Serena Sa Ilog [BAOG COLLABORATION #2]

SIMULA

Baliita ngayon ang isang lalaki na natagpuang walang buhay sa may tabi ng ilog. Puno ng saksak ang katawan nito, at hanggang ngayon ay palaisipan pa rin sa mga awtoridad kung sino ang may kagagawan ng karumal-dumal na krimen.

"Walang hiya ka talaga, Roel! Ano 'tong nabalitaan ko na nambabae ka na naman? Akala ko ba titigil ka na!" sigaw ko sa kanya pagkarating niya sa bahay. Ramdam ko ang panginginig ng aking katawan—hindi ko na kayang kimkimin ang galit at sakit na dulot ng paulit-ulit niyang panloloko.

Napabuntong-hininga siya at umupo sa couch, waring wala siyang pakialam sa akin. "Bakit hindi ka pa nasasanay, Serona?" malamig niyang sagot. "Alam mo ang dahilan kung bakit ako nambabae."

Hindi ko alam kung anong mas masakit—ang marinig na paulit-ulit niya akong pinagtataksilan o ang paraan ng pagsabi niyang para bang kasalanan ko ang lahat.

"Porket ba hindi tayo magka-anak, nagawa mo nang mambabae?!" nanginginig kong sigaw. "Bakit hindi ka magpa-test para malaman natin kung sino talaga ang baog?"

Biglang sumimangot si Roel. Tumayo siya mula sa couch, pinatay ang telebisyon, at humarap sa akin na para bang may hinanakit.

Isang malakas na sampal ang dumapo sa pisngi ko. Napapikit ako sa sakit, at naramdaman ko ang mainit na dugong dumaloy mula sa aking labi.

"Hindi ako baog, Serona! Lagi akong nagpapacheck-up kaya imposibleng ako ang may problema!" sigaw niya, halatang nasaling ang kanyang ego.

Napahagulgol ako. "Pero bakit kailangan mo pang mambabae?! Hindi ba pwedeng magkasama tayo kahit hindi tayo magkaanak?"

Ngumisi siya, isang ngising puno ng panunuya. Bigla niyang hinablot ang buhok ko, dahilan para mapasigaw ako sa sakit. "Dahil sawa na ako sa'yo. Nakikita mo ba ang sarili mo? Napakapangit mo! Nakakasuka ka na!" Tumawa siya nang mapait, saka ako sinikmuraan ng malakas.

Napasubsob ako sa sahig, napaluhod habang hinahabol ang aking hininga. Sinubukan kong tumayo, pero muli niya akong hinila at itinulak pabagsak.

"Bakit mo ito ginagawa sa akin, Roel? Akala ko ba mahal mo ako?! Akala ko ba tayo hanggang dulo?" umiiyak kong sabi habang nakapadapa sa sahig.

Lumapit siya sa akin at marahas na hinatak ang buhok ko pataas. Halos mapasigaw ako sa sakit. "Dahil napagtanto ko na hindi talaga kita mahal! At anong gagawin ko sa isang katulad mong baog?!" Inilapit niya ang kanyang mukha sa akin at buong kasuklaman akong dinuraan.

Parang gumuho ang mundo ko. Hindi ko na kaya.

"Alam mo, kung hindi ka nangingialam sa mga ginagawa ko, hindi mo aabutin 'to," malademonyo niyang bulong bago muling ibagsak ang kamao niya sa mukha ko.

Duguan na ako, halos wala nang lakas, pero sa kabila ng lahat, may natitira pang isang bagay sa akin—galit.

Habang si Roel ay umupo sa couch, tila napagod sa pambubugbog sa akin, dahan-dahan akong gumapang patungo sa kusina.

Matahimik, nanginginig, pero determinado.

Binuksan ko ang cabinet at dinukot ang kutsilyong pinakamatalas.

Dahan-dahan akong bumangon mula sa malamig at duguang sahig, nanginginig ngunit puno ng poot. Kahit halos wala na akong lakas, ang galit ko ang nagsilbing gasolina upang makagalaw pa ako. Marahan akong lumapit sa kinaroroonan ni Roel. Doon siya, nakasandal sa couch, mahimbing na natutulog—parang walang ginawang kasalanan, parang hindi niya ako binugbog halos hanggang sa mamatay.

Hindi niya alam. Hindi niya alam na ngayong gabi, siya naman ang papatayin ko.

