Deucalion

Chapter 6

I remained too much

Inside my head and ended up

Losing my mind.

- Edgar Allan Poe

Chapter Six

Stranger in me

"You really want us to leave huh,"

Gulat akong napalingon ng marinig ang boses ni Lyon. I'm in front of my locker, kinukuha ang mga kailangang gamit bago dumeretso ng classroom. Kalat na rin ang mga estudyante sa paligid na para bang walang nangyari.

"What again?" Nagpanggap akong iritado, ibinalik sa locker ang atensyon pero hindi na alam kung ano ang kukunin o iiwan.

"Hindi ka dumalo kagabi and you seldom go to bars this past days. What? Can't wait to get rid of us, huh?"

Natigilan ako. Iyon ba ang tingin nya? I don't know what to say. All my thoughts just disappeared, puff. I went blank.

Sa gilid ng mata ko ay naaninag kong naglakad sya palapit sa'kin na medyo ikinakaba ko, bahagya pa akong napaatras ng tuluyan na syang makalapit. Napahawak ako sa pinto ng locker ko, nanginginig ang kamay. Ang bango nya ay agad na sumalakay sa ilong ko at kumalat sa buong sistema ng katawan ko dahilan para maliyo at manghina ako.

Sumandal sya sa katabing locker saka ipinagkrus ang mga braso at mariin akong tinitigan.

"Good morning, headmaster Lyon." A group of girls greeted him flirtatiously and when he looked at them, the girls giggled and pushed the girl next to them.

I can't help but to frowned and looked at them annoyingly. Hindi naman ako ganito kalandi pag may crush ako.

"Morning," ganting bati in Lyon, ni walang kangiti-ngiti pero uminit pa rin ang ulo ko.

Pabalibag kong isinara ang locker ko, nanginginig ang kamay na ini-lock iyon. I'm gritting my teeth and all I want to do is shout at those flirty girls and wring his neck. I shouldn't feel this but I'm fuming mad and I don't even know why.

"Something wrong?"

He even have to guts to asked that. I was breathing hard but I calmed myself, I tried to calmed myself.

"Good morning, headmaster Lyon." I mimicked those flirty girls voice then roll my eyes.

He looked at me, wondering and confused why all of a sudden I behave like that, but it is swiftly replaced by amusement.

Nag-init ang pisngi ko pero hindi ko na sya tiningnan at mabilis na tinalikuran pero napaharap ulit ako sa kanya ng hilain nya ang kamay ko. Mas napalapit pa sa kanyang katawan at agad na bumaba sa kanyang labi ang mata ko kasabay ng pagbilis ng t***k ng puso ko, naalala ang paraan ng paghalik nya.

"So did you already broke up with your boyfriend?" He said huskily. Bababa sa labi ko ang tingin saka tataas sa mata ko.

Napakurap-kurap ako. Tatango sana buti at napigilan ang sarili.

"Why do you even care?" Nanghihina kong sabi. Naliliyo sa init at bango ng kanyang hininga at pabango. "Let go of me, Lyon. We're already making a scene, nakatingin na ang karamihan sa atin."

His jaw tightened, he narrowed his eyes and lowered down his head that making me almost hold my breath.

"So, do you want them to give a show? Hmm, what do you think?"

I gulped nervously. "I'm serious, Lyon, bitiwan mo a-ako."

Inilapit nya pa lalo ang mukha sa'kin, napasandal na lang ako sa locker. Nakalimutan na ang galit sa kanya kanina.

"Do you remember when we first met?"

Nag-init lalo ang mukha ko.

"You asked me if I can ki---"

Itinulak ko sya. "I thought you're a mortal kaya I asked you that. Can we just forget about that and let me go."

Binitawan naman nya ako saka itinaas ang kamay. He's biting his lower lip like his suppressing not to smile or laugh.

"Asshole."

Tinignan ko sya ng masama saka inayos ang sarili at pumihit ng bigla nyang iharang ang braso sa daraanan ko saka bumulong sa pisngi ko. Napasinghap ako.

"If I asked you that now... Will you say yes and do it?"

I breathed heavily while my heart throbbing so wildly. Nabibingi na sa sobrang lakas ng t***k ng puso ko.

