Deucalion

Chapter 4

Deep into that darkness

Peering long I stood there,

Wondering, fearing, doubting,

Dreaming dreams no mortal

Ever dared to dream before.

- Anonymous

Chapter Four

Dream a little dream of me

My pupils dilated as Lyon kissed and suck my neck. I grip at his shoulder, shaking and completely lost. His hands touched my knees until it reaches my thighs, slowly massaging it and all I do was to moan shamelessly, hug him tightly and surrender to him eagerly. I bit my lower lip and my legs automatically converged when his fingers teased my wetness.

Umungol sya bilang pagtutol sa ginawa ko, he pulled me then he forcedly parted my legs and cupped my folds aggressively.

I arched my body and an erratic moan escaped from my mouth, napatingala habang nakapikit ang mga mata at bahagyang nakabuka ang bibig. Pakiramdam ko sinisilaban ako ng apoy, kinukuryente. Tuluyan ng nawala sa katinuan. The pleasure he's giving me is making me crazy, wild and want more.

My upper body is already exposed to his eyes pero wala akong nararamdam ni katiting na hiya. Nakaupo sya sa kama habang nakaluhod naman ako paharap sa kanya, mahigpit na nakakapit sa kanyang braso ang isang kamay at ang isa nama'y nakasabunot sa kanyang buhok.

He slowly kissed the scar on my chest where my heart is. It's a little token of the surgery they did to me. A proof that I'm a fighter, survivor. The way he kissed me, touched me is like I'm an expensive and fragile jewel.

"Lyon," I moaned erotically that I can't even recognized my own voice.

Napaupo ako sa kanyang kandungan nang halikan at sipsipin nya ang kaliwa kong dibdib. I clung to his arm as I watched him suck my bosom. Sunod-sunod na napaungol, tila kakapusin ng hininga at matutumba. Nang ipasok nya ang isang daliri sa'kin ay tuluyan na akong natumba, bumagsak sa kama. Nawala sa sarili.

Umungol ako ng hindi na sya maramdaman, naghintay ng ilang minuto. Pagmulat ko ng mata ay liwanag ng araw ang agad na bumungad sa'kin at banyagang silid. Ang kurtina sa bahagyang nakabukas na sliding door ay hinahangin. Napaupo ako at agad na naramdaman sa pagitan ng hita ang resulta ng panaginip ko.

I closed my eyes and cursed myself. You're already a waste, Janina, then what now? Huh? You're now lascivious? A broken-horny-teenager, that's you, Jane.

Sinambunutan ko ang sarili. And of all people, si Lyon pa talaga.

Bumuntong hininga ako, nag-angat ng tingin at agad na namula ang pisngi ng magtama ang mata namin ni Lyon. Nakaupo sya sa armchair na nasa dulo lang ng kama at parang kanina pa ako pinapanuod. Mas lalong nag-init ang pisngi ko especially when he got this arrogant smirk and naughtiness in his eyes.

I just wished I didn't moan and say his name loudly.

Tumikhim ako, hindi makatingin sa kanya. Nag-init ang pisngi ng maalala ang nangyari kagabi.

"What did you do t-to Daniel?"

He grimaced. "Your boyfriend is weak, he can't even protect you."

My hands squeezed into a fist. "He's a mortal---"

"So?" He bobbed his head like his taunting me, like being Daniel as my boyfriend is a big joke.

"Break up with him, Janina Steinfox, he's not good for you."

Agad na umangat ang dugo ko sa ulo at nanggigil pero hindi ko ipapakita ang galit sa kanya imbes ay lumabi ako, inaasar sya.

"At sino naman ang nararapat para sa'kin---"

"Someone who can protect you, tame you. Iyong kayang sabayan iyang kabaliwan mo."

I faked a smile. "I think, that's Daniel."

He gave me a mirthless laugh like what I said was a joke then he leered at me. "He can't even tame you."

I guffawed then shook my head. "Hindi iyon basehan ng isang relasyon, Lyon. If you loved someone, you don't care about anything anymore. You don't care if he's weak, crazy or whatever."

His brows knitted then looked at me in my eyes. "Then, do you love him?"

My smile faded because of his sudden question. A nervous laugh escaped my mouth, I tried to talk but I went blank. He shrugged his shoulder then gave me a half-smile.

