CHAPTER 23
CHIARA POV
Pagdating ko sa aming tahanan, agad akong nagtungo sa kusina upang maghanda ng hapunan para sa akin at para kay Ate Giorgia. Ang amoy ng pagkain na pumapasok sa aking ilong ay nagdulot ng komporta at saya sa aking puso. Ito ay isa sa mga simpleng bagay na nagpapaalala sa akin na nasa bahay na ako—at kahit gaano man kabusy ang aking araw, mayroon pa rin akong lugar na maaaring tawaging tahanan.
Sa tabi ng kusina, nakita ko si Ate Giorgia na nagmamasid sa akin habang nagluluto. Ang kanyang mga mata ay puno ng pagod at pangamba, ngunit sa kabila nito, may halong pag-asa at pagmamahal. Si Ate Giorgia ay isa sa mga pinakamahalagang tao sa aking buhay—siya ang nagsilbing magulang at kapatid sa akin mula nang mawala ang aming mga magulang. Hindi man siya biolohikal na ka
