Twisted Fascination

Kabanata 3

Agad na hinawakan ni Alexiel ang palapulsuhan ni Uriel at mabilis na tumakbo paalis. Sumunod din naman ang alaga nitong aso at pusa kung saan tumahol pa si Nissan.

“Damn it!” he cursed and looked back. Hindi talaga tumigil ang mga t*rant*dong pulis na mga ito na hanapin siya. Ngayon naman ay may kasama siya. Tsk! He should’ve left back then. Bakit ba kasi nakinig siya sa babaeng ‘to?

“T-Teka! Sino ang mga iyon? Ano ang pakay nila sa’yo?” Nakakunot ang noo ni Uriel habang tumatakbo kasabay ni Alexiel. Hindi kaya ito ang mga gumawa ng sugat ng binata kaya napadpad ito sa lugar nila?

“Bunch of assholes who always meddled with our business! Dalian mo kung ayaw mong maabutan! Hindi ka kasi nakinig sa akin! Dapat tumakbo ka na!” iritadong sigaw ni Alexiel at kumanan. May kaalaman na siya tungkol sa mga daanan nito. They need to get into Uriel’s house at saka siya aalis para hindi matunton ng mga t*rant*dong iyon ang bahay ng dalaga.

“Nandito siya! Dali!”

“Don’t let him get away!”

Mas pinabilisan pa ni Alexiel ang takbo at wala na s’yang pake kung magkasugat-sugat siya. Hindi niya na rin pinansin ang hinihingal na si Uriel. The woman can run with him at hindi ito nagpapadaig sa kanya. He was slightly shock by her stamina.

The dogs bark and Alexiel hissed at him to stop dahil mas lalong makikita at malalaman ng mga humahabol kung nasaan sila.

“Shut your dog, Uriel!”

Tumango naman si Uriel dahil mukhang delikado nga ang mga taong naghahabol sa kanila. “Shh! Nissan, ‘wag kang maingay!” Mabuti na lang at masunurin at nakakaintindi ang aso niya. Tumakbo sila kahit alam n’yang may natamo s’yang sugat sa braso dahil sa matatayog na damo.

“Pumasok ka sa bahay niyo at huwag mong sasabihin na magkakilala tayo. Understand?” aniya ni Alexiel nang makita ang bahay nina Uriel. Napalunok ang dalaga at sumagot ng oo.

“Paano ka? Paano kung mahuli ka nila? Papatayin ka nila!” reply ni Uriel at mabilis na umiling.

“Ang tigas ng ulo mo, Uriel! Sumunod ka na lang dahil madadamay ka sa gulo ng buhay ko. I’m grateful for your help and I won’t let you get involved in my messy life.” Ito ang magagawa niya bilang balik loob sa pagtulong ng dalaga sa kanya. Naging mabait ito sa kanya at kahit masama ang tingin ng karamihan sa kanya ay kaya n’yang ibalik ang kabaitan nito lalo na at nakikita n’yang sinsero ang dalaga.

Hindi pa man din sila nakakalapit ay lumabas ang lolo at lola ni Uriel na nakangiti sa kanya.

“Lola—”

Naputol ang pagsigaw ni Uriel nang sunod-sunod na putok ng baril ang kanilang narinig. Napatigil si Uriel maging si Alexiel at tila ba tumigil ang mundo ng dalaga nang makita ang unti-unting pagkawala ng ngiti ng dalawang taong kasama niya sa buhay. Ang pagkulay pula ng mga damit nito na unti-unting rumarami at kumakalat sa sahig at katawan. Nanigas sa kinatatayuan si Uriel at tila nawala ang dugo sa kanyang mukha nang makitang humadusay sa sahig ang lola at lola niya.

“Lola! Lolo!” Puno ng sakit at pangamba ang sigaw ni Uriel. Kumawala siya kau Alexiel at tinakbo ang nakahandusay na pamilya. Nanginig ang kanyang kamay habang hinawakan ang ulo ng lolo niya. Ang daming dugo lalo na sa bandang dibdib nito.

Hindi na napansin ni Uriel ang luhang kanina pa lumalabas sa kanyang mata. Hinawakan niya ang kamay ng lola kung saan ngumiti ito sa kanya kasabay ng pag-ubo nito ng dugo.

