Huling Paalam
1325 Words
Ang hirap sa akin na matanggap ang mga salitang iyon ni candice
Subalit pinilit ko ang sarili ko na unawain ang lahat. Na ayaw nya akong
mabigho masaktan at lalo na ang umasa. Gusto nya ring maging masaya ako
sa mahabang panahon. Pero paano ako magiging masaya kung alam ko na
ang taong pinaka mamahal ko ay maaari mamaalam nalang isang araw. Yung
alam mo na na pwede na bawiin nalang sya sa akin bigla na bilang narin ang
mga oras na maari kaming maging masaya.
Dumating na ang araw ng birthday ni candice at handa na ang lahat. Ibinigay
ay na plano na namin ang pinaka magandang birthday na maibibigay namin
kay candice.
Naroon narin ang lahat maging ang aming mga dating guro at dating mga ka
eskwela.
Napakaganda ng set up na parang isang debut sina raffy at cassy sina tito at
tita. Naroon narin si lorein pero hindi alam ni candice. Naka weel chair nalng
noon si candice. Gabi na ng simulan ang party.para kay
candice. Kwentuhan kulitan kainan at sayawan. Dismayado na noon si
candice sa mga oras na iyon dahil ang akala nya ay wala pa si lorein.
Candice: kainis naman yon sabi pupunta hindi naman pala mas pinili pa nya
ang trabaho nya kesa sa akin. Di manlang nya naisip na baka ito na ang
huling pagkakataon na magkikit kami at mag kaka sama!
Nang biglang pinatay ang lahat ng ilaw at pinalitan ng mga makukulay na
ilaw. At patugtugin ang kantang remember me this way. Pero naka simangot
parin si candice.
Nang biglang mag salita si lorein
Lorein: ang kanta po na ito ay para sa best friend kong si candice. Best akala
mo di ako pupunta noh! kaya naka simangot ka dyan.
Muli best para sayo ang kanta na ito sana magustuhan mo.
At kumanta nanga si lorein samantalang si candice naman ay patuloy sa
pagluha
habang kumakanta si lorein. Iniabot ko sakanya ang aking panyo upang
pahirin ang kanyang luha. Matapos nga nito
Ay niyaya kong sumayaw si candice. At nag sayaw nanga kami at nakisayaw
narin ang iba
Sobrang ganda nya subalit ramdam ko na hindi na iyon magtatagal. Naka
yakap noon sa akin si candice habang nag sasayaw kami. Nang bigla nalang
nya inalis ang pag kaka yakap sa akin at ipinatong na lamang ang kanyang
kamay sa aking balikat kita ko ang ganda ng kanya pag kaka ngiti sa akin at
nag salita sya.
Candice: dustine mahal ko. Mahal na mahal kita alam ko kung gaano mo ako
ka mahal. patawarin mo sana ako kung iwan man kita pero sana handa kana
at ipangako mo sa akin na kakayanin mo ang lahat. Maari kang mag mahal
ng iba wala akong tutol mas magiging masaya ako kung makatagpo ka ng
taong muling mag papasaya sayo yung mag pupuno ng lahat ng mga pag
kukulang ko.
Muli sya yumakap ng sobrang higpit. At bumulong
Candice: mahal na mahal kita hinding hindi kita makakalimutan. Salamat
sayo at sa pag mamahal mo.
Diko paman nasasagot ang kanyang mga sinabi sa akin ay unti unti ng
lumuwag ang pag kakayakap sa akin ni candice
Hanggang sa tuluyan ni itong nawalan ng malay.
Agad naman naming dinala sa hostpital si candice.
Pag dating sa hostpital ay agad ng inasikaso ng doctor si candice.
Makaraan ang isang oras ay lumabas na ang doctor at hinanap ang pamilya ni Candice
Nag si lapit na kami noon sa pag asang maganda ang balitang matatanggap
namin. Na buhay si candice pero mali sa aming inaakala dahil ang balita sa
amin ng doctor ay ang pinaka masakit na pang yayari sa aking buhay. wala
na si candice wala ang mahal kolumiyak na ako noon gusto kong mag wala
gusto kong sumigaw pero hindi ko magawa. Hindi ko matanggap kanina lang
kasama ko sya nag sasayaw pa kami. Tapos ngayon ano na ang susunod?
Pumunta na ako agad sa lugar kung saan nanroon ang labi ni candice.
