---------
***Arabella’s POV****
Nararamdaman ko pa rin ang matinding panginginig ng aking katawan habang unti-unting tinatapakan ng katotohanan ang bawat hibla ng aking pagkatao. Para akong nasa gitna ng isang malakas na bagyo—walang direksyon, walang matibay na masasandalan. Gusto kong magsalita, gusto kong itanong kay Tito Salve kung totoo ang mga sinabi ni Eryiel, pero tila nawala ang sarili kong boses. Para akong binusalan ng katotohanang hindi ko kayang tanggapin.
Habang ako ay halos hindi na makahinga sa bigat ng nararamdaman, si Eryiel naman ay nagpatuloy sa pagsasalita, ang kanyang tinig ay lalong lumalalim, puno ng hinanakit at poot.
“Aminin mo na, Dad,” madiin niyang sabi, ang bawat salitang lumalabas sa kanyang bibig ay parang latay sa hangin, bumabaon sa balat at nag-iiwan
