MANYACLE KONG ZOMBIE (SSPG)

Kagat o Ibang Kagat?

CHAPTER 13

MANYASHIK POV

Grrrr… ang boses ko, parang rumaragasang underground bass sa tenga ni Tinay. Pero kahit zombie na ako, kahit nalalapit na ang gutom, hindi ko siya kayang kagatin. Hindi pa rin… hindi… hindi!

Tinay… nasa harap ko. Ang puso ko? Ang puso ko, hindi nakakatakas. Hihiyaw siya, sigurado ako, pero ngayon, may kakaibang init sa dibdib ko. Gusto kong kainin siya… o baka sa isip ko lang, ha.

“Tinay… stay back…” ang mabagal kong zombie boses, parang echo sa malaking warehouse.

Becky, syempre, hindi mawawala ang drama niya. “AYYYYYYY!!! BABE, ANG HOT MO!!! ANG BRIEF MO LUMIPAD! ANG ABS, LORD, ANG ZOMBIE-MODE MO, GRABE! AAAHHHH!!!” halos masira na ang vocal cords niya sa sobrang sigaw.

“Becky!!! Tumahimik ka!!!” sigaw ko, pero zombie boses ko, parang “GRRRRHHH!!!” Ang tunog, nakakakilig pero nakakatakot.

Tinay tumayo sa harap ko, kahit nanginginig, nakapikit, parang hero sa pelikula. “Manyacle… un… wag kang kumagat sa akin!”

Grrrr… gutom ako, pero puso ko ang mas nangingibabaw. Ang utak ko? Umaalala pa rin sa kanya, hindi sa katas ng buhay. Pero oo nga, kung zombie mode na ako, kailangan kong kumilos ng zombie… kahit hindi talaga gusto.

“Tinay… you… my… GRRR… my heart… GRRRHHHH!” Halos sumabog ang tunog ng boses ko.

Becky hindi nagpahuli. “AAAAHHHH!!! BABE, ANG HOT MO PA RIN! ANG BRIEF, LORD, ANG DIGNITY! KAKILIG AKO, KAKILIG! HEEEELLLP!!!”

Nakakatakot pero nakakakilig. Napatingin ako kay Tinay, at alam kong nagdadalawang isip siya. Nakangiti siya ng konti, kahit alam niyang zombie na ako.

“Manyacle… please… control mo sarili mo…” bulong niya, halos hindi marinig sa ingay ng kaguluhan.

Grrrr… kailangan kong magpakita ng control, kahit na gutom ako. Pero may kasama ako, si Zombina isang babaeng zombie kasamahan ko naka-black na coat, parang stylish sa zombie apocalypse.

“Manyashik… my queen… GRRRHHHH… she… she looks so tasty… GRRR…” sabi ni Zombina, parang excited sa harap ni Tinay.

“SHUT UP, ZOMBINA! GRRR… THIS IS… MINE… GRRRHHHH!” sigaw ko, zombie boses na may sariling drama.

Becky, syempre, hindi mapigilan ang sarili niya. “AAAAYYYYY!!! ANG HOT NG DRAMA! ANG ZOMBIE ANG HERO NG KILIG! ANG BRIEF MO, LORD! ANG ABS! ANG KALOKOHAN, ANG FUN, ANG EVERYTHING!!!” sabay tumalon sa bato, parang may sariling stage.

Tinay tumayo nang diretso sa harap ko, nakapikit. “Manyacle… kahit zombie ka na… wag mo akong sasaktan…”

Grrrr… sarap kainin, pero hindi ko kayang gawin. Hindi ako ang tipong kagatin siya. Ang puso ko, umiiwas sa kanyang katawan. “Tinay… GRRR… my… GRRRHHH… you… safe… GRRRHHHH!”

Becky tumalon sa tabi namin. “BABE, ANG HOT NG ZOMBIE! ANG DRAMA! ANG KILIG! ANG APOCALYPSE! ANG ABS! ANG BRIEF! HEEEELLLP!!!” sabay tili, parang may sariling concert.

Si Zombina, nakapikit at kumikilos, nagsabi. “Manyashik… GRRR… need… eat… but… NOT HER… GRRRHHH…”

“GRRRHHHH! EXACTLY! GRRRR! She… my heart, not my meal…” sabay tili ko, zombie voice pa rin, parang may echo.