Ako: candice akala ko ba mahal mo ak0? Akala ko ba ayaw mo akong
masaktan pero bakit mo ako iniwan? Ang sakit sakit alam mo hindi pa ako
handa pero bakit! Mahal na mahal kita at hindi ko kakayaning mabuhay ng
wala ka sa buhay ko! Sumagot ka akala ko ba mahal mo ko!!!
Sumisigaw ako ng mga oras na iyon habang walang patid ang pag agos ng
luha sa aking mga mata. Akala ko kaya kona akala ko handa na ako pero
hindi pa pala! Napaka sakit at lalong hindi ko matanggap na wala na si
candice na wala na ang nag iisang tao na minahal ko ang nag iisang tao na
nag bigay ng direksyon sa buhay ko. Umiyak na ang lahat ng mga naroon sa
loob ng kwarto ni candice. Pakiramdam ko wala nanamang direksyon ang
buhay ko. Sa pakiramdam na tila na ulit nanaman ang nakaraan na sinapit
ng aking buong pamilya. Walang patid ang luha sa aking mga mata. Nag
pasya sila tita na i uwi muna ako sa bahay at nagpaalam na muna sa mga
magulang ni candice. Nag kulong ako sa aking kwarto ng gabing iyon at hindi
kona rin magawang kumain sa gabing iyon ay nais ko naring pumanaw
subalit naisip ko ang pangako ko kay candice. Hindi muna ako nag punta sa
burol ni candice dahil wala pa akong lakas para makita sa kabaong ang aking
pianaka mamahal. Kanina lang nasa tabi ko pa sya mag kasayaw pa kami.
Ang lahat ng mga pangarap namin ay tila naglaho nalang bigla. Alam kong
may sakit sya alam ko rin na may taning na ang buhay nya. Pero parang
napaka bilis naman.habang binabalikan ko sa ala ala ko ang aming mga
pinag daanan mga araw na masaya kami kung paano ako natorpe sa kanya.
Kung paano ako napapa ngiti at magtago kapag palapit na sya kung paano
ko sya niligawan at kung paano naging kami. Hindi kona alam bakit kahit na
masasaya ang ala ala na binabalikan ko ay lalong walang tigil sa pag agos
ang aking mga luha. Hindi ko maiwasan ang malungkot dahil ang totoo wala
na ang taong dahilan kung bakit ako nagkaroon ng dahilan para mag
patuloy. Wala na ang taong dahilan kung bakit na gagawa kong ngumiti sa
araw araw. Pinalipas ko muna ang dalawang gabi saka palamang ako nag
punta sa burol ni candice humingi nalang ako ng pasensya sa buong pamilya
ni candice. Hindi paman ako naka lalapit sa kabaong na pinaglalagyan
ngbkatawan ni candice ay mabilis na bumalong ang mga luha sa aking mga
mata. Ang kaninang pinipigilan kong pag luha ngayon ay walang patid sa pag
daloy. Hanggang sa ang pag luha ko ay napalitan ng pag iyak at mga hikbi
upang makawala ang sakit sa aking dib dib. Hanggang sa lumapit na sa akin
ang mamani candice at nag salita habang hinihimas ang aking likod.
Mama ni candice: anak tama na yan baka kung mapa ano kapa!
Alam kong masakit kung ano man ang sakit na nararamdaman mo ngayon ay
doble pa ang aking nararamdaman. Ako man ay nahihirapan na matanggap
pero anak wala na kasi tayo magagawa. Hindi na babalik pa si candice. Ang
isipin mo nalang hindi na sya nahihirapan ngayon.
Ako:tita alam nyo mahal na mahal ko si candice ng higit pa sa buhay ko. Kaya
paano ko matatanggap na wala na syal Alam nyo tita akala ko handa nako
akala ko tanggap ko nal Pero ang sakit sakit parin!
Huminto na ako sa pag iyak subalit ang luha sa aking mata ay ayaw papigil.
Nais ko narin ang panawan para mag ka sama kami sa kabilang buhay. Paano
pa ako mag papa tuloy kung wala na tao na dahilan kung bakit ako
nabubuhayl Kung wala na ang taong gusto ko at pinangarap ko na
makasama sa habang panahon. Wala na wala na sya!! Muli nanaman akong
umiyak sa mismong kabaong ni candice. Pinainom ako ng tubig ng papa ni
candice upang kumalma kahit paano.
End of 10
- Writer
