get some sleep but inevitably woke up a little earlier than usual.

Dahan dahan siyang umupo sa sofa kung saan siya natutulog at nakita si Elmo na natutulog sa isang sleeping bag sa may sofa mismo. Iniwasan niyang maapakan ang lalaki at yumuko para gisingin ito.

"Tags, Tags, wake up. Sa sofa ka na."

"Mmm..."

"Lipat na sa sofa Tags, come on." Dahan dahan na hinila patayo ni Julie ang kalahating gising na lalaki.

Nagpatianod naman si Elmo na halatang lasing pa sa antok.

"Tags..." Mahinang ungol ng lalaki. Hindi na pinansin pa ni Julie ito at hinayaan na sa sofa sumiksik. No choice sila dahil sa kabilang kama naman natutulog ang daddy niya. Ang kaso lang ay muntik nang hindi magkasya sa sofa si Elmo sa tangkad ba naman nito.

"Tulog na ulit." Julie whispered, draping the blanket over Elmo. Inayos din niya ang buhok nitong nalalaglag sa muhka.

At dahil muhkang coma na sa tulog ay hindi na rin nakasagot si Elmo. He was already fast asleep.

Sighing, Julie situated herself beside her mom's bed. Dahan dahan nang sumisilip ang araw sa labas. She just combed her hair and set it to a ponytail as she looked at her mom.

"Mommy, pagtapos nito uuwi na tayo, tapos papagaling ka, tuloy tayo sa chemo." She said.

At gulat na lang niya at tuwa nang dahan dahan na bumukas ang mata ng mommy niya. Joy still looked bleary but she blinked her eyes awake and looked at Julie before giving a small smile.

"Hi baby."

"You're awake mommy." Parang bata na sabi ni Julie. She quickly reached out to hold her mom's hand then moved closer to kiss her forehead.

"Sorry pinagalala ko kayo." Sabi naman ni Joy at hinaplos ang muhka ng anak.

"How are you feeling?" Tanong ni Julie.

Joy simply shrugged but smiled. "Never better. Nahilo lang ata talaga ako..."

"Mom..."

Joy sighed in answer and caressed Julie's face. "Don't worry too much about me anak."

"I can't not do that." Dahilan pa ni Julie na naluluha nanaman.

"Just always remember that you are never alone." Ani Joy at mahigpit na hinawakan ang kamay ni Julie Anne.

And the latter didn't like the sound of that. "Stop it mommy. Stop saying things like that." Alam niya gagaling ang mommy niya.

Joy somberly looked at her. "Baby we all know that I'm not going to get better."

"But you're going to live." Julie sobbed. "Kayo ni daddy papalakpak pagkagraduate ko sa college. Kayo maghahatid sa akin pababa ng aisle kapag ikakasal na ako. Magkakaapo ka pa."

"I'm sure I will." Ngiti ni Joy. "I never doubt you for a second baby girl. But sometimes we have to accept things that are inevitable."

Julie sobbed again and buried her face by her mom's neck. She just cried and allowed her mom to stroke her hair for her own comfort. Ayaw pa niya eh. Ayaw niya mahiwalay sa mommy niya.

Sa kagustuhan din ng mommy niya ay isang araw lang ang linagi nito sa ospital kahit na gusto pa ito obserbahan ng mga doctor.

For the next few days, Julie never left her mom's side. Siya ang nagaalaga dito. Siya ang nagdadala ng pagkain, sinasamahan niya ito kapag maliligo at lagi niya ito dinadaldal para maentertain.

It was one afternoon that Joy was sleeping while Julie stayed inside the room, just sketching on her sketch book, that Elmo entered.

"Hey Tags." Ngiti ni elmo sa kanya at umupo pa sa tabi bago ibaling ang tingin kay Joy na natutulog. "How is she?" He asked, turning to face her.

Julie sighed and fixed her sitting position on the chair.

Nakatingin pa rin siya sa mommy niya nang sagutin niya si Elmo. "She's tired. Ayaw ko na nakikitang napapagod or nasasaktan siya."

Naluluha nanaman siya. Nakakapagod malungkot. Nakakapagod maubusan ng luha. Sana hindi siya madehydrate. Lagi naman siya umiinom ng tubig kaya nababawi yung iniiyak niya. Pasimple niyang pinahid ang talipandas na luha at huminga ng malalim para ma-control ang kanyang mga emosyon.

"Sana pwede si mommy pumunta sa recital." Bulong ni Julie Anne.

