Ang Inglisherang Mahirap

Prologue

"Yahh--You thief!"

I shouted to that thief guy who stole my bag, eh wala namang mga laman yun. Na inggit siguro sa bag ko. Napapaisip na lang siguro ako if that thief guy is a gay. Baka nga.

Because of my curiosity, hinabol ko ung magnanakaw. Mabilis naman ako maglakad kahit na nakatsinelas lang ako. Nung nakita ko si manong na tumigil sandali, nagtago ako sa tabi at dahan dahang lumapit. I feel like, I'm an assasin here nor action star. 

Nang sisilipin na ni kuya manong ang bag ko, I badly run fast towards him and caught him in an act. I grab my bag quickly from him and saying, "how dare you stealing my bag!". sabay sipa sa betlog nya.

"aray!— tanginumin mo!... Takte arrggg...". Sambit ni manong habang naka hawak sa betlog nito at namimilipit sa sakit. 

"that's better". sabay pagpag ng bag ko kahit may kadumihan ito. Nakalimutan kong maglaba, ih.

"anong dats beter beter ka jan!". Sambit ni manong habang sinisiyasat ang itsura ko. "may pa inglish inglish ka pang nalalaman, eh ang hirap mo naman!". Pangbubully sakin manong.

"how dare you insulting me?!". Habang napapanganga. "and what do you care, thief!". Huling sambit ko bago na tumakbo paalis. Baka mamaya may dala pala siyang mga weapons then bigla nyang igamit sakin. Mahirap na. 

Napalakad nalang ako nang makalayo na ko sa manong magnanakaw na yon. Gabi na kasi ako umuuwi, idagdag mo pa na sa squatter area kami naka tira. 

Simpleng babae lang naman ako. Kung pagmamasadan niyo ko ngayon, naka tsinelas lang ako dahil wala akong mga sapatos. Yung damit ko naman, medyo trying hard dahil ginawan ko talaga ng paraan para makasabay sa uso. 

Ung sa pantalon ko ay D ni I Y (DIY) ko lang like simple strapping sa bandang tuhod then puting some fabric color Para bongga. Bagay naman siya sakin sa tingin ko. Maputi pa akong babae kaya kapag kaarawan ay namumula ako.

Nakaka paso man ay tinitiis ko para lang makapag apply ng trabaho sa manila. 

Si mama naman ay sumaside line bilang manicurista. Mayaman naman daw kami ni mama noon .... nung hindi pa ako pinapanganak. 

Sabi ni mama pinalayas daw kami ni lola (mama ng mama ni Jenny/ o di kaya, lola ko) dahil nalaman niyang buntis si mama kaya nagalit ito maski si lolo. Mas pinili nalang ni mama na nasa ganitong buhay ako lumaki. 

Kahit mahirap ay nakapagtapos ako ng pagaaral kaya pumupunta akong manila para mag apply ng trabaho kahit na simple lang. Pangarap kong maging atleta at sundalo dahil mataas sahod doon at gusto ko ang trabahong iyon.

Pagkapasok sa pintuan naming marupok at gawa sa yero ay bumungad agad saakin si mama na nagpupunas ng pawis dahil nagluluto ito ng pagkain. "I'm home!". masayang bati ko kay mama sabay lapit dito at yakap. Hinalikan ko din ito sa pisngi sabay lapag ng mga plato sa lamesa.

"How's your day, Madona". masayang bati nito saakin. 

"I'm fine, mama. Except to that thief guy who stole my precious bag! ". nakanguso kong sambit.

"Why Madona, what happened?, are you hurt?". nagugulat na sambit ni mama habang inilalagay na sa hapag ang ulam kaya ako na ang kumuha ng kanin sa stove. 

"I'm not hurt mama, I'm Jenny". nakangusong sambit ko. 

"crazy!". sabay tawa namin ni mama. "anyway, what did that guy do to you?". seryoso ni mama.

"nothing else except for robbery, hehe. The truth mama, I did kick his egg--hahaha!".

"that's bad, baby but that's good to him--hahaha!". tawa din ni mama. Kahit nanay na siya ay parehas parin kaming maganda. Kala nga nila noong lumipat kami dito ay kapatid ko siya, eh. How funny.

"let's eat!". masayang sambit ko sabay lantak ng tuyo sa harap ko. Kagabi itlog ngayon naman tuyo-- how I love this food!

*******

A's N:   Vote kayo para masaya, comment nadin para mas mabilis ako makapag update, yieee.

Sana magustohan ninyo ang prologue, yun lang!