Captivated by Mr. Sebastian (SPG)

"Desisyon"

CHAPTER 6

CHIARA POV

Pagpasok ni Chiara sa kanilang bahay, hindi niya inaasahang mararanasan ang mainit na pagtanggap mula kay Ate Giorgia. Nang sabihan siya nito tungkol sa pagdating niya ng late at walang handang sinaing, bigla siyang napaisip sa kanyang desisyon na tanggapin ang alok ni Mr. Sebastian na maging kanyang s*x slave.

"Naku, Chiara! Ano bang nangyari sa'yo?" sambit ni Ate Giorgia, ang kanyang mga mata'y sumisikdo sa kanyang kapatid. "Anong oras na at wala ka pa ring dala-dala? Hindi ka ba nag-iisip ng mga responsibilidad mo sa bahay?"

Naglakad si Chiara patungo sa kanyang kwarto, ang kanyang kalooban ay puno ng kahinaan at panghihinayang. Habang nagmumuni-muni siya sa nangyari, napag-isip-isip niya ang alok ni Mr. Sebastian na tila naglalaro sa kanyang isipan.

"Hindi ko alam kung paano ko gagawin ito," bulong ni Chiara sa kanyang sarili, habang hawak-hawak ang kanyang ulo sa pagkakalito. "Paano ko ba magagawang tanggapin ang alok ni Mr. Sebastian habang hindi ko pa rin nagagawa ang aking mga tungkulin dito sa bahay?"

Nararamdaman ni Chiara ang bigat ng kanyang mga desisyon, at tila lalong naging komplikado ito dahil sa sitwasyon nila sa bahay. Hindi niya alam kung paano niya mabibigyang halaga ang kanyang sariling pangangailangan at kaligayahan habang nagtatagumpay sa kanyang mga responsibilidad sa pamilya.

Ngunit sa kabila ng lahat ng mga alalahanin at pangamba, may isang bahagi ng kanyang sarili na hindi makapigil sa pagtibok ng kanyang puso. Ang ideya na maging sanhi ng kasiyahan at kagalakan ni Mr. Sebastian, ang magkaroon ng kapangyarihan at kontrol sa pamamagitan ng pag-aalay ng kanyang katawan at pagtupad sa mga pagnanasa nito, ay tila nagbigay sa kanya ng isang kakaibang uri ng kaginhawahan at kaligayahan.

"Nais kong subukan," bulong ni Chiara, ang kanyang mga mata'y bumukas habang napapatango sa kanyang sarili. "Nais kong makita kung paano magiging ang lahat, kung paano magbabago ang aking buhay kung pumayag ako. Ngunit paano ko sasabihin sa aking sarili na ito ay tama?"

Habang pinipilit niyang mag-isip ng tamang desisyon, naramdaman ni Chiara ang pagod na bumabalot sa kanyang katawan at damdamin. Hindi niya alam kung paano niya haharapin ang lahat ng mga hamon na dumadating sa kanyang buhay, ngunit sa kabila nito, may tiwala siya sa kanyang sarili na matatagumpayan niya ang lahat ng ito.

"Tama na," sabi niya sa kanyang sarili, habang pilit na pinipigilan ang kanyang mga luha. "Kailangan ko munang magpahinga at mag-isip nang mabuti. Kailangan kong pag-isipan ang lahat ng aspeto ng sitwasyon bago ako gumawa ng anumang hakbang. Kailangan kong maging tapat sa aking sarili at sa aking mga pangarap."

Sa sandaling iyon, napagtanto ni Chiara na ang kanyang desisyon ay hindi magiging madali, ngunit alam niyang kailangan niyang makinig sa kanyang sarili at sundan ang kanyang puso. Sa paglipas ng mga araw, alam niyang makakahanap siya ng kasagutan sa kanyang mga tanong at mahanap ang kanyang sariling landas sa gitna ng kaguluhan at pagdaramdam.

Nang sabihan siya nito tungkol sa pagdating niya ng late at wala siyang dala-dalang sinaing, bigla siyang napaluhod sa harap ni Ate Giorgia, hindi makatingin sa kanya sa hiya at panghihinayang.

"Ate Giorgia, pasensya na po," bulong ni Chiara, ang kanyang mga mata'y pusong nananaghoy sa kanyang ate. "Hindi ko po sinasadyang ma-late at makalimutan ang mga responsibilidad ko dito sa bahay. Pangako, magbabago na po ako."

