Chapter 52
William
Tumagos ang lamig ng buhangin sa pagitan ng mga daliri ko, parang mga daliring hindi nakayanan ang init ng araw. Sinundan ko ang anino ni Lolo Gorio sa kahabaan ng baybayin, ang bawat hakbang niya’y gumuhit ng arko sa buhangin. Ang alon ay humuhugos nang dahan-dahan, inaabot ang mga bakas ng paa ko bago umurong, para bang ayaw pakawalan ang anumang bakas ng pagdaan namin.
Napansin kong unti-unting lumalayo si Lolo Gorio, paalis sa rest house at tinatahak ang baybayin. Mabagal ang bawat hakbang niya, tila ba may pinapasan na bigat—hindi lang sa katawan kundi pati sa puso. Ilang ulit na rin naming ginagawa ang ganitong lakad tuwing hapon noon, pero ngayon, may kung anong hindi maipaliwanag na lungkot sa kanyang likuran habang sinusundan ko siya.
Tahimik lang ako habang