Mabagal. Tahimik. Sinigurado kong walang ingay ang bawat hakbang ko. Ang kutsilyong hawak ko ay nangingintab sa liwanag ng lampshade, waring sabik na maglaro sa laman.

Isang malupit na ngiti ang gumuhit sa labi ko bago ko iyon ibinaon sa kanyang bungo.

Walang ingay. Wala siyang nagawa. Isang malakas na tagaktak lang ng dugo ang narinig ko, kasabay ng bahagyang pagtirik ng kanyang mga mata. Napangisi ako. Nakakalibog tingnan ang duguang mukha niya—ang dating malakas at mapanakit na si Roel, ngayo'y isang patay na nilalang sa ilalim ng aking kamay.

Hinigot ko ang kutsilyo at itinarak muli sa kanyang noo. Paulit-ulit. Isa, dalawa, tatlo—hindi ko na nabilang. Ang dugo niya’y dumadaloy pababa sa kanyang katawan, binabasa ang kanyang damit, ang couch, at ang sahig. Hindi ko alam kung ilang beses kong sinaksak, pero hindi ko iyon ininda. Sa bawat pagbaon ng kutsilyo, para bang isa-isang nawawala ang lahat ng sugat sa puso ko.

Napangiti ako. Natawa. Hanggang sa mapuno ng halakhak ang buong sala.

Habang nakatitig sa duguang katawan niya, isang ideya ang biglang pumasok sa isip ko. Dahan-dahan kong hinawakan ang kanyang pantalon, kinalas ang sinturon, at ibinaba iyon kasama ng kanyang brief. Hubad na siya ngayon—hubo’t hubad sa harapan ko, gaya ng dati niyang ginagawa sa akin noon, pero ngayon, siya naman ang walang laban.

Hinubad ko ang sarili kong saplot, at unti-unti akong pumatong sa kanya.

Kahit wala na siyang buhay, naroon pa rin ang kanyang matigas na p*********i. Napangiti ako. Dahan-dahan ko itong ipinasok sa akin, at nagsimulang gumalaw. Banayad sa umpisa, hanggang sa bumilis nang bumilis.

"Uhhh… Roel… Ang sarap mo pa rin…" ungol ko habang nilalaro ang sarili kong dibdib. Ngunit hindi na siya makasagot, hindi na niya ako kayang hawakan, hindi na niya ako kayang saktan.

At sa unang pagkakataon, ako ang may kontrol.

Mas lalo akong nasarapan sa ideyang iyon.

Matapos ang ilang saglit, naramdaman ko ang pagsabog ng aking katawan. Napangiti ako habang bumabagal ang paggalaw ko, habang ninanamnam ang huling sandali ng aking kaligayahan. Pagkatapos, dahan-dahan akong bumaba mula sa kanya, titig na titig sa dugong naghalo sa pagitan naming dalawa.

Pero hindi pa ako tapos.

Dinampot ko muli ang kutsilyo, at sa isang iglap, pinutol ko ang p*********i niya. Isang matinis na tunog ng laman ang umalingawngaw sa buong silid. Napapitlag ako sa eksena, pero agad itong napalitan ng matamis na halakhak. Napuno ng pulang likido ang aking mga kamay, ang aking braso, at ang aking dibdib.

Inihagis ko ang naputol niyang laman sa sahig, at napahagikgik. "Tingnan mo ‘yan, Roel. Wala ka na. Wala na ang ipinagmamalaki mo. Wala ka nang silbi."

Tinitigan ko siya. Ang dating malakas, mapagmataas, at walang-awang lalaki, ngayo'y nakaupong lupaypay, duguan, at patay.

Sa wakas… Wala na ang halimaw sa buhay ko.

Dahan-dahan kong isinuot ang kanyang pantalon, itinali ang kanyang sinturon—at napansin ko ang pulang likidong bumakat mula sa harapan. Napangiti ako, saka lumingon muli sa kanya.

"Paalam, Roel."

Isang malakas na halakhak ang pumuno sa buong bahay, isang tunog na waring nagmumula sa pinakamadilim na sulok ng aking pagkatao. Tumigil ako saglit, tinitigan ang duguang bangkay ni Roel na ngayon ay nakalupasay sa couch, walang buhay, walang kalaban-laban. Napangiti ako. Sa wakas, tapos na ang lahat.

Pero hindi pa ako ligtas. Kailangan kong itago ang bakas ng aking ginawa.

