Only Forever (Book 2)

Chapter 3- Back In His Arms Again

"MOMMY! Where are you going? Will you left this home?" Iyon ang mga katagang ipinukaw sa kaniya ni Eliazar nang makita siya nitong nag-iimpake ng mga gamit.

She's now leaving after the agreement with Alexis that she could still pursue the divorcement even if it wasn't have the response from both parties. And yes, Alexis would try to make things better, dahil ayaw pa rin talaga nitong makipaghiwalay sa kaniya.

Sandali siyang napapikit habang nagpipigil ng luha at sinabi, "I am going to leave here, baby. But don't you worry 'cause mommy will surely be back." Masakit iyon na sabihin sa kaniya. Lalo na't walang kasiguraduhan kung kailan siya makakabalik ng bahay na iyon. 'Yong bahay na napuno ng alaala sa piling nina Eliazar at Alexis.

Isang mahigpit na yakap pa ang ibinigay sa kaniya nito na tinanggap niya rin. "I will surely miss you, mommy," may tonong lungkot na pagkakasabi nito habang nakakulong sa yakap niya.

Pilit niyang pinipigilan ang luhang pilit na pumapatak. Kaya nang sandaling iyon ay kahit ayaw niya pa sanang bumitiw sa yakap ay kaniyang ginawa. Pero sinigurado niya na hindi mawawaglit ang tingin ni Eliazar sa kaniya. So, she wrapped his face while gently move it up to her. "I will miss you more, baby. Mawawala lang saglit si mommy sa tabi mo. But I will make sure that I would hang with you every weekend. 'Cause you are my greatest happiness that came in my life. And I promise you that you will always be in my heart, even if we're not together."

Nakita niya ang pagpunas ng luha ni Eliazar. No wonder how it was grew smart and understanding upon the situation. For some reason, Eliazar is already six years old. And all through the years that she have been caring for it, she could honestly say that Eliazar has served to be her own child. Kaya masakit din para sa kaniya na magpaubaya. Ilang sandali pa ay nagawa na niyang bitiwan ang mukha nito. Subalit, hindi niya inaasahan ang katanungang ibubungad nito, "But why you were leaving? Are you mad with my dad? And why do you not willing to fix it?"

Sandali siyang napabuntong hininga. "You will understand it someday, baby. And please, let me go.. but I promise you that I will still care for you even if we're not together." Walang tigil sa pag-iyak si Eliazar nang hindi niya namalayan ang pagdating ni Alexis mula sa trabaho.

Nakita niyang napatingin ito sa kaniya, pati na rin sa luggage at ilang gamit na naka-impake pero nagawa muna nitong lapitan ang anak. "Eliaz, stop crying," anito habang mahigpit itong niyayakap. At saka ito napabalik ng tingin sa kaniya. "You shouldn't let him see that you are planning to leave," pangangaral pa nito sa kaniya.

"Yeah, it's not my intention, Alexis. I thought that he was asleep lately."

Nakita niya ang paghawak sandali ni Alexis sa ulo nito. At pakiramdam niya ay nadagdagan lamang ang sakit ng ulo nito sa nadatnang sitwasyon. Habang si Eliazar naman ay wala pa ring tigil sa paghikbi. Pero kahit gano'n ay wala namang intensyon si Alexis na ipakitang magtalo sila sa harap nito. "Eliaz, please go to your room first, I will talk to your mom."

Buong akala niya ay sermon na naman ang kaniyang maririnig sa asawa pero hindi niya inaasahan ang ibubungad nitong katanungan, "Are you really sure about this? A-are you really decided to leave us?" Matatandaang parang may pagkakahawig ang katanungan nito nang minsang sabay silang kumain sa cafeteria. Pero katulad nga nang naging kasagutan niya roon ay desidido na talaga siyang ituloy ang divorcement.

Tipid pa siyang napatango ngunit hindi niya magawang sentruhin ng tingin si Alexis. "I told you, for the better, Alexis."

"But the divorcement is a very long process. And I hope that you had fully decided unto it. Yvonne, please tell me na p'wede pang magbago ang isip mo. So let us fix this."

Doon siya napalingon dito. "Pero paano si Flordeliza? Paano ang karapatan niya sa'yo at sa bata?" Doon na siya nag