He tsked when I didn't react. I can feel the tip of his nose on my cheeks, smelling me and his lips is slightly touching my skin. I nibbled on my bottom lip to suppress any sound, I'm trying to control myself not to closed my eyes. He chuckled then finally, he let go of me and walked away. Habol ang hininga at muntikan pang matumba kung hindi agad ako nakahawak sa locker na nasa gilid ko.

I felt so embarrassed after that scene, students keep on staring at me and saying ill about me. I can't even looked at them without blushing.

"Di ba, boyfriend nya si Daniel? Ano? Nilalandi nya si headmaster Lyon?"

I heard some group of girls at the hallway say that. I clenched my fist. Kung sa ibang pagkakataon, susupladahan ko ang mga ito. Papatulan. Pero ngayon, mas gusto ko na lang makalayo sa kanila.

"Nasaan ang mga gamit nila Calla?" Tanong ko kay Sally. Malinis na kasi ang dalawang kama, wala ng mga unan at kumot

Humikab ito. "Magta-transfer ata sila, ni hindi nga nagpaalam."

Sa biglang pagkawala ng mga ito, nagsimula na akong maghinala. Parang pinapatunayan ang mga sinabi nila Elric at Santi tungkol sa mga witches. But what would they even do that to the descendants? Why do they need to toyed them? Why do they need to switch the descendants ability? What possible things they could get from them?

Tatlong beses akong kumatok sa pinto ng dorm ng descendants hanggang sa naging apat, lima at hindi ko na mabilang pero wala pa ring nagbubukas. When I pushed the door, it opened. Bumuntong hininga ako bago pumasok.

Inililibot ko ang tingin sa paligid habang naglalakad ng walang direksyon hanggang sa namalayan ko na lang na itinulak ko ang isang pinto at bumungad sa'kin ang pababang hagdan. Huminga ako ng malalim at naglakad pababa. Hindi ko alam pero pakiramdam ko, sigurado ang mga hakbang ko. I was shocked when I finally saw the basement. Napakaluwang at punong-puno ng mga makabagong teknolohiya. There are four doors at my left side while on my right side is a mini-kitchen.

Kumabog ang dibdib ko ng makita ang nagliliwanag sa dulo ng basement. It was like a glass coffin. Bumibigat ang paghinga ko sa bawat hakbang ko palapit sa bagay na iyon. Nagsimulang manginig at mamasa ng mata ko. My breath hitched when I reached the corner and finally saw it. It's really a glass coffin at may kulay asul na inilababas. Namilog ang mata ko at bumuka ang bibig kasabay ng pagtulo ng luha ko.

In front of me are Frances and Siege's body.

Napaatras ako at nanikip ang dibdib, walang tigil sa pagluha. Para lang silang natutulog habang magkahawak ang kamay. Frances is wearing a white dress while Siege is black pants and white polo.

"What are you doing here?"

Mabilis akong napalingon at nakita si Ylona, hawak-hawak ang headphone na mukhang kakatanggal nya lang sa ulo. She's wearing a baby tee, ripped jeans and wedge boots. Her honey beady eyes is full of confusion.

Itinuro ko sila Frances at Siege, magsasalita sana pero inunahan na nya ako.

"You're not supposed to be here."

Tumikhim ako ng ilang beses at huminga ng malalim bago nagsalita. "Kumakatok a-ako kanina pero walang nagsasalita."

"Oh!" Lumapit sya sa isang mesa. "When you're here, even vampires can't hear what's happening upstairs."

Tumalikod ako sa kanya saka mabilis na pinunasan ang luha sa mukha bago ulit sya hinarap.

"So, I assumed, you also lived here." Mahina kong tanong pero sapat na para marinig nya. Nanghihina pa rin ako at hindi ko maintindihan kung ano ang nangyayari sa'kin.

Why I'm so emotional when I saw Frances and Siege. Why I felt like my heart is smashed into pieces.

"Hmm-mmm," may pinindot sya sa pader. "So, what brought you here?"

Unti-unti ay may bakal na bumaba sa paligid ng glass coffin hanggang sa tuluyan na iyong maharangan at hindi ko na makita pa.

"I need to talk to Ly---" tumikhim ako. "To Azalea."