Tumingin sa kanya si Elmo. "Pupunta din ako..."

Julie lifted an eyebrow. "What about Ehra's party?"

Elmo frowned slowly at that. He opened his mouth to say something but Julie beat him to it.

"I haven't forgotten about the kiss." Mabilis na sabi ni Julie habang nakapatong ang babasa sariling tuhod na nakaangat. "Just...don't do things you know you don't want to do or are not sure of."

"Sino ba may sabing ayaw kita halikan?" Biglang sabi ni Elmo kaya gulat na napatingin si Julie sa kanya.

"What?"

"You think you know what I think." Sabi pa ni Elmo.

Hindi alam ni Julie kung ano ang isasagot kaya mabilis siyang tumayo at lumabas sa kwarto ng mommy niya.

She made her way to her own room when Elmo caught up with her and closed the door behind him.

"E-Elmo..."

"You don't get to decide for me!" Sigaw ni Elmo. Julie cowered as her back hit the wall and Elmo stood close where he was in front of her and he had his hands flat on the wall behind her. His expression softened a bit as he looked at her. "Look Tags...i-ikaw ang pinakamagulong isipin sa buhay ko. Paano yun na naiinis ako kapag kailangan unahin sayo pero gusto ko pa rin na ikaw naman talaga lagi ang kasama ko? Paano yon na sinasabi mong napipilitan akong pakisamahan ka kahit na hindi naman talaga ako napipilitan?"

At nalilitong tiningnan ni Julie ang lalaki na hinihingal na sa pinagsasabi. "Kung nalilito ka wag mo din ako lituhin!" She pushed him off of her. "Kasi Elmo, kung wala ka talaga nararamdaman para sa akin, kung sinusunod mo lang si daddy, please stop kasi tama na ang iyak ko okay?" She cried and walked away, leaving her room and leaving Elmo to his thoughts.

=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=

"Anak, okay lang ba kayo ni Elmo?"

Napaangat ng tingin si Julie nang tanungin siya nun ng daddy niya. Kumakain silang dalawa ng breakfast. Si Elmo ay tulog pa sa sariling kwarto at si Joy ay nagpapahinga din sa kwarto nila ng daddy niya.

"O-okay naman po daddy bakit?" Tanong muli ni Julie Anne. Sana hindi mahalata ng daddy niya na nagsisinungaling siya. Dalawang araw na ata ang lumipas na nagiiwasan sila ni Elmo. Well actually, siya ang umiiwas. The moment na marinig niyang papasok ng kwarto si Elmo ay kaagad naman na siya ang lumalabas. Mabuti na lamang at muhkang maze ang bahay nila at marami siyang pasikot sikot na pwede.

"Parang di ko kasi nakikita na magkasama kayo." Sabi pa ni Art.

Kaagad naman nagpalusot pa si Julie Anne. "Nagppractice po kasi ako para sa recital."

Tiningnan siya ng daddy niya na para bang naninigurado bago tumango na lang.

That same day, Julie agreed to meet up with Maqui. Sobrang lungkot niya sa mga nagdaang araw at alam niyang mapapasaya siya ng pinakamatalik na kaibigan.

"Bes kamusta na si tita?" Tanong sa kanya ni Maqui. Nakatambay sila sa isang malapit na coffee shop sa village nila. Maliit lang iyon at medyo tago. It was their own slice of heaven and their little secret from the outside world.

Malungkot na napabuntong hininga si Julie. "She's tired Maq...and I know she is but I still want her here, you know?"

Maqui reached out and hugged her best friend. Nasa isang booth sila at magkatabi kaya naman abot na abot siya nito.

"Kaya yan ni tita. Nanay mo yon eh." Maqui said comfortingly kahit na alam ni Julie na ginagawa lang nito iyon para nga gumaan ang pakiramdam niya. Lahat naman sila ay alam na kaunti na lamang ang oras ni Joy sa mundo. Her cancer had already metastasized. Late na kasi nang madetect nila iyon. Paano ang nanay niya ay walang sinasabi. Ayun ata yung namana niya dito eh.

She kept her feelings to herself.

"E kamusta kayo ni Elmo?"

Lagi talaga natatapilok ang puso ni Julie kapag binabanggit ang lalaki. "Walang kami...kiss lang namagitan sa amin."

POOFFFTTT!

"Maq! You spilled coffee all over the floor!"

Pinunasan ni Maqui ang bibg gamit ang tissue. "Tangina bes wala ka man lang beep beep sa pinagsasabi mo dyan?!"

