MANYACLE KONG ZOMBIE (SSPG)

Pagpalaganap ng Virus

CHAPTER 17

THIRD PERSON POV

Sa gitna ng isang abandoned warehouse sa labas ng Cavite, nakatambay sina Jessa at Sergio, kasama ang ilang scientist na tila walang pakialam sa nakapaligid na kaguluhan. Ang ilaw mula sa mga fluorescent tube ay kumikislap, bumabagsak sa putik at dugo sa sahig, sabay create ng eerie na shadow sa mga dingding.

“Mas marami pa ang magagamit nating subjects dito,” sabi ni Jessa, may ngisi na parang baliw, habang hawak ang syringe na may makakapal na green na likido.

“Absolutely. Kung i-extend natin ang range ng virus, puwede nating ma-observe ang mutation sa mas mabilis na rate,” dagdag ni Sergio, 45, ang buhok medyo nagkakulo sa excitement. “Tignan mo ‘tong hayop na ‘to parang may bago nang behavior pattern!”

Isa pang scientist, medyo baguhan, tinutukan ang isang rabbit na na-inject na kanina pa. Ang bunny ay umikot sa lab, parang nagtutulak sa sarili sa mga container, sabay ungol sa isang high-pitched zombie tone.

“HAHAHAHAHA! Ang galing, para na rin siyang zombie rabbit! Parang cartoon lang pero deadly!” tili ni Jessa habang nagtatakip ng kamay sa mukha para pilit kontrolin ang tawa.

Sergio huminga ng malalim at nag-check ng charts. “Next subject: dalawang tao na ni-rescue ng Army kanina. Walang infection. Perfect.”

“Perfect? Mas better pa kung gagawin nating sample group ang buong plato ng Army, ha? Imagine the data!” sabi ng isa pang scientist habang nag-iinit sa adrenaline rush.

Sa lab na iyon, may cages ng hayop mula sa pusa, aso, hanggang sa exotic birds. Lahat ay tinuturokan ng virus. May mga zombies sa lab na ngayon, sila mismo ang nagiging test subjects ng experiments nila. Ang tawa nila ay parang soundtrack sa horror movie.

“HAHAHAHA! Tingnan mo ‘yung one sa corner! Naka-walk sa ceiling! Para siyang spider-zombie!” sigaw ni Jessa habang tumatalon sa tuwa.

Sergio nag-adjust ng goggles. “Yes! At notice mo na habang tumataas ang viral load, nagkakaroon sila ng selective aggression. Nakakatuwa, di ba? Para tayong composers ng chaos!”

Isa pang scientist, medyo bata, naglakad palapit sa isang Army rescue na hindi pa infected. “Sir, ready na po ang injection…”

“Do it!” utos ni Jessa, sabay ngiti.

Ang tao ay ni-inject, unang reaksyon: confusion. Pero sa loob ng ilang minuto, tumigil ang mata, nag-iba ang tono ng boses, at may unti-unting ungol.

“OOHHH! PERFECT! Ang transition ng behavior super smooth!” sigaw ni Sergio habang nagmamaniobra sa computer. Ang mga screen ay nagdi-display ng bio-data, heart rate, viral replication rate, at blood mutation graph.

Ang lab ay parang carnival ng zombies at human experiments. May isang scientist na nagtatawa habang pinapalitan ang DNA samples sa mga test tubes, parang naglalaro lang ng Lego.

Jessa lumapit sa isang table. “Hahaha! Tingnan mo ‘tong pair ng subjects parang magkaklase sa college pero ngayon, nag-uusap sa zombie language!”

Sergio, medyo malikot sa excitement, nag-check ng cage. “Yes, yes! At tingnan mo yung behavior sa social interaction nagpapakita ng dominance, submission, at… oh my, flirting pattern!”

“Flirting pattern? HAHAHA! Sana makita ni Tinay ‘to!” tawa ni Jessa sabay hawak ng syringe, parang may bagong discovery sa lab.