"Break up with him,"

Napatitig ako sa kanya, his mouth twisted and he gnashed his teeth. He stared at me defiantly.

"Stop playing, Jane."

I turned my face away, iniangat ang binti saka iyon niyakap.

"Pati ba naman ito, papakialaman mo? Sa panahon ngayon, sa tingin mo makakakuha pa ako ng isang mortal na mas malakas pa sa inyo?"

"You're just eighteen, Jane, too young to enter a serious relationship."

Pagod ko syang nilingon. "Y-You know what, you're annoying. Why do you need to always boss me around? Why do you need to always order me like I'm your slave and you're my master? And you're creepy. Bigla-bigla ka na lang nagpapakita sa'kin at lumilitaw. Para kang stalker, do you really have to always ruined my day and nightlife? Ikaw ang huli kong makikita sa gabi tapos ikaw pa ang unang makikita ko sa umaga."

Bumuntong hininga sya, ngayon ay sumeryoso na. Nakapamulsang tumayo.

"I'll meet you downstairs and faster." Tinalikuran nya ako. "Don't try my patience, Jane, dahil ginagawa ko ang mga sinasabi ko."

Gigil kong pinulot ang unan at ibinato iyon sa pintong nilabasan nya. Naalala ang ginawa nyang pagbihis sa'kin kagabi at puwersahang pagdala sa'kin dito sa kanilang dorm. Hindi ito ang ibinigay nilang kwarto sa'kin noon. This room is bigger, mas maganda, maaliwalas at mas maayos akong nakatulog dito.

Imbes na nightmare, wet dreams ang kinabagsakan ko. Ang silid na rin ito ay amoy Lyon. Well I just hope that this is not his room.

After fixing myself, dumeretso ako sa kanilang kusina. Hindi ko alam kung bakit pakiramdam ko ay kilalang-kilala ko ang kanilang dorm. Parang alam ko ang pasikot-sikot don. Natigil sa aktong pagpasok ng makitang nandon silang lahat.

Felix, Kael and Lorcan are at the island counter eating, nakatayo naman si Aiken habang nagkakape. Sila Daelan at Lyon ay nasa harap ng stove samantalang si Elric naman ay nasa sink at naghuhugas ng mga plato. At si Santi ay nasa harap ng fridge, mukhang kagagaling sa jogging dahil naka-sweatpants ito at t-shirt.

With their ruthless, muscular physiques, they're all tall and intimidating. They don't actually fit here but looking at them, parang sanay na sanay sila sa kusina.

Parang may humaplos na palad sa puso ko habang tinititigan sila pero mabilis ko iyong binalewala, nagpatuloy na ako sa pagpasok at inignora sila.

"What are you doing?" Lyon asked.

Kumuha kasi ako ng hotdogs at bacon saka nagsimulang magluto. I ignore him.

"Your breakfast is already there, eat." Humarang siya sa daraanan ko.

Walang emosyon ko syang tiningnan. "I can cook my own food. Now if you'll excuse me, magluluto na ako ng kakainin ko bago pa ako ma-late."

I don't want to depend on them, I don't want to trust and rely on them. Kahit isang segundo, ayaw kong makasama sila dahil hindi imposibleng makasundo ko sila at oras na mangyari iyon ay pagkakatiwalaan ko sila at aasahan. And I don't want that even my heart is telling me that they're nice and trustworthy, even I already feel like I'm safe with them.

Hindi pwede, I'm not like that... I'm not Frances.

"Lyon, just let her be." Elric said.

Hindi ko na sya hinintay na magsalita pa at nilagpasan saka nagsimula ng magluto. Matapos ng ilang minuto ay kumakain na ako, hindi alintana ang kanilang mga titig. Natigilan ako ng may maglagay ng coffee sa tabi ng plato ko. Pag-angat ko ng tingin ay nasalubong ko ang abuhing mata ni Aiken.

"T-Thank you," I gave him a small smile and he just nodded.

Kumunot ang noo ko ng makita ang bowl ng tomato soup sa mesa.

I sip my coffee and cleared my throat then pointed the bowl.

"Who cooked that?"