Tinay napapikit, halatang nanginginig. “M…Manyacle… hindi mo ba nararamdaman? Parang… may… may hawak ka sa puso ko…”

Grrrr… oo, nararamdaman ko. Ang bawat tunog ng boses niya parang electric current sa utak ko. Ang kilig? Matindi. Ang tili ng Becky? Nakakatawa pero nakakakilig.

Becky tumalon sa aking likuran. “BABE, ANG HOT NG ZOMBIE HERO! GRRRHHH! AAAAHHH! ANG BRIEF, LORD! ANG ABS! ANG KILIG! ANG EVERYTHING!” sabay tili na parang may spotlight sa paligid.

“BECKY, TUMAHIMIK KA!!! GRRRHHHH!!!” sigaw ko, zombie voice na may reverb, halos maputol ang boses ko.

Tinay lumapit sa akin, halatang takot pero hindi gustong iwan. “Manyacle… kahit zombie ka na, wag mo akong iiwan…”

GRRR… sarap… pero hindi ako titigil sa pagiging zombie na protector niya. “Tinay… GRRRHHH… safe… GRRR… GRRR… mine… GRRRHHH…”

Becky napapaikot sa tili. “AYYYYY! BABE, ANG KILIG NG ZOMBIE HERO! ANG HOT NG ABS! ANG BRIEF! ANG DIGNITY! AAAHHHH!” sabay tumalon, halos sumabog sa excitement.

Zombina nakangiti, pero alam niyang hindi ako kumakagat sa taong mahal ko. “GRRR… Manyashik… smart… heart… safe…”

Grrrr… tama. Puso ko mas malakas sa gutom. Kahit zombie, hindi ko kayang sirain ang kabutihan niya… o ang kilig niya.

Tinay, hawak ang kamay ko. “Manyacle… kahit zombie… hindi mo ako iiwan…”

“GRRR… NEVER… GRRRHHH… safe… GRRR… mine… GRRRHHH…” boses ko parang may sariling echo, nakakakilig.

Becky tumalon sa tabi, sabay pose. “BABE, ANG DRAMA! ANG KILIG! ANG APOCALYPSE! ANG HOT NG ZOMBIE HERO! AAAHHHH!”

GRRR… tili ko din, zombie-style, halatang excited sa kilig. “Becky… calm… GRRR… hero… GRRRHHH… GRRR…”

Tinay napangiti ng konti. “Manyacle… kahit zombie ka… safe… at… nakakatawa ka pa rin…”

Grrrr… oo, kahit zombie, kaya kong maging hero. At sa gitna ng apocalypse, sa tili ni Becky, sa kilig ni Tinay, sa pagka-zombie ko, alam kong may kalokohan, may kilig, at may puso pa rin na hindi kumakain sa taong mahal ko… kahit sabik na sabik na zombie version ako.

Becky tumalon sa bato, sabay tili. “BABE, ANG KILIG! ANG HOT! ANG ABS! ANG BRIEF! ANG DRAMA! ANG EVERYTHING!!!”

GRRRHHH… zombie voice ko, halos sumabog sa kilig. “Tinay… safe… GRRR… mine… GRRRHHH… GRRR…”

Tinay, hawak ang kamay ko, tumitig sa mata ko. “Manyacle… kahit zombie… hindi kita iiwan…”

Grrrr… tama. Kahit zombie, kahit gutom, kahit kumikilos na parang halimaw, alam kong hindi ko kayang sirain ang babae na mahal ko. At sa gitna ng zombie apocalypse, sa drama at tili ni Becky, sa kilig ni Tinay, sa sarili kong zombie heart, may halakhak, may kilig, at may pag-ibig na hindi matitinag… kahit na zombie na ako.

Kahit zombie na ako si Tinay parin Ang laman ng isip at puso ko hindi ko s'ya kayang saktan o kagatin maliban nalang s ibang kagatan literal kakagatin na hindi maubos ubos lalo na sa kainan shit.... bakit ganito ba nararamdaman ko sa tuwing nakikita ko si Tinay.