Ngunit sa halip na makatanggap ng pang-unawa at pasensya mula kay Ate Giorgia, ang kanyang ate ay lalo pang nagalit at nag-init ang ulo.

"Hindi sapat ang mga pangako, Chiara!" sigaw ni Ate Giorgia, ang kanyang mga mata'y nagliliyab ng galit. "Hindi ka na bata para magpaka-irresponsable! Kailangan mong matutunan ang mga responsibilidad mo sa buhay!"

Hindi na napigilan ni Chiara ang kanyang luha sa harap ng galit ng kanyang ate. Ramdam niya ang pangungutya at pangungulila sa bawat salita na lumalabas sa bibig nito. Napakakonti na lang ang oras niyang mag-isip at mag-rekonsidera sa alok ni Mr. Sebastian, ngunit ang galit ni Ate Giorgia ay nagdulot ng dagdag na kaba at kawalan ng kumpiyansa sa kanyang sarili.

"Ate, pasensya na po," wika niya sa hikbi, habang iniiwasan ang matinding titig ng kanyang ate. "Gagawin ko po ang lahat upang ayusin ang aking mga pagkukulang at maging mabuting kapatid sa'yo. Sana po ay bigyan niyo ako ng pagkakataon."

Ngunit kahit na humihingi siya ng kapatawaran, tila walang puwang ang kanyang mga salita sa puso ng kanyang ate. Ang galit at pangungulila nito ang bumabalot sa kanilang paligid, at tila wala nang magagawa si Chiara kundi ang sumuko sa harap ng kanyang mga pangamba at pagdaramdam.

"Chiara, hindi sapat ang mga pangako mo," mariin na sabi ni Ate Giorgia, ang kanyang mga labi'y pumipikit sa galit at panghihinayang. "Kailangan mong ipakita sa pamamagitan ng iyong mga gawa na karapat-dapat ka ng tiwala at respeto. Hindi mo maaaring paglaruan ang mga responsibilidad mo sa buhay!"

Naramdaman ni Chiara ang sakit at pangungutya sa bawat salita ng kanyang ate. Hiniling niyang sana'y maunawaan siya at bigyan ng pagkakataon na itama ang kanyang mga pagkakamali, ngunit tila wala nang pag-asa sa harap ng matinding galit ng kanyang ate.

Nang wakasan ni Ate Giorgia ang kanyang sermon, naiwan si Chiara sa kanyang kwarto, ang kanyang mga mata'y pusong nananaghoy at naglalakbay sa malawakang hangarin ng kanyang kinabukasan. Sa gitna ng kanyang pag-iisa at pagdaramdam, napagtanto niya na ang desisyon na kanyang haharapin ay hindi lamang para sa kanya, kundi para rin sa kanyang mga minamahal sa buhay.

"Nais ko sanang itama ang aking mga pagkukulang at magkaroon ng pagkakataon na patunayan ang aking sarili," bulong niya sa kanyang sarili, ang kanyang mga mata'y puno ng determinasyon at pag-asa. "Ngunit paano ko magagawa ito kung ako'y patuloy na nababalot sa mga pangamba at pagdaramdam? Kailangan kong maging matapang at magpasya para sa aking sarili, sa kabila ng lahat ng mga hadlang na dumadating sa aking buhay."

Sa gitna ng kanyang mga suliranin at pagsubok, napagtanto ni Chiara na ang kanyang desisyon ay hindi lamang tungkol sa kanya, kundi tungkol rin sa pagpapakita ng kanyang katatagan at determinasyon sa harap ng mga hamon ng buhay. At sa paglipas ng mga araw, handa siyang harapin ang anumang dumating sa kanyang buhay, kasama na ang desisyon na dapat niyang gawin tungkol sa alok ni Mr. Sebastian.

"Huwag mong kalimutan ang pangako mo, Chiara!" sigaw ni Ate Giorgia, ang kanyang mga mata'y sumisikdo sa kanyang kapatid. "Kailangan mong bayaran ang utang mo sa susunod na buwan! Kung hindi mo ako binayaran, aalis ka na sa pamamahay na ito!"

Napakurap si Chiara sa biglaang sigaw at pagbabanta ng kanyang ate. Hindi niya inaasahang dadagdagan pa ito ng ganitong panganib sa gitna ng kanyang mga suliranin.

