Episode 3
1909 Words
Chapter 3
Raynier
Pinuntahan ko si Zoey, sa kaniyang apartment. Nalaman ko na galing siya sa condo unit nila Mommy at Daddy. Noong nakaraan kasi binigyan ko siya ng attached teccase na may maraming pera, bago pa niya kami nahuli ni Shiela.
Gusto ko kasi na magbakasyon muna siya sa kanila para makaiwas siya kay Mario. At ang pera na ibinigay ko sa kaniya para sana iyon panimula niya na negosyo sa lugar nila para hindi na muna siya rito bumalik sa San Agustin. Ayaw ko malagay sa kapahamakan ang buhay niya.
Galing ako sa condo unit ng kapatid ko na si Raydin. Medyo nakainom ako. Tinawagan ako ni Mommy na pumunta roon si Zoey at ibinigay nito ang pera na ibinigay ko sa kaniya. Kaya sakay ng aking motorbike pumunta ako sa apartment niya upang magpaliwanag sa nangyari.
Pagdating ko roon, masakit at malamig na tingin ang agad na sinalubong niya sa akin sa may pintuan.
"Ano'ng ginagawa mo rito? Ayaw na kitang makita!" mariin niyang sabi, puno ng galit ang boses.
"Babe, please... mag-usap naman tayo. Ilang araw mo na akong hindi kinakausap," pakiusap ko, halos nagmamakaawa.
"Wala na tayong dapat pang pag-usapan, Raynier. Sinira mo ang relasyon natin."
Umatras siya nang bahagya. "At huwag mo akong hawakan—nandidiri ako sa’yo!"
Nasapo ko ang sentido ko, pilit kong kinakalma ang sarili.
"I'm sorry... pero kailangan kong gawin 'yon dahil—"
"Dahil kaya mo akong lokohin?" putol niya sa akin, tinig niya’y nanginginig sa sakit. "Nakipag-s*x ka sa babaeng ‘yon tapos ngayon magpapaliwanag ka? Sa tingin mo ba maniniwala pa ako? Uulitin mo lang ang dati—uulitin mong paasahin ako!"
Lumunok siya ng mariin, bago itinuloy ang mga salita habang lumuluha.
"Ibinalik ko na ang pera mo sa mga magulang mo. Hindi mo ako kayang suhulan, Raynier. Alam mo kung bakit? Kasi minahal kita. Totoong minahal kita—pero hindi ko kailangan ang taong manloloko."
At tuluyan na siyang napahagulgol, habang isa-isa niyang binibitawan ang bigat ng damdamin.
Dahan-dahan akong lumapit. Hinawakan ko ang kamay niya, kahit tumatanggi siya. Kinabig ko siya at niyakap ng mahigpit.
Alam ko kung gaano siya nasaktan. Lalo na nang makita niya kami ni Sheila… naghahalikan.
"Babe, mahal na mahal kita. Patawarin mo ako. Subalit kailangan kong gawin iyon, kailangan ko si Sheila, para sa kaligtasan mo. Patawarin mo ako hindi ko sinasadya na saktan ka," umiiyak ko na rin na paghingi ng sorry kay Zoey.
Ayaw kong saktan ang damdamin niya. Napapahagulgol pa siya sa balikat ko. Sobrang nasasaktan ako dahil nasaktan ko ang babae na mahal ko at iniingatan ko.
"Anong kasalanan ko para lokohin mo ako?" umiiyak na sigaw ni Zoey habang nakatingin sa akin, puno ng sakit ang mga mata.
"Sabi mo, hindi mo ako kailanman lolokohin! Pero binigyan mo ako ng gano’n kalaking halaga—akala ko para umuwi ako sa San Luiz at makapagpahinga. 'Yon pala, gusto mo lang akong ilayo, para hindi ko makita ang panloloko mo!"
Malakas niya akong itinulak, dahilan para kumawala ako sa pagkakayakap sa kanya.
"Zoey, mali ang iniisip mo..." pagsusumamo ko.
"Mahal na mahal kita. Wala akong balak saktan ang damdamin mo."
Umiling siya habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang pisngi.
"Pero nasaktan mo na ako, Raynier."
Tumigas ang tinig niya. "Wala na tayong dapat pag-usapan. Umalis ka na. Ayaw na kitang makita!"
"Hindi ako aalis hangga’t hindi mo ako pinapatawad," matigas kong tugon, pilit pa ring umaasa.
"Kung ayaw mong umalis..." Napapailing siya habang nanginginig sa galit. "Ako ang aalis!"
Isa pang tulak ang ibinigay niya bago siya mabilis na lumabas.
Habang sinusundan siya ng tingin ng mga mata ko, napansin ko sa di-kalayuan ang isang lalaking tila nagmamasid sa amin. Nang makita niyang pumara si Zoey ng taxi, agad itong sumakay sa motorbike at mabilis na sumunod.