"Kuya sorry palinis naman po nung floor." Ani Julie sa isa sa mga empleyado nung coffee shop na iyon.

"Hoy babae! Anong kiss pinagsasabi mo dyan?"

"Kiss! Halik, yung magdidikit lips niyo." Julie said in a matter of a fact tone.

"Alam ko kung ano yung kiss gago. Hindi lang ako makapaniwala..."

"Kasi nadala siya." Sagot naman ni Julie at tumikim pa sa kanyang kape bago harapin muli si Maqui. "Hahalik halikan niya ako eh si Ehra naman talaga ang gusto niya, gago diba?"

"Paano mo naman nasabi na si Ehra talaga ang gusto niya?" Ani Maqui.

Inis na tiningnan ni Julie ang kaibigan. "Tinatanong pa ba yon? E si Ehra naman lagi niya talaga kasama eh. Yung lagi niya kasama na hindi sapilitan." She sighed and rested a head on one hand. "This is my fault. Nakatunog siguro si Elmo na may gusto ako sa kanya. Tapos ngayon napipiplitan siyang pakisamahan ako. Like, tangina right? Kung gusto niya ako, gusto niya ako, hindi yung dahil may utang na labas siya sa tatay ko! Tapos nanay ko pa may sakit diba? FML talaga bes."

"Alak ata kailangan mo hindi kape...." Kinakabahan na sabi ni Maqui habang pinapanuod si Julie Anne.

Julie shook her head. Pero ang sarap sa feeling na nailabas niya ang lahat ng iyon. "Ang sarap siguro nung feeling na hindi ko na lang muna makita si Elmo diba? Para makalimutan ko na siya." At muli ay uminom siya sa kape niya.

=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=

The day of the recital came at handa na si Julie para sa kanyang kakantahin.

"Julie last ka na kakanta ah." Ani ng butihin niyang music teacher na si Sir Raffy.

She smiled at sir Raffy as she watched the other recital performers go on ahead before her. Susundan niya si Sam at Tippy na parehong kakanta din.

Nasa backstage siya nang sumilip at nagulat nang makita na nandoon ang mommy niya kasama ang daddy niya. Nakaupo ang mga ito sa front row banda. She wanted to ask why her mom was even there when she clearly needed to rest.

At kahit ayaw niya, ay nilibot pa muli niya ang mga mata sa buong audience. Baka sakali makita niyia ang muhkang gusto niya makita. But to her dismay, wala ito doon.

What do you expect Julie? You pushed him away remember? Marahil ay nandoon na nga ito sa party nila Ehra.

Hindi naman lingid sa kaalamanan niya na naging mas close talaga ngayon si Elmo at Ehra. Kita naman sa social media eh. Simula nang deretsuhin niya ito sa kwarto niya ay siya namang pagiging mas malapit ng dalawa. And that was her fault to deal with. Ginusto naman niya iyon eh. At least ngayon mas alam niya kung ano talaga ang estado nilang dalawa.

"Our next performer is a dear student of mine, one of the best in my opinion, here to serenade us with the piano and her magical voice, please welcome, Julie Anne San Jose!"

She made her way to the stage and smiled at the crowd but more particularly to her parents who were there to clap hard for her.

Umupo na siya sa harap ng piano at nagsimula tumugtog.

Wrapped up, so consumed by all this hurt

If you ask me, don't know where to start

Anger, love, confusion

Roads that go nowhere

I know that somewhere better

'Cause you always take me there

This was for her mom.

Came to you with a broken faith

Gave me more than a hand to hold

Caught before I hit the ground

Tell me I'm safe, you've got me now

Her mom who was always there for her.

Would you take the wheel

If I lose control?

If I'm lying here

Will you take me home?

Sa mommy niya na laging supprotive kahit ano man ang mangyari.

Could you take care of a broken soul?

Will you hold me now?

Oh, will you take me home?

Oh, will you take me home?

Oh, will you take me home?

Oh, will you take me home?

Oh, will you take me home?

Sa mommy niya na lagi pinapaalala sa kanya kung gaano siya kaganda, inside and out.

Hold the gun to my head, count 1, 2, 3

If it helps me walk away then it's what I need

Every minute gets easier

The more you talk to me

You rationalize my darkest thoughts

Yeah, you set them free

Came to you with a broken faith

Gave me more than a hand to hold

Caught before I hit the ground

Tell me I'm safe, you've got me now

Would you take the wheel

If I lose control?

If I'm lying here

Will you take me home?

Could you take care of a broken soul?