Ngumisi sya at napailing sa bahagya kong pagkakatigil. "She's not here, may dinaanan lang sya. Mahihintay mo ba sya sa taas?"

"Okay, sure. Sige." Paalam ko at mabilis na naglakad papunta sa hagdan.

Nang makataas ay sumagap ako ng hangin at nanghihinang napaupo sa isang sofa. Nang hindi na makayanan, tumayo ako at lumabas. Nakasalubong ko si Aiken pero hindi ko sya pinansin.

"Jane, are you okay?" He asked.

"I'm fine!" Sigaw ko, pinatagtag ang boses saka mabilis na tumakbo palayo doon.

Bakit ang lugar na iyon ay may kakayahang gisingin ang mga nakatago kong damdamin? Mga damdamin na makakasakit lang sa'kin.

Hindi ko alam kung bakit ano ang naisip ko at pumunta ako sa kanilang dorm para lang sabihin ang tungkol sa pag-alis nila Calla at Emery. For sure, they already know it.

Duh! Jane, Lyon is Philippians headmaster while Elric is the councilor and Aiken is the academician. Bago mo pa nalaman, siguradong sila ang unang nakaalam non.

Sa mga hindi maintindihan na mga nararamdaman. I just find myself in a bar again. I want to drink until I can forget everything.

I raised my fourth glass and smiled to myself proudly. "Cheers for you, Janina, I'm so proud of you. Buti hindi ka pa sumasabog sa mga pinagdaanan mong sakit, pighati at sa mga bago mong nararamdaman."

Bumuntong hininga ako at inisang tungga iyon. Then I raised my fifth glass again.

"Cheers... Mom and d-dad." My voice broke as my eyes became wet but I immediately wiped my eyes and drink my glass.

I groaned and closed my eyes. Tahimik lang akong umiinom habang sa likod ko ay nag-iingay ang isang banda, ni hindi ko na rin mabilang kung nakailang alak na ba ako. Basta naramdaman ko na lang ang panghihina, pagkalabo ng paningin at alam kong lasing na ako pero nagpatuloy pa rin ako sa pag-inom.

"Miss, lasing ka na. Hindi mo ba alam na delikado sa gaya mo ang maglasing sa ganitong panahon?" Sita sa'kin ng bartender.

Tiningnan ko sya na masama, at sa lasing na boses ay nagsalita. "I will be fine. Do you know that I tried to killed myself thousand times but it's all useless..."

I spread my arms wide and laugh. "Ta-da, here I am. Kicking and still alive."

Napailing ito, tila nag-aalinlangang bigyan ako ng alak.

"Give her what she wants, it's all on me." Sabi ng isang baritonong boses saka naaninag ko sa gilid ng mata na may lalaking umupo sa katabi kong upuan.

Nakangisi ko syang tiningnan. Lumabi. Hindi pinansin ang pagbilis ng t***k ng puso.

"You looked familiar, have I threatened you before?"

I giggled when he raised an eyebrow at me. Inilagay ko ang siko sa counter saka ipinatong ang gilid ng pisngi sa kamay at tinitigan ito.

"Just kidding but seriously, may kamukha ka at kaboses."

Mas lalong kumunot ang noo nya, he looks offended. At talagang kamukhang-kamukha nya ang tinutukoy ko.

Napaayos ako ng upo ng maramdaman ang pagdikit ng malamig na bagay sa kamay ko at nakita ko ang bote ng beer.

"What are you doing here?" Tanong nya.

"Hmm," idinikit ko ang bote sa pisngi at umaktong nag-iisip bago sya tingnan. "Maybe, magpapa-spa."

Tiningnan nya ako ng masama. Tumawa naman ako.

"Sinusubukan ko lang kung nakamamatay ba ang alak, ilang beses na kasi akong nagtangkang magpakamatay pero walang nangyayari."

He rested his left hand on the table then shifted on his chair to faced me.

I stared at him while drinking my beer. His jaw tightened and his eyes become darker and dangerous.

"God!" Napakurap-kurap ako, inabot ang kanyang pisngi saka tinusok-tusok iyon. "Do you know that you remind me of someone."

Iniiwas nya ang mukha at mahinang pinalo ang kamay ko.