Malakas ang kutob ko—tauhan iyon ni Mario.
Dali-dali akong sumakay sa motorbike ko at sinundan si Zoey.
Shit! Halata sa kilos ng lalaki—si Zoey ang pakay niya. Ilang minuto kaming naghabulan sa kalsada, parehong nasa matinding bilis.
Nauna ang motor ng lalaki sa taxi na sinasakyan ni Zoey. Huminto siya sa gilid ng daan, hindi kalayuan mula roon.
Kitang-kita ko—binunot niya ang baril. At nakatutok iyon... kay Zoey.
Napamura ako. "Put—!"
Binilisan ko ang pagpapatakbo ng motorbike ko. Kailangang maunahan ko siya. Kailangang mailigtas ko si Zoey.
Mabilis kong inunahan ang taxi at paglapit ko sa lalaki, sinalubong ko siya.
Wala na akong pakialam kung ano ang mangyari. Bago pa makalapit ang taxi na sinasakyan ni Zoey sa lalaking may balak sa kanya, binundol ko ito nang malakas gamit ang motorbike. Tumilapon siya sa gilid ng kalsada. Ngunit hindi ko na nakontrol ang motor ko, kaya't malakas itong bumangga sa mismong taxi na sinasakyan ni Zoey.
Tumalsik ako sa kalsada. Kitang-kita ko kung paano bumangga ang motorbike sa taxi—kung paano nito binasag ang salamin. Hindi ko alam kung may mabubuhay pa sa loob dahil sa tindi ng impact.
"Zoey!" sigaw ko, pero sa isipan ko na lang iyon nangyari. Ilang saglit pa, unti-unting dumilim ang paligid hanggang sa tuluyan akong mawalan ng malay.
Nagising na lamang ako sa isang hindi pamilyar na silid. Inilibot ko ang paningin ko sa puting kisame habang pakiramdam ko ay wala pa ako sa aking sarili.
“Dude, kilala mo ba ako?” tanong ng isang lalaking nakasuot ng puting uniporme—malamang isang doktor o nurse.
Malabo pa ang paningin ko. Hindi ko nasagot ang tanong niya. Pero tiningnan niya ako sa mata at tinutukan ng maliit na ilaw.
Kung hindi ako nagkakamali siya ang doktor ko.
"Dok, kumusta ang anak ko?" boses ni Mommy.
"He is unconscious, Mrs. Harris," narinig ko na sagot nito kay Mommy.
"Raynier, anak. Mabuti gising ka na," umiiyak na sabi ni Mommy.
Hindi ko maigalaw ang buo kong katawan. Parang namamanhid ito.
Maya-maya bigla na lang bumalik sa akin ang nangyari.
"Zoey!" banggit ko sa pangalan ng girlfriend ko.
"Doc, anong nangyayari? Bakit bumababa taas ang heartbeat ng anak ko?" nag-aalalang tanong ni Mommy sa doctor ko.
"Lumabas muna kayo, Mrs. Harris. Ako na ang bahala sa anak ninyo," sabi ng doktor kay Mommy.
Hinawakan ko ng mahigpit ang kamay ni Mommy. Ayaw ko siyang paalisin. Gusto ko malaman kung ano ang nangyari kay Zoey.
"Si Zoey, Mom?" mahina kong tanong subalit alam ko na hindi niya naririnig iyon.
Umiiyak lang si Mommy habang tinitingnan ako.
Tinurukan ako ng doktor. Ilang sandali pa, unti-unti akong tinangay ng antok—parang may humihila sa mga mata ko pababa. Nakaramdam ako ng matinding panghihina, hanggang sa tuluyan na akong nakatulog, hindi ko na alam kung ano ang nangyari kay Zoey.
Pero kahit sa panaginip, hindi ako tinantanan ng boses niya. Galit pa rin siya. Sinusumbatan ako. Ang sakit. Para akong kinukulong sa isang guilt na hindi ko matakasan.
Pagdilat ng mga mata ko, maliwanag na ang paligid. Nasa loob ako ng ospital. At sa tabi ko, naroon si Mommy at Daddy.
"Anak, mabuti at gising ka na. Kumusta ang pakiramdam mo?" mahinahon ngunit puno ng pag-aalalang tanong ni Daddy.
"Oh, thank God… gising ka na, anak," halos mangiyak-ngiyak na wika naman ni Mommy habang hawak ang kamay ko.
Sinubukan kong bumangon pero agad akong pinigilan ni Daddy.
"Huwag ka munang gagalaw. Malalaki ang mga sugat na natamo mo. Kailangan mo pang magpahinga," sabi niya habang pinupunasan ang noo ko.
Agad kong naalala.
"Si Zoey? Kumusta si Zoey, Dad?" tanong ko, puno ng kaba at pag-aalala.