Nagkatinginan sila, Felix and Aiken ignore me while Lorcan didn't even bother to look at me. Umupo naman sa tabi ko si Santi, sumama ang natural na amoy nito, pawis at pabango sa niluto ko.

"Why?" Kael asked, his gunmetal deep-set eyes are directed to me.

Nagkibit-balikat lang ako at nagpatuloy sa pagkain habang si Santi ay magulo sa tabi ko, hindi ko alam kung sinasadya nya ba o hindi ang pagbangga sa braso ko. Gigil ko syang nilingon ng hindi na makapagpigil.

"Pwede bang lumayo-layo ka sa'kin."

"What happened to your hair?" Imbes na tanong nya, his peridot eyes squinted at me. "You just looked like someone I knew..." He paused then smirked again.

"Go to hell, Santi." Angil dito ni Daelan.

Nang balingan ko sila ay masama ang tingin nila kay Santi at parang pinagbabantaan ito. Humalakhak si Santi at napasunod na lang ang tingin ko sa kamay nya ng kumuha sya ng hotdog sa plato ko. Napabuga na lang ako at inirapan sya.

I don't know but it seems like they are hiding something from me. Ito ang mga pagkakataong hindi ko dapat sila pagkatiwalaan. I acted like I don't know them when we're in school. Nang uwian, dumeretso naman sa dorm namin at hindi sa kanila. Talagang tinaguan sila, literal na tinakbuhan.

"Hi, Jane." Emery greeted me, pagkapasok na pagkapasok ko.

I just smiled at her, sya ang umuokyopa sa dating kama ni Frances.

Ibinaba ko ang bag sa kama ko, lumabas naman ng cr si Calla. Napailing na lang ng makitang underwear lang ang suot nito at ang tuwalya ay nakabalabal sa buhok. Mukhang makakasundo ko ito kasi minsan ganon din ako pag nandito.

Ngumiti ito ng makita ako. "There's flower for you, nakita namin kanina sa labas ng pinto. Don't worry we didn't read it the letter."

Itinuro nito ang bedside table at may bulaklak nga doon. A dandelion.

Kumunot ang noo ko.

"Yeah! Like we didn't know that Deucalion wants you safe and he wants the best for you and he also hoped that you'll be happy and see you smile one day."

I unbelievably eyed Emery as I get the letter. Ngumisi sila.

"Ang ungenerous naman ni Deucalion mo, Jane. Sa dami ng bulaklak, dandelion talaga." Reklamo ni Calla.

"Well, it's kinda sweet." Emery said. "The floral meaning of dandelion is a gift to a loved one that will provide happiness and is a promise of total faithfulness."

Ngumuwi ako, umupo sa dulo ng kama at tinitigan ang dandelion. "Meaning?"

Nagkibit-balikat sila.

"Do we know this Deucalion?" Calla asked.

I shrugged.

Emery frowned. "Maybe it's a codename para hindi mo makilala."

I find it weird, creepy and scary. Sunod-sunod pa ang pagtanggap ko ng ganong bulaklak sa mga sumunod na araw at iisa lang ang gustong iparating sa sulat. Gusto akong maging masaya.

How can I do that if there's no reason at all. What's really the point?

Isang hatinggabi nang maalimpungatan ako, biglang nauhaw. Nagpasalamat na sa mga nakaraang araw ay hindi ko na napapanaginipan si Lyon o kahit ang paghihirap ng pamilya ko. Bumangon ako at kumuha ng tubig sa fridge. Hihiga na sana ng mapansing wala sila Calla at Emery sa kanilang kama, don ko lang naalala na nag-aya nga pala ang mga itong mag-bar pero tumanggi ako. I don't know but I just don't feel like partying tonight.

Napatitig ako sa bintana at namalayan ko na lang na naglalakad na ako palapit doon na parang hinihila ako. Hinawi ko ang kurtina at agad na natanaw ang isang bulto ng lalaki sa kadiliman. Lyon is staring at the full moon while sitting at the hood of his land cruiser. Napakurap-kurap ako.

What is he doing here? Malayo ang dorm nila dito kaya bakit sya nandito?

Nilingon ko si Sally na panatag ng natutulog sa kanyang kama. Nagsuot ng cardigan para takpan ang manipis na sando at cotton shorts saka lumabas para puntahan ito.