Oh, will you hold me now?

Oh, will you take me home?

Oh, will you take me home?

Oh, will you take me home?

Oh, will you take me home?

You say space will make it better

And time will make it heal

I won't be lost forever

And soon I wouldn't feel

Like I'm haunted, oh, falling

Would you take the wheel

If I lose control?

If I'm lying here

Will you take me home?

Could you take care of a broken soul?

Oh, will you hold me now?

Oh, will you take me home?

Oh, will you take me home?

Oh, will you take me home?

Oh, will you take me home?

Oh, will you take me home, home?

Oh, will you take me home?

Oh, will you take me home?

She finished the song with the whole auditorium clapping hard for her. She stood up and bowed smiling at her mom's way. But that all disappeared when her dad suddenly yelled as he caught her mom falling.

"Joy! Joy!"

=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=

Maraming dumalo sa burol ng mommy niya. She tried her best to entertain guests. But how can you do that when you're empty right?

Siya ang lagi nakabantay sa kabaong ng mommy niya. Hindi siya umaalis doon at halos hindi na makatulog.

"Condolence." She looked up at the voice and saw Ehra visiting. Yumakap ito kay Elmo na siyang sumalubong dito at yumakap pabalik.

Marahil ay manhid na din talaga siya o nawalan na siya ng kaluluwa nang tuluyan dahil sa pangyayari. Wala na kasi siyang mai-react pa.

"Condolence Julie." Sabi sa kanya ni Ehra.

She gave a sad smile back. Hindi sila pwede magpasalamat dahil iyon ang turo sa kanila. Kasama ni Ehra ang iba pa nilang ka batch mate. "Kumain na ba kayo? Kain muna kayo." She said and turned to Elmo who was quietly standing beside Ehra. "Elmo, may sopas pa tayo sa kusina. Padala lang ako kay manang." At tumayo siya sa upuan na katabi ng kabaong ng mommy niya.

"Manang, nandyan po yung mga kaklase namin dati, padala naman pong mga sampung sopas sa labas."

"Osige anak." Sabi ni manang. Malungkot din ang muhka nito. All of them loved Joy dearly. Napahawak si Julie sa counter, parang bigla kasi siya nakaramdam ng hilo. Ganun talaga siguro kapag ilang araw ka nang walang kain at tulog.

"Tags."

She turned at the voice and saw Elmo.

Tiredly, she smiled his way and shook herself awake. "Sorry, dadalhin na namin yung sopas doon."

"Why don't you sit down first?" Ani Elmo at dahan dahan siyang hinila para maupo muna. Kumuha ito sa malaking pot ng sopas at nagsimula siyang subuan.

"I can do it myself you know." Julie said quietly.

Elmo nodded his head and gave the bowl to her. They were quiet as Julie continued eating. Hindi pa niya nakakalahati ang kinakain ay binaba na niya ito sa counter.

"Tags, kumain ka pa, wag mo naman patayin ang sarili mo."

Julie turned to face him. "Parang ganun na din naman ako." Bigla siyang umasa na sana mahal na lang din siya ni Elmo para kahit paano, kahit na wala na ang mommy niya ay may magopapasaya sa kanya. Kaso hindi eh.

At dahil martyr siya at gusto niyang sinasaktan ang sarili, ay hindi niya natiis tanungin. "K-kamusta ba kayo ni Ehra?"

Elmo looked at her painfully. And she wanted to get hurt.

"Sagutin mo ako..."

Breathing in, Elmo answered. "Nanliligaw ako sa kanya..."

And that hurt like a motherfucker but Julie was able to give back a small smile. "That's good." At least hindi na nagpapatuta si Elmo sa daddy niya. Malaya itong ligawan kung sino man ang gusto niya.

"Tags..."

"Dalhin ko lang yung sopas sa kanila." Pagpigil pa ni Julie sa sasabihin ng lalaki.

That night she made a decision.

And after a couple of days they buried her mom. And she approached her dad.

"Sigurado ka ba?" Tanong sa kanya ni Art.

She nodded her head. She needed this. Ilang araw siyang hindi nagpakita kay Elmo. Mabuti nang masimulan habang maaga pa.

A week later she flew off to California to pursue a degree in Art.

=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=o=

AN: Pagpasensyahan niyona si BundokPuno dahil simula nang magising siya ay kape lang ang intake niya habang sinusulat ito hahahaha #hilo Handa na ba kayo kay BurolBonsai? AY HAHA CHAROT LANG. Thanks for reading! Pahinging comments. Mwah