"Huwag kang mag-alala kay Zoey dahil okay lang siya," sagot sa akin ni Mommy, subalit hindi siya makatingin.
“Dad, Mom… ipangako n’yo sa akin na huwag n’yong pababayaan si Zoey. Please… kung sakaling may mangyari man sa akin… gusto kong kay Raydin siya ikasal,” mahina ngunit mariing pakiusap ko habang pinipigilan ang panginginig ng boses ko.
“Anak, huwag ka namang magsalita ng ganyan,” umiiyak na sabi ni Mommy habang marahang hinahaplos ang buhok ko.
“Mangako kayo… please,” muling pakiusap ko habang tinititigan silang dalawa. “’Wag n’yong pabayaan si Zoey.”
Napayuko si Daddy, tila pinipigilan ang emosyon. Si Mommy naman ay tahimik na lamang na umiiyak habang hawak ang kamay ko.
Ilang sandali pa, bumukas ang pinto ng kwarto at pumasok si Dr. Park. Napangiti ako nang makilala ko siya, kahit bahagya pa ring nanlalabo ang paningin ko.
“Mom, Dad… puwede bang kami muna ni Doc?” mahinahon kong hiling sa kanila.
Nagkatinginan sila at tumango, saka lumabas ng silid.
Lumapit si Dr. Park at tinapik ako sa balikat. “Kumusta ang pakiramdam mo?”
“Medyo okay na… pero may hihilingin sana ako sa’yo, Doc. Isang pabor.”
Tumango siya. “Sabihin mo lang.”
“Bago ‘yon… gusto ko munang malaman. Kumusta si Zoey?” tanong ko, hindi maitago ang pag-aalala sa boses ko.
Huminga nang malalim si Dr. Park, bago sumagot. “Limang araw na siyang hindi nagigising. Pero stable naman ang vital signs niya.”
Parang tinusok ng karayom ang dibdib ko sa narinig ko.
“Limang araw na pala akong wala sa wisyo…” bulong ko, halos sa sarili. “Pero… Doc, sigurado ka bang… magigising siya?”
“Malakas ang tama ng ulo niya, Raynier,” sagot ni Dr. William Park, seryoso ang mukha. “Pero lumalaban siya. Comatose siya ngayon, pero ginagawa namin ang lahat para maligtas siya.”
Napapikit ako sa bigat ng narinig. Parang biglang bumigat ang mundo sa balikat ko.
Parang pinanghinaan ako ng loob sa sinabing iyon ng kaibigan kong doktor. Si Dr. William Parl; ang matalik kong kaibigan simula noong high school kami ni Raydin. Magkaiba kasi kami ng school ni Raydin dahil sa ibang bansa siya nag-aral ng high school.
"Please, gawin mo ang lahat na maligtas si Zoey," pakiusap ko sa kaniya.
"Magpagaling ka. Mabuti hindi malala ang natamo mo. Ano ba ang nangyari?" tanong ni niya sa akin, puno ng pag-alala.
"Tulungan mo ako. Palabasin mo na namatay ako. May nakabangga akong malaking sindikato. Papatayin niya si Zoey o sinuman ang malapit sa akin. Kailangan niyang isipin na namatay na ako. Ikaw lang ang makakatulong sa akin," wika ko kay William. Ang kamatayan ko lang ang makapagpatigil kay Mario.
"Paano ko naman gagawin iyon? Alangan naman na papatayin kita?" naguguluhan nitong tanong sa akin.
“Doktor ka, kaya bahala ka na kung anong paraan ang gagamitin mo—basta kailangan palabasing patay na ako. Ayaw kong malagay sa panganib ang buhay ni Zoey at ng pamilya ko kapag nalaman ni Mario na buhay pa ako,” pagsusumamo ko sa kanya.
Alam kong titigilan ni Mario ang pamilya ko kapag naniwala siyang wala na ako.
Malalim siyang bumuntong-hininga.
“Pag-isipan mo muna ito nang mabuti. Hindi basta-basta ang gagawin mo. Alam ko kung paano pansamantalang itigil ang t***k ng puso’t hininga mo—pero delikado ito. Kailangan nating planuhin ito nang maayos,” seryosong sagot niya.
“William, ikaw lang ang maaasahan ko. Alam kong magaling kang doktor, at ikaw lang ang makakatulong sa akin ngayon. Kailangan kong mamatay—kahit pansamantala—para mailigtas ang pamilya ko. Kaya kong lumayo sa kanila, pero hindi ko kayang may masamang mangyari sa kanila... lalo na kay Zoey. Kaya pakiusap, tulungan mo akong lutasin ito,” pagmamakaawa ko sa kanya.
Muli siyang bumuntong-hininga, ngunit ngayon ay may bahid ng desisyon sa kanyang tinig.
“Sige… pagplanuhan natin ito nang maayos. Tutulungan kita.”
Napangiti ako sa wakas. May pag-asa pa.
- Writer
