Tuwing Dapithapon

Kabanata 23

“SOLEDAD, tapos na ba silang kumain?” tanong ni Aling Lagring paglabas

nito ng silid.

“Oho,” sagot niya.

“Mga ginoo, pagpasensyahan n’yo na kung kayo ay pauuwiin ko na. May

patakaran ako dito sa aking dormitoryo na hanggang alas-nuwebe lang ng gabi ang

bisita lalo na’t lalaki. Kung gusto ninyo ay bumalik na lamang kayo bukas,” sabi pa

nito.

“Huwag ho kayong mag-alala, naiintindihan ho namin,” magalang na sagot ni

Badong.

Mayamaya ay tumayo na sila ni Ricardo at hinatid sila hanggang sa ibaba ni

Soledad.

“Saan ka tutuloy ngayon gabi?” nag-aalalang tanong ni Soledad.

“Doon sa bahay nila Ricardo, sa Pasig.”

“Huwag kang mag-alala, Soledad. Ligtas at maayos naman ang aking bahay,

tinitiyak ko sa’yo na makakapagpahinga siya ng mabuti doon.”

“Salamat, Ricardo ha?” nakangiting sabi niya.

“Walang anuman, Soledad. Kami nitong si Bartolome ay matalik na

magkaibigan mula pa noong kamusmusan namin. Magkasama kami nito sa lahat ng

bagay maging sa kalokohan,” kuwento pa nito.

“Natutuwa akong marinig ‘yan. Ngayon ay mapapanatag ako na may

tutuluyan naman pala si Badong sa susunod na pagluwas niya dito.”

“Huwag mong kalimutan maghanda ng mga gamit mo ha? Bukas ng alas-

singko ng umaga, susunduin namin kayo,” bilin pa ni Badong.

“Sige.”

Muli siyang niyakap ng mahigpit ni Badong bago ito tuluyan umalis.

Nakaramdam ng panghihinayang si Soledad. Tila hindi sapat ang mahigit isang oras

na pamamalagi doon ng nobyo. Kahit na magkikita pa naman sila kinabukasan.

Palibhasa’y limitado ang kanilang kilos dahil naroon ang kanyang mga kaibigan lalo

na si Aling Lagring na panay ang labas sa silid nito habang naroon si Badong at

Ricardo.

Bagsak ang balikat na pumasok si Soledad pabalik nang bahay nang mawala

na ito sa kanyang paningin.

“Masaya ka na?” nakangiting tanong ni Nena.

Tuluyan siyang napangiti saka tumango.

“Hindi man lang sumagi sa aking isipan na makikita ko si Badong ngayon,”

sagot pa niya.

“Mga anak, gabi na at magsitulog na kayo pagkatapos ninyong magligpit sa

kusina,” bilin ni Aling Lagring.

“Opo.”

“Ako’y mauuna nang matulog sa inyo,” sabi nito.

“Sige ho, magandang gabi po.”

Matapos magligpit ng kanilang pinagkainan papasok na sana si Soledad sa

kanyang silid nang bulungan siya ni Perla.

“Huwag mong kalimutan na ikandado ang pinto ng iyong silid,” bilin nito.

Napakunot-noo siya. “Lagi naman akong nagkakandado ng pinto ah,” sagot

niya.

“Wala, paalala lang.”

“Sige na, huwag n’yo kalimutan gumising ng maaga ha?”

“Oo.”

Bago mahiga ay naligo muna si Soledad. Pagkatapos ay hinanda na niya ang

mga gamit na dadalhin sa susunod na dalawang araw. Pasado alas-diyes na ng gabi

nang matapos siya sa pag-aayos kaya naman pinatay na niya ang ilaw at nahiga.

Ngunit ilang sandali pa ay may narinig siyang nag-uusap mula sa labas ng bintana.

Bigla siyang napabangon sabay silip sa baba. Ganoon na lamang ang kanyang gulat

nang makita sa ibaba sa likod ng bahay si Badong, kasama si Ricardo at si Nena.

“Anong ginagawa n’yo?” pabulong na tanong ni Soledad.

Agad ngumiti sa kanya si Badong at kumaway. Pagkatapos ay sinakay ito ni

Ricardo sa balikat saka tumayo. Dahil mas mababa ang bahay na iyon kumpara sa

bahay nila sa San Fabian. Agad nitong naabot ang kanyang bintana. Mabilis niyang

hinawakan ito sa braso saka hinila. Nang tuluyan makasampa ay mabilis na umalis

si Ricardo at Nena.

Nang humarap sa kanya si Badong ay agad siyang niyakap nito ng mahigpit.

Isang klase ng yakap na kanina pa rin niya hinihintay. Pagkatapos ay bahagya

siyang nilayo nito at tumingin sila sa isa’t isa. Wala siyang narinig na kahit na

anong salita mula sa nobyo. Sa halip ay pinagmasdan nitong maigi ang kanyang

mukha. Pagkatapos ay tuluyan sinakop ang mga labi niya.