Sa lab, may kasamang alarm na bumulaga: siren na nagpapaalala na may mga Army at ibang civilians sa lab vicinity. Pero para sa kanila, dagdag excitement lang ‘to.

“Mas mabilis ang viral spread kapag may external stimuli,” sambit ni Sergio habang naglagay ng cage sa harap ng lab’s glass window. “Tignan mo, may panic reaction na sila. Perfect observational point.”

Sa kabilang dulo ng lab, may maliit na corner kung saan sina Manyacle at iba pang zombie na experimental subjects ay nakakulong. Pero hindi pa sila kontrolado ng virus, kaya may mga moment na nagkakaroon ng unplanned chaos.

“HAHAHAHA! I love it! Ang unpredictability ng experiment!” sabi ni Jessa sabay tawa, parang baliw. “We’re literally playing God!”

Sergio huminga ng malalim at nag-check ng pipette. “Next step: human-to-human transmission. Mas mabilis at mas observable sa controlled environment.”

Ang mga taong ni-rescue ng Army at hindi pa infected ay ini-set up. May mga cameras, may bio-scanners, at may red laser beams para i-monitor ang bawat movement.

“Okay, Jessa… let’s do it,” sabi ni Sergio, habang nag-inject sa volunteer. Ang boses niya ay kalmado, pero ang mata ay kumikislap sa thrill.

Ang tao ay una nagulat, tumakbo sa paligid. Pero ilang segundo lang, unti-unting nag-iba ang expression, at ang boses ay nagbago. “GRAAAHHH… BRAINS…”

“HAHAHAHA! Perfect! Ang reaction time out of this world!” sigaw ni Jessa habang naglalakad sa paligid, sabay adjust ng gloves.

Isa pang scientist tumutok sa screen. “Sir, may cross-contamination sa cage ng rabbit at human. Oh my, ang interaction nila look at that bite pattern!”

“EXCELLENT!” sigaw ni Sergio. “This is gold! Observation, data, and chaos in perfect harmony!”

Lab na iyon, ngayon ay parang stage ng reality horror show. Ang bawat action, reaction, at mutation ay sinusubaybayan ng cameras. Ang tawa nila ay parang soundtrack ng apocalyptic carnival.

“Jessa, tingnan mo ‘tong graph. Peak mutation ng virus is at maximum aggression, exactly when stressed!” sabi ni Sergio, sabay tili sa excitement.

“HAHAHAHA! Tama, tama! Dami nating ma-publish! Imagine the headlines: Zombie Virus Experiment Success Rate 99%” sabi ni Jessa habang naglagay ng syringe sa bagong subject.

Ang mga hindi pa infected na Army rescue ay unti-unting nagbabago. May mga tili, may mga ungol, at may mga unexpected behavior ang iba nagiging hyperactive, ang iba nagiging territorial.

“OH MY GOD! Ang galing! Ang unpredictability, ang drama!” sigaw ni Jessa habang tumatalon sa tuwa.

Sergio huminga at naglakad sa gitna ng chaos. “This… this is the moment… evolution at its finest!”

At habang patuloy ang experiments, ang lab ay naging epicenter ng viral madness. Ang tawanan, ungol, at reverb na boses ng zombies ay sabay-sabay na naghalo sa chaotic harmony.

“HAHAHAHA! Perfect! Lahat ng scenario covered! Human, animal, cross-species, and now Army rescue subjects!” sigaw ni Jessa, sabay ituro sa bagong group ng test subjects.

Sergio tumawa, sabay tili. “Yes! Controlled chaos, maximum data, perfect evil HAHAHAHA!”

Ang lab ay walang tigil. Ang virus ay lumalaganap, ang zombie behavior ay evolving, at ang tawa ng mga scientist Jessa, Sergio, at mga kasama nila ay parang soundtrack ng madlang horror-comedy.

At sa lab na iyon, sa gitna ng mga zombie, hayop, at human subjects, nagpatuloy ang paglalaganap ng virus. Ang bawat injection, bawat bite, at bawat laugh ng scientist ay nagdadagdag sa kalat ng chaos.