TRYING TO ESCAPE
1518 Words
CHAPTER 2
DAISY’S POV
Madilim. Basang-basa ng pawis ang likod ko habang nakasandal sa malamig na pader ng kwartong walang kahit anong kaluwagan. Walang orasan. Walang araw. Wala ring pag-asa.
Biglang bumukas ang bakal na pinto.
CLAAANG!
Pumasok ang isa sa mga tauhan ni Castro. Matangkad, may suot na tactical vest, at may hawak na tray ng pagkain tinapay, tubig, at sabaw na parang galing sa kaning baboy.
“Eat,” malamig niyang sabi habang inilapag ang tray sa luma at kalawanging mesa sa tabi ng pader.
Hindi ako gumalaw. Hindi ako nagsalita. Ni hindi ko tiningnan ang pagkain.
“Boss said you need to stay alive, so eat.”
“Tell your boss na hindi ako hayop,” mahinang sagot ko.
Nagkatinginan kami saglit. Natawa lang siya. “Hayop nga, pero mas masahol.”
Pagkababa ng tray, agad siyang lumabas. BANG! Isinara ang pinto at iniwan akong mag-isa muli.
Nilapitan ko ang tray pero wala akong ganang kumain. Mas nangingibabaw ang kaba, takot, at galit.
Sa sulok ng kwarto, may maliit na pinto ng banyo. Sa loob, may isang sirang bintana, tagpi-tagpi ang bubog pero mukhang kakasya ako kung sisiksik ako.
Tumakbo ako papasok.
“Diyos ko… please… just let me out…”
Inakyat ko ang inidoro, tinulak ang bakal na nakaharang sa bintana. Nabasag ito, tumalsik ang natitirang bubog. Sugat ang braso ko pero hindi ko na ininda.
Dahan-dahan akong lumusot. Masikip. Matigas ang gilid. Pero sa wakas, nakalabas ako.
Huminga ako ng malalim, halos hindi makapaniwala.
Tumakbo ako, kahit saan. Basta makalayo lang.
Pero pagkababa ko sa garden area, napahinto ako.
May maamong liwanag mula sa maliliit na ilaw sa gilid ng mga damo. Nasa isang malawak na garden pala ako.
Bigla akong may nabangga.
“Ugh!”
Napatumba kami pareho. Bumagsak ako sa ibabaw niya.
Nakita ko ang mga mata niya.
Siya.
Si Castro.
Haizen Castro Dravenhart.
Ang lalaking bumili sa akin. Ang halimaw.
“Putangina mo…” bulong niya, malamig. “You really tried to escape?”
Agad akong tumayo. “Let me go! I’m not your slave!”
Pero bago pa ako makatakbo, hinawakan niya ang braso ko. Madiin. Masakit.
“LET GO OF ME!”
PAK!
Limang sampal.
PAK!
PAK!
PAK!
PAK!
PAK!
“AAHHH! Please! Tama na!”
Dumugo ang bibig ko. Humalo ang luha sa dugo sa pisngi ko. Nanginginig ako.
“Didn’t I tell you not to escape, huh?!”
“Hindi ako hayop! Hindi mo ako pag-aari!”
Isang suntok sa tiyan ang sumunod. Napaluhod ako. Namilipit sa sakit.
“AAARGH!!!”
Hinila niya ang buhok ko. Kinaladkad ako pabalik sa mansion.
“P-PLEASE! Tama na! Huwag!”
“Shut up! You wanted punishment? You got it.”
Ibinalik niya ako sa basement ang tinatawag nilang “Abyss.”
Pinagsarhan kami ng pinto. Ilang segundo pa lang, may pumasok na dalawa niyang tauhan. Bitbit ang bakal na kadena at bullwhip.
“Cuff her to the wall,” malamig na utos ni Castro.
Nagpumiglas ako. “PLEASE! PLEASE! NO! WAG PO!”
Pinilit nila akong itayo. Isinampa sa pader. Itinali ang magkabila kong kamay sa bakal. Naramdaman ko ang panginginig ng katawan ko.
PAK!
Isang latigo ang humampas sa likod ko.
“AAAHHHHHHHHH!!!”
“Y-you’re a monster!”
PAK! Isa pa.
“P-please... I’m begging you...”
Natawa siya. Isang halakhak na parang galing sa impyerno.
“HAHAHAHAHA! Does it hurt?”
“Good. I like it when you scream.”
PAK!
PAK!
Dumudugo na ang likod ko. Ramdam ko ang pagkapunit ng balat. Nahihilo na ako.
“Stop it! STOP IT! PLEASE!!!”
“Did you think you could outsmart me, Daisy Jean?” Aniya, habang lumalapit. “You think I didn’t know about that window?”
“W-wala akong kasalanan...”
“Exactly. That’s why you must suffer.”
“Because in my world, innocence is a curse.”
Itinaas niya ang latigo. Isa. Dalawa. Tatlo. Walang humpay. Nanginginig ang buong katawan ko. Halos wala na akong boses sa kasisigaw.
“Please… t-tama na…”
Hinawakan niya ang mukha ko. Puno ng dugo. Puno ng luha.
“Tingnan mo ‘ko, Daisy.”
Umiling ako. Ayokong makita ang mukha niya.
PAK! Isang sampal sa pisngi.
“Tumingin. SA’KIN.”
Dahan-dahan kong iminulat ang mata ko.
“You belong to me now. Your pain… is mine.”
At muling pumailanlang ang halakhak niya.
“HAHAHAHAHAHAHA!”