Dahan-dahan kong sinako ang katawan niya, tiniyak na walang dugo ang kakalat sa sahig habang hinihila ko ito palabas. Walang tunog, walang kaluskos. Para akong anino sa dilim. Binuksan ko ang likurang bahagi ng kotse niya at isiniksik doon ang sako, saka muling bumalik sa loob ng bahay.

Kailangan kong burahin ang bawat ebidensyang magtuturo sa akin.

Sinira ko ang mga CCTV camera na nakakabit sa loob at labas ng bahay, tiniyak na wala nang makakakuha ng anumang bakas. Buti na lang, wala kaming kapitbahay. Walang nakakakilala sa akin. Si Roel lang ang tanging may alam kung sino ako—at ngayon, wala na siya. Maski ang pamilya niya, walang kaalam-alam sa relasyon namin. Isang lihim ako sa buhay niya.

At ngayong patay na siya, mananatili akong isang anino.

Matapos kong siguruhing walang naiwan na ebidensya, nagtungo ako sa banyo at naglinis ng katawan. Ang tubig na bumabalot sa akin ay tila naghuhugas hindi lamang ng dugo kundi ng lahat ng bigat na matagal nang nakaatang sa aking dibdib. Nang matapos, nagbihis ako ng itim—itim na jacket, pantalon, guwantes, at maskara. Hindi pwedeng may makakita sa akin.

Mabilis kong pinaharurot ang sasakyan palabas ng bahay, tinatahak ang madilim na kalsada patungo sa tabing-ilog. Alam kong sa pagsikat ng araw, makikita roon ang kanyang katawan, at magsisimula na ang imbestigasyon.

Pagkarating sa ilog, agad kong binaba ang sako, binuksan ito, at inilabas ang malamig na katawan ni Roel. Kahit patay na siya, nanatili ang ekspresyon ng gulat sa kanyang mukha—parang ngayon lang niya napagtanto kung anong uri ng nilalang ako.

Sinimulan kong hugasan ang kanyang katawan gamit ang tubig mula sa ilog. Isa-isa kong pinunasan ang bawat bahagi na maaaring may bakas ko—walang fingerprint, walang hibla ng buhok, walang bahid ng ebidensya. Kailangang malinis. Kailangang perpekto.

Nang masigurado kong burado na ang lahat, mabilis akong tumayo, sinilip ang paligid, at saka tuluyang iniwan ang kanyang bangkay sa tabi ng ilog. Sa pagsikat ng araw, siguradong may makakakita sa kanya.

Ngayon, wala na akong ibang dapat gawin kundi bumalik sa dati kong buhay.

"Hoy, Rona!"

Napapitlag ako sa malakas na sigaw ni Katrina, isang pokpok na nagtatrabaho sa kabilang bar. Isa siya sa mga iilang itinuturing kong kaibigan—kung matatawag nga bang pagkakaibigan ang meron kami.

"Ano nga ‘yung sinasabi mo?" maang-maangan kong tanong habang kinakalma ang sarili.

Umirap siya. "Sabi ko, nakita na si Roel. Pero patay na. Sa tabing-ilog."

Napakagat-labi ako, kunwaring nabigla. "Ha? Talaga ba?!" Pinilit kong gawing mas kapani-paniwala ang aking reaksyon. "Sino daw may gawa?"

Umiling siya. "Hindi pa alam, pero iniimbestigahan na ng mga pulis. Grabe ang ginawa sa kanya, Rona. Nakakasuka. Para siyang ginawang chopping board ng kung sinong hayop na ‘yon!"

Napangiwi siya na parang masusuka, pero ako… ako’y napangiti sa loob-loob ko.

"Huwag na lang nating pag-usapan," sabi ko, sabay irap. Tumango naman siya at iniba ang usapan.

Habang patuloy siyang nagkukwento tungkol sa kung ano-anong walang kwentang bagay, lumilipad ang isip ko.

Sino ba ang magsasabing may ganitong madilim na lihim ang isang tulad kong may maamong mukha?

Sino ang mag-aakalang ang babaeng tinitingnan ng mga lalaking kostumer na parang isang laruan ay isa palang nilalang na hindi lang minsang pumatay?

Si Roel? Hindi siya ang una.

Noong trese anyos ako, natutunan ko nang walang halaga ang buhay ng iba.

At hanggang ngayon, walang sinuman ang nakakaalam kung gaano kadilim ang kaluluwa ko.

Napangiti ako. Mahinang napatawa.

Dahil sa mundo kong ito, isa lang ang patakaran—hindi ka maaaring maging biktima kung ikaw ang may hawak ng kutsilyo.