“Alam n-naming darating ang punto na ‘to, Uriel,” mahinang wika ng kanyang lola. “Hindi talaga natin malalaman kung ano ang mangyayari, hindi ba asawa ko?” Tumingin ang lola ni Uriel sa lolo niya. Napahagulhol siya.

“Mmm. Pasensya na apo. H-huwag mong sisisihin ang sarili mo sa nangyari. U-umalis ka na.”

Mabilis na umiling si Uriel. Hindi! Hindi kayang iwan ang mga ito!

“Alexiel!” Biglang natauhan si Alexiel nang marinig ang boses ni Bilial sa kabila. Nakita niya ay hindi kumulang sa labing-limang katao ang kasama nito na ngayon ay nakikipagpalitan ng putok mula sa kanyang likod. Napatingin siya muli kay Uriel na nakayakap ngayon sa grandparents nito. He gritted his teeth and ran fastly towards her. Hindi ba nito alam na nasa gitna ito ng kaguluhan?! Kapag hindi ito umali sa pwesto nit ay ito ang susunod na hahandunsay sa sahig.

Agad n’yang hinablot ang bewang nito paalis. Pero nagmatigas ang dalaga at sinubukang sipain siya. Napamura na lamang si Alexiel at muling tumingin sa mga tauhan nila kung saan nakapalibot sa kanya para s’yang protektahan.

“Boss, we need to leave. I’m sure their back up is on the way!” imporma ni Gab at hi-nead shot ang lalaking papalapit sa kanila.

“Uriel, stop! We need to leave!”

“Ayoko!” Pikit na ang dalawang mata ng lolo at lola ni Uriel. Ayaw n’yang tanggapin na wala na ang mga ito. Gusto n’yang magpaiwan at samahan muna ito. Gusto n’yang bigyan ito ng pormal na libingan kahit siya na ang maghukay at gumawa ng kalalagyan ng katawan nito. Kaya niya naman ‘yon, eh. Humagulgol siya habang nakatitig sa walang buhay na katawan ng dalawang taong nakasama niya sa buhay. Para bang pinipilipit ang kanyang puso sa nasaksihan at sa pagkawala nito.

“Listen! We need to leave! I promise I will give your grandparents a proper burial, Uriel. Hindi nila gugustuhin na mangyari rin ‘to sa’yo,” bulong ni Alexiel at binuhat ito na parang sako.

“Let’s go!” utos niya saka mabilis na umalis sa lugar na ‘yon habang pinoprotektahan siya ng mga kasama. Kung wala si Uriel siguradong makikipagpalitan din siya ng putok ng baril sa mga ito. Tss.

“Bitawan mo ako!” Pinagpapalo ni Uriel ang likod ni Alexiel. Alexiel was annoyed and slapped her bottom.

“Aw…”

“Tumigil ka o ihuhulog kita dito? If you want to live you better behave yourself, Uriel,” he ordered. His eyes were so serious as his lips formed into thin lines.Napatikom ng bibig ang dalaga , pero maririnig ang singhot nito. Gusto niya. Gusto n’yang mabuhay at tukuyin kung sino ang pumatay sa kanyang lolo at lola.

Nakalabas ng gubat sina Alexiel pagkatapos ng ilang minuto. Nakaabang na rin ang anim na sasakyan na naka-park sa highway. Binuksan ni Bilial ang pinto at ipinasok ni Alexiel ang dalaga sa loob. Bilial wanted to ask kung sino at bakit nila ito sinama, pero kailangan nilang umalis dahil mission nila ito.

“What does the Don say?” tanong ni Alexiel nang makaayos sa pag-upo. Nakahinga ito ng maluwag nang maramdaman ang comfort at lamig sa loob ng sasakyan. Damn! He misses this.

“The Don tasked us to get you whether alive or dead.”

“What a heartless man,” komento ni Alexiel.

Napatingin siya sa dalaga na nasa gilid na nakatulala sa labas ng bintana. He sighed. He just hopes that the Don would not do something towards her. He will do everything para lang hindi ito mahirapan sa mansion.

Knowing his brother. He’s not the kindest and welcoming person alive.