Tila isang baliw. Tila demonyo.
“Let this be a lesson. The next time you try to escape, I’ll tear you limb by limb. One... by... one.”
“Why are you doing this to me?!”
“Because I can.”
Pigil ang luha ko, nanginginig ang labi.
“Please… ayoko na…”
Tumigil siya. Tiningnan ako mula ulo hanggang paa.
“Maybe I’ll let you rest. But not because you deserve it.”
“Only because I want to break you slowly.”
Humarap siya sa mga tauhan.
“Leave her. Let her bleed.”
Umalis silang lahat. Iniwan akong mag-isa, nakatali pa rin sa pader, duguan, at naghihingalo.
Sa dilim ng basement, umiiyak ako. Walang tunog. Puro hikbi. Hindi pa ito ang katapusan… pero pakiramdam ko, patay na ako.
Madilim pa rin sa kwartong iyon. Ang mga kadena sa kamay ko’y mabigat, malamig, at sumasakit sa bawat galaw. Namamaga pa rin ang pisngi ko. Duguan pa rin ang labi. At sa kabila ng lahat ng sakit, ang pag-asa ko… parang unti-unting namamatay.
CLANG!
Muling bumukas ang pinto.
Tumayo ang balahibo ko. Lumingon ako. Si Castro. Nakasuot pa rin ng itim. Nakatitig sa akin na parang hayop na gutom.
Inihagis niya sa akin ang isang maliit na plastik. Bumagsak iyon sa paanan ko. Sa loob, isang maid outfit manipis, maikli ang palda hanggang tuhod lang, at ang pang-itaas ay parang spaghetti strap na parang panloob.
“Wear this,” malamig niyang sabi. “It’s because you serve me now.”
Napakunot ang noo ko. “W-what?”
Lumapit siya, mabagal ang hakbang. “I said, wear that. Ngayon na. Sa harap ko. Sa ayaw at sa gusto mo.”
“Please... pwede bang”
“Did I f*****g stutter?” Mas lumalim ang boses niya.
Umiiyak na ako. “Wala akong dignidad kung susundin ko ‘yan...”
“Exactly,” sabay turo niya sa damit. “That’s the point.”
Umiling ako, nanginginig. “Please... wag po...”
Bigla siyang sumigaw. “NOW, DAISY!”
Napapikit ako. Wala akong lakas para tumutol. Isa-isa kong tinanggal ang suot kong damit habang nanginginig. Ang bawat galaw ko’y parang tusok sa kaluluwa ko. Nakatitig siya sa akin buong oras, nakaupo sa isang upuan, ang mga mata’y malamig pero puno ng kalaswaan.
Naiyak na lang ako habang pilit kong isinusuot ang maid uniform. Nakalantad ang balikat ko. Kita ang hita. Ang tela, manipis, halos hindi na ako natatakpan.
“Good girl,” bulong niya. Tumayo siya at lumapit.
Pumihit ako palayo. Pero hinawakan niya ang baba ko at pinaharap sa kanya.
Napatingala ako. Tumutulo pa rin ang luha ko.
Dahan-dahan niyang inilapit ang mukha niya sa dibdib ko.
“Tingnan mo ‘to... you're shaking,” bulong niya. “You know why I like that? Kasi kahit hindi ka magsalita, ang katawan mo… nagsusumigaw ng takot.”
Inilapit niya ang ilong niya sa pagitan ng dibdib ko at deep inhale siyang parang baliw.
“Hmmm…”
“I love that scent. Fear... mixed with shame.”
“Wag mo ko hawakan… please…”
Tumawa siya ng mahina. “I don’t need to touch you, Daisy. I just need you to feel owned.”
Hinawakan niya ang tali ng damit ko sa dibdib. Hinila niya ito ng kaunti pero hindi niya inalis. Tumingin lang siya sa akin na para bang gusto niyang basagin ako hindi lang pisikal kundi buo.
“You’re nothing now. Just a plaything.”
“Bakit mo ’ko ginagawa ng ganito?”
“Because your pain is the only honest thing in this world.”
“Hindi ka tao… halimaw ka…”
“Halimaw?” ngumisi siya. “No, Daisy. I’m worse.”
Hinawakan niya ang mukha ko, mariin. Ramdam ko ang pwersa. “Alam mo ba kung gaano karaming babae na ang umiyak dito sa kwartong ‘to? Alam mo kung ilan sa kanila ang sumuko?”
“Hindi ako susuko...” mahinang sabi ko kahit nanginginig.
Bigla siyang natawa.
“HAHAHAHA!”
“You think you're strong? You’re barely breathing.”
Napaluha ulit ako. Hinampas ko ang kamay niya pero hindi siya natinag. Mas lalo lang siyang tumawa.
“Tingnan mo yang suot mo… parang puta sa palengke. At ako ang tindero.”
Lumayo siya, tumalikod, pero bago lumabas ng pinto, huminto siya. Lumingon ulit.
“Masanay ka na, Daisy. Dahil araw-araw, gigising ka sa takot. Matutulog ka sa hiya. At ang bawat segundo ng buhay mo…”
Tumingin siya sa mata ko.
"Pag-aari ko.”
At isinara niya ang pinto.
BLAG!
At muling naiwang mag-isa sa dilim.
Tumulo na lang ang luha ko. Hindi na ako makaiyak ng malakas. Ni hindi na ako makasigaw.
Hindi dahil sa wala nang sakit… kundi dahil pagod na akong masaktan.
- Writer