Ngumuso ako at natawa. "That guy is so annoying, do you know that. I hate him so much, to the moon and back. He's so bossy, he irritates me so much."

Kumuyom ang kamay nya na nasa mesa.

Natigilan ako saglit ng maalala si Lyon, napakurap-kurap saka malungkot na ngumiti.

"Tsk, he's so arrogant. Akala mo naman gwapo." Humagikhik ako saka kinagat ang hintuturo, napailing na lang. "Pero talagang gwapo ang gago."

"What's his name?"

Inilibot ko ang tingin sa paligid bago tumingin sa kanya. "Lumapit ka sa'kin at ibubulong ko."

Walang pag-aalinlangan naman syang lumapit sa'kin. Napapikit ako ng maamoy ko ang pamilyar nyang pabango pero siguradong lasing lang ako.

"He's Philippians headmaster." I whispered, I'm really drunk because what I told him was not the answer to his question.

Dahan-dahan syang lumayo sa'kin, his face is devoid from emotions. The intensity of his gazed is making my face heat up and heart beat so fast. His eyes surveyed me coldly. Maybe because I'm too drunk, I didn't mind how he observed me. Ipinagpatuloy ko na lang ang paginom pero ang katabi ay pinapanuod lang ako.

I gazed at him then pouted when I caught him staring at me but looks like he doesn't care at all.

"'tsaka malandi iyon." Parang wala lang na sabi ko.

He grimaced. "And why is that?"

"Nilalandi ako non." Kinagat ko ang dulo ng bote ng alak at hindi na napigilan ang pagngiti.

He tilted his head.

"Really?" He said softly.

I nodded and giggle. "Talagang-talaga. Alam mo bang inutusan ako non na makipaghiwalay sa boyfriend ko--"

"Then what did you do?"

"Sshhh," Inilagay ko ang hintuturo sa labi saka ngumisi. "Huwag kang maingay ah, I broke up with my boyfriend but I won't tell it to him."

"Ex-boyfriend." He corrected. "Why?"

I bit my lower lip and lazily sip my beer then shrugged. "Ayaw ko lang, baka ano pa isipin non."

Gumalaw sya sa kanyang kinauupuan para kumuha ng alak at nasagi ng hita nya ang hita ko, napatingin sya sa'kin ng mapansin atang sobra akong apektado. Binalewala ko na kasi alam kong hindi naman nya iyon sinasadya. Gumalaw ulit sya, pero ngayon ay hindi ko na alam kung sinasadya nya ba o hindi ang pagsagi sa hita ko. Hanggang sa hindi na sya gumalaw at magkadikit na lang ang mga hita namin. Dumagundong ang dibdib ko.

I'm wearing jeans and he's wearing pants, so why am I so affected? Maybe because I'm drunk.

Malamlam ang mga matang tumingin ako sa kanya. Sinalubong nya ang titig ko, may paghahamon. He really looks like Lyon.

I smirked and pinched his nose. "You looked and sound like Lyon."

He growled, tinabig ang kamay ko.

I giggled.

"Can you kiss me?"

Imbes na mabastusan sa tanong nya ay natawa na lang ako. That's what I asked to Lyon when we first met. Nagkataon lang ba?

Umungol ako ng may mapagtanto, babagsak na sana ang ulo sa counter buti at mabilis na nasalo ng kanyang kamay ang ulo ko. Ngumiti ako at mahinang umungol.

"You really looked like him." I whispered, patagilid na tumingin sa kanya. Nakatayo na sya habang ang kanyang palad ay naging unan ko.

"Lyon,"

Sinubukan kong abutin ang kanyang mukha pero dahil sa hilo ay sa braso na lang nya ako humawak.

"Have you ever hated your life that you just want to end it?" I asked him. "I hate my life..."

Malungkot akong ngumiti, hindi alintana ang pagtulo ng luha hanggang sa mapaiyak at mapahagulhol.

"I hate my l-life because I don't know... Myself... Anymore. This is not m-me anymore."

I closed my eyes when he wiped my tears, naramdaman ko ang paglapat ng katawan ko sa kanya at pag-angat. Iyon ang huling eksenang natatandaan bago ako tuluyang mawalan ng malay.