Chapter 29
Jennifer
Tahimik ang gabi. Ilang mga lampara na lang sa paligid ng plaza ang bukas, at ang ihip ng hangin ay may dalang malamig na alaala. Kami ni Don Leonardo ay kapwa nakaupo pa rin sa parehong pwesto kanina—sa ilalim ng punong acacia sa gilid ng fountain.
“Hindi ko alam kung bakit ako nanatili roon. Siguro dahil sa pakiramdam na, kahit sandali, may nakausap akong hindi kailangang husgahan ako. O baka dahil naroon siya bilang ama—hindi ng taong malapit sa akin, kundi ng taong minsang dumaan sa buhay ko at may naiwan ding bakas.”
Napatingin siya sa akin, saka dahan-dahang nagsalita.
“Habang lumalaki si Daniel…” panimula niya, mababa ang boses. “Mas lalo naming nararamdaman ang pagkawala ng kapatid niya. ‘Yung anak naming nawala—hindi ko na rin babanggitin ang pangalan, per