Natigilan ako ng matanaw syang nakatayo at nakasandal na sa kanyang kotse na para bang alam nyang darating ako. Tinitigan ko muna sya sa malayo. The darkness really fits him, he was like a beast at night. Dangerous and mysterious. The moonlight really compliments his ruggedness.

Huminga ako ng malalim ng magsimulang makaramdam ng takot, hindi alam kung para sa kanya o sa kadiliman ng paligid. Niyakap ang sarili saka naglagad palapit sa kanya. Nakatanaw sya sa kadiliman ng kalangitan kahit maliwanag ang buwan pero ng makalapit ako ay agad syang bumaling sa'kin. Pinaninigan pa ako ng tuhod sa titig nya.

"Wha-What are you doing here?"

Damn it! I cleared my throat and calm myself.

"If you're worried that I might kill myself again or ruin my life by going to some kind of bars full of vampires, then you don't have to worry anymore. Hindi ko iyon gagawin."

Umirap ako sa hangin ng hindi sya umimik. Lumipas ang ilang oras na buntong hininga ko at ihip ng hangin lang ang naririnig ko. Nangalay na rin ang paa sa kakatayo.

"You really want us to leave?"

Hindi agad ako nakapagsalita sa biglaan nyang tanong, napalunok at naging malikot ang mata.

"We will leave this place, we will leave you alone..." He said in a dry tone. "Once we make sure that you're okay, that you will never hurt yourself anymore."

My stomach turned to ice, my breath became shallow and I clenched my fist as my eyes get wetter.

"Bakit p-pa? Bakit hindi pa noon o ngayon? Bakit kailangan nyo pang maghintay... Bakit... Bakit..."

Marami pa akong gustong sabihin pero nanghina na ako, sinubukan kong pigilan pero sumabog na ang luha ko.

I shouldn't feel this. Hell! Why am I feeling this anyway? This anger, this hatred, this irritation. I should be happy and relief that at last they will be gone. Pero bakit kabaliktaran ang nararamdaman ko?

Namalayan ko na lang na nasa harap ko na sya at hawak ako sa braso.

"Why are you crying? You should be happy, Jane." He groaned, his hold become tighter.

"Oh! Well! T-This..." I pointed my face and smiled sarcastically. "This is tears of j-joy, Lyon."

Bumuntong hininga sya at tinitigan lang ako, tila ba pinagaaralan. I punched his chest, punong-puno ng pait. Hinila na lang nya bigla ang kamay ko saka inilapit ang mukha sa'kin. Natulala ako sa gulat, nanlaki ang mga mata at natigil sa paghinga. He stared at my eyes before he kissed my lips.

My lips parted while his kisses deepened. Sometimes, he's biting my lips and sucking my tongue. He's aggressively kissing me, uhaw at sabik na sabik.

Mas nakakaliyo pala ito kesa sa panaginip, mas nakakawala ng sarili. Muntikan na akong natumba kung hindi nya pa agad naalalayan ang katawan ko, ipinalibot ang braso sa katawan ko at niyakap ako ng mahigpit saka hinawakan ang baba ko kaya naibuka ko ang bibig. He suck my mouth and teased my tongue with his tongue. I moan when he bit my lip.

"You're just f*****g irresistible, eh?" He drawled. "You stubborn pain in the ass, kiss me back."

So I did, I cupped his face and kissed him. Pinantayan ang intensidad pero hindi agresibo. Mas malambing, puno ng pagsuyo at dahan-dahan lang ang paggagad ng labi ko sa kanya. Magkapantay na kami ng hininga, mabigat, mabagal at hinihingal. Pero mukhang hindi nya nagustuhan ang paghalik ko dahil naramdaman ko ang kanyang paglayo.

Nang imulat ko ang mata at aabutin sana ang kanyang kamay ay hindi ko na sya nakita pa, pati ang kanyang kotse ay wala na don. Sumagap ako ng hangin habang walang tigil na inililibot ang tingin sa paligid, sumasakit na ang leeg pero talagang kadiliman lang ang nakikita ko. Nanikip ang dibdib ko, gulong-gulong. Wala sa sariling napahawak sa labi, mahapdi iyon. Nalasahan ko pa nga ang sariling dugo.

Kinalma ko ang sarili, napabuga ng hininga.