"Ate, pasensya na po," wika niya sa mahinahon, ngunit ang kanyang mga mata'y puno ng luha at panghihinayang. "Hindi ko po sinasadyang makalimutan ang aking responsibilidad. Pangako, gagawin ko ang lahat upang makabayad sa'yo sa susunod na buwan."

Ngunit sa halip na makatanggap ng pang-unawa at pagpapatawad mula kay Ate Giorgia, ang kanyang ate ay lalong nagalit at nagpadagdag ng tensyon sa kanilang usapan.

"Mahalaga ang bawat salita mo, Chiara!" mariing sabi ni Ate Giorgia, ang kanyang mga labi'y nakakatikom sa galit at pangungulila. "Kailangan mong panindigan ang iyong mga pangako. Hindi pwedeng palagi kang magpapabaya sa iyong mga obligasyon!"

Hindi na napigilan ni Chiara ang pag-agos ng kanyang mga luha sa harap ng matinding pangungutya ng kanyang ate. Ramdam niya ang bigat ng kanyang mga suliranin at ang dami ng kanyang iniinda, ngunit ang galit at pangungulila ng kanyang ate ay tila wala nang tigil.

Umiiyak nalang si Chiara sa harap ng kanyang ate, hindi makatingin sa mata nito sa hiya at panghihinayang. Napakonti na lang ang oras niyang mag-isip at mag-rekonsidera sa alok ni Mr. Sebastian, ngunit ang galit ni Ate Giorgia ay nagdulot ng dagdag na kaba at kawalan ng kumpiyansa sa kanyang sarili.

"Ano ba ang tingin nila sa akin?" bulong ni Chiara sa kanyang sarili, ang kanyang mga kamay ay naglalapat-lapat sa kanyang mukha habang umiiyak ng mahinahon. "Pera lang ba ang tingin nila sa akin? Wala bang halaga ang aking pagkatao at mga pangarap?"

Habang umiiyak siya sa kanyang kwarto, ang kanyang mga saloobin ay puno ng pag-aalala at panghihinayang. Hindi niya lubos na nauunawaan kung bakit tila pera lamang ang tingin ng kanyang ate sa kanya, at tila wala nang pagkakataon para patunayan ang kanyang tunay na halaga at kakayahan.

Sa gitna ng kanyang mga suliranin at pagsubok, napagtanto ni Chiara na ang desisyon na kanyang haharapin ay hindi lamang para sa kanya, kundi para rin sa pagpapakita ng kanyang katatagan at determinasyon sa harap ng mga hamon ng buhay. At sa paglipas ng mga araw, handa siyang harapin ang anumang dumating sa kanyang buhay, kasama na ang desisyon na dapat niyang gawin tungkol sa alok ni Mr. Sebastian.

Sa isang restaurant na pumupuno ng masarap na amoy ng pagkain at musika na nagdudulot ng romantikong atmospera, nilakad ko nang may pagpapasya patungo kay Mr. Sebastian. Ang aking dibdib ay kumakabog nang mabilis, hindi lamang sa kaba kundi pati na rin sa excitement at determinasyon. Ito ay isang sandali ng katapangan at pagpapasiya na hindi ko dapat palampasin.

Sa paglapit ko sa kanya, hindi ko maiwasang mapansin ang pag-iba ng kanyang ekspresyon - mula sa isang nakatagong ngiti tungo sa isang mukha ng kuryente ng kuryente. Ang kanyang mga mata'y naglalaro ng mga alingawngaw ng kaguluhan at kagustuhan habang ako'y lumalapit.

"Mr. Sebastian," bati ko, ang aking tinig ay may halong kumpiyansa at pagpapasya. "Mayroon akong isang bagay na nais kong ipaalam sa iyo."

Ang kanyang mga mata'y lumitaw sa labis na interes at pagtatanong, tila ba nag-aabang ng isang mahalagang anunsyo. "Ano iyon, Chiara?" tanong niya, ang kanyang tinig ay puno ng pagtataka at kagustuhan.

"Tatanggapin ko na ang pagiging s*x slave mo," ang malakas kong pagpapahayag sa kanya, habang tinatapatan ko ang kanyang mga mata.

Napansin ko ang isang napangisipang ngiti na lumitaw sa kanyang mga labi, isang ngiti na puno ng pagpapahalaga sa aking katapangan at determinasyon. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi nawala ang kanyang katigasan at pagiging strikto.

"Ibabayad kita ng 50,000 bawat buwan," ang kanyang matalas na pahayag, na nagpapakita ng kanyang kontrolado at determinadong personalidad. "Pirmahan mo ang kontrata."