Walang pag-aatubiling pinikit ni Soledad ang kanyang mga mata kasabay ng

pagganti ng yakap. Buong puso siyang tumugon sa matamis at mapusok nitong

halik. Parang lumulutang ang kanyang mga paa sa labis na tuwa. Hindi kayang

ipaliwanag ng mga salita ang saya sa kanyang puso ngayon nararamdaman ang

halik nito. Kay lakas ng kabog ng dibdib niya at parang nanlalamig ang kanyang

katawan. Para siyang nalulunod sa halik na binibigay ni Badong sa kanya. Mula

nang maging mag-nobyo sila, iyon pa lamang ang ikalawang pagkakataon na

natikman niyang muli ang halik nito. Mas malalim, mas masuyo, at mas mainit.

Nang matapos ang halik na iyon ay muli silang tumingin sa isa’t isa.

“Ang akala ko’y umalis ka na,” mahina ang boses na sabi niya.

“Hindi ako maaaring umalis nang hindi kita nahahagkan muli. Hangga’t hindi

kita nayayakap ng mas mahigpit,” sagot nito.

Hinaplos niya ang mukha nito. “Napakasaya ko na kasama kita ngayon. Hindi

na ito isang imahinasyon lang.”

“Hindi mo alam kung gaano ako nasasabik na makita kang muli.”

“Ako man,” sagot ni Soledad. “Ngunit delikado ang ginawa mong ito. Wala

tayo sa San Fabian, paano kung may makakita sa’yo?”

“Kaya nga humingi ako ng tulong kay Nena. Hindi kasi tayo makapag-usap

ng maayos kanina.”

“Oo nga eh, palagi kasing nakabantay si Aling Lagring. Ganyan siya talaga

kapag may umaakyat ng ligaw sa mga babaeng nakatira dito sa dormitoryo.”

Mayamaya ay naupo sila sa gilid ng kama pagkatapos ay yumakap sa

beywang ni Badong habang nakakulong siya sa mga bisig nito.

“Habang narito ka sa Maynila, sisikapin ko na dalawin ka kahit isang beses

kada buwan o dalawang buwan.”

“Talaga? Gagawin mo ‘yon?”

“Oo naman. Kung iyon lang ang paraan para madalas tayong magkita. Ang

hirap gumising araw araw na alam kong hindi kita masisilayan.”

“Kung maaari lamang na huwag na akong umalis pa.”

“Hindi bale, ilang buwan na lamang ang ating hihintayin. Malapit mo nang

matapos ang pag-aaral mo.”

“Saka sa loob lang ng ilang linggo ay uuwi na ako sa San Fabian para sa

pasko at bagong taon.”

“Nga pala, alam na ng inay at itay na nobya na kita. Kaya pag-uwi mo ay

pormal na kitang ipapakilala sa kanila.”

Biglang nalungkot si Soledad at para siyang nakonsensya.

“Oh, bakit bigla kang sumimangot riyan?”

“Pasensiya ka na, Badong. Dahil hanggang ngayon ay hindi ko pa rin

nasasabi sa mga magulang ko ang tungkol sa atin.”

Hinawakan nito ang kamay niya. “Huwag kang mag-alala, hindi naman ako

nagmamadali eh. Naiintindihan ko ang sitwasyon mo at kilala ko si Don Leon. Alam

ko na mahirap kunin ang kanyang loob. Kung sakaling hindi niya ako matanggap

para sa iyo, gagawin ko ang lahat para ipakita sa kanya na karapat-dapat ako sa

pagmamahal ng anak niya,” sabi pa nito sabay halik sa likod ng kanyang palad.

“Maraming salamat sa pagsusumikap mo at pag-intindi sa kalagayan ko.”

Hinaplos nito ang kanyang pisngi. “Alam mo na gagawin ko ang lahat para

sa’yo.”

Nang kabigin nitong muli palapit ang kanyang mukha ay ginawaran siya ng

nobyo ng halik sa ikalawang pagkakataon. Yumakap ang mga braso niya sa leeg

nito at tumugon sa halik nito. Kung maaari lang, mas nanaisin ni Soledad na huwag

nang hayaan malayo pa sila ni Badong sa isa’t isa.

“Wala pa rin pinagbago mula noong beses kong matikman ang halik mo. Kay

tamis pa rin ng iyong labi,” bulong nito.

“Ikaw naman ay kaysarap pa rin humalik,” pilyang sagot niya.

Marahan itong natawa pagkatapos ay hinayaan muli si Badong na ikulong

siya sa matipunong mga bisig nito.

“Kailangan ko nang magpaalam,” mayamaya ay sabi nito.

“Sige. Mag-iingat kayo pauwi ha?”

“Bukas ng umaga, huwag mong kakalimutan,” paalala pa nito.

“Oo, eksaktong alas-singko ay tiyak na nakahanda na kami.”

Nang tumayo si Badong at naupo sa hamba ng bintana. Muli itong lumingon

sa kanya at siniil pa siya ng halik sa labi. Pagkatapos ay saka ito tumalon pababa.

Bago ito umalis ay kumaway pa muna ito. Nang tuluyan mawala na sa kanyang

paningin ang nobyo ay halos mapunit ang kanyang labi sa sobrang saya. Nang

maisarado ang bintana ay agad siyang nahiga sa kama at niyakap ang mga unan

saka pumikit at paulit-ulit na inaalala ang matamis na halik na kanilang

pinagsaluhan.