Iniharap niya sa akin ang isang kontrata na may mga kondisyon na kailangang sundin. Ang mga salitang "pumunta ka agad kapag tinawagan kita dahil gusto ko makipagtalik" at "magiging katulong ka sa akin sa araw" ay bumalot sa akin ng kaba at excitement. Ngunit hindi ko maiwasang mapansin ang kahalagahan ng pangatlong kondisyon: "bawal ka ma-inlove sa akin sa loob ng 2 taon."

Agad akong tumango at pinirmahan ang kontrata, nang walang anumang pag-aatubili. Ang halaga ng pera ay hindi lamang nasa 50,000 bawat buwan, ngunit naiintindihan ko rin na ang kondisyon ng pagiging "s*x slave" ay may mga limitasyon at responsibilidad na kailangang sundin.

Sa huli, ang aking pagtanggap sa kontrata ay hindi lamang tungkol sa pera o pagiging bahagi ng kanyang mundo. Ito ay isang pagtanggap sa mga oportunidad at pagbabago sa aking buhay, kasama na rin ang mga hamon at pagsubok na marahil ay darating kasama nito.

Sa paglisan ko sa restaurant, mayroong isang bagong damdamin ng kumpiyansa at determinasyon na bumabalot sa akin. Ang aming pag-uusap ay nagdala sa akin ng isang bagong pananaw sa buhay at sa mga pagkakataon na dumating sa aking landas. Sa kabila ng mga kondisyon at limitasyon, alam ko sa aking puso na ito ay isang hakbang patungo sa aking pangarap at pag-unlad bilang isang indibidwal.

Paglabas ko ng restaurant, isang malalim na buntong-hininga ang lumabas mula sa aking mga labi. Ramdam ko ang bigat ng desisyon na aking ginawa, ngunit sa kabila nito, hindi ko maipapasa sa iba ang responsibilidad na aking tinanggap. Napirmahan ko na ang kontrata. Wala ng atrasan.

"Binayaran naman ako ni Mr. Sebastian ng 50,000 bawat buwan. Kaya ko 'to," ang pilit kong paliwanag sa aking sarili habang naglalakad pauwi. Ang bawat hakbang ay parang isang pagsusulit sa aking determinasyon at lakas ng loob.

Ang ideya na kailangan kong maging s*x slave ni Mr. Sebastian ay nagdulot ng kaba at pangamba sa aking dibdib. Ngunit sa kabila ng lahat, alam kong kailangan kong harapin ang hamon na ito upang magkaroon ng pag-asa at kinabukasan.

"Kaya mo 'to, Chiara. Para sa iyong pangarap," ang aking paulit-ulit na pahayag sa sarili habang patuloy akong naglalakad. Ang pangarap ko para sa aking sarili at para sa aking pamilya ang nagbibigay-buhay sa bawat hakbang na aking tinatahak.

Napagpasyahan kong tanggapin ang kontrata hindi lamang dahil sa pera na aking matatanggap kundi pati na rin para magkaroon ng pangbayad para kay Ate Giorgia. Alam kong mahalaga ang makapagbigay ng tulong sa aking pamilya, lalo na sa kasalukuyang sitwasyon namin kung saan kailangan ko ng pera upang makalayas at magsimula ng sariling buhay.

Kahit na may mga kondisyon sa kontrata na kailangan kong sundin, tulad ng pagiging on-call para sa kanyang mga kagustuhan at ang pagiging "katulong" sa kanya sa araw-araw, handa akong tanggapin ang mga ito. Dahil sa huli, ang pangarap at kaligayahan ng aking pamilya ay mas mahalaga sa akin kaysa sa anumang personal na kagustuhan.

"Kaya mo 'to, Chiara. Para kay Ate Giorgia," ang aking patuloy na panalangin habang patuloy akong naglalakad. Ang ideya na may pangbayad na ako para kay Ate Giorgia ay nagbibigay sa akin ng lakas at determinasyon na patuloy na harapin ang mga hamon at pagsubok na darating sa aking landas.

Sa kabila ng mga pag-aalinlangan at takot, patuloy akong maglalakad sa landas ng aking pangarap at kaligayahan. Dahil alam ko sa aking puso na ang bawat hakbang na aking tinatahak ay nagdadala sa akin sa aking hinaharap na tagumpay at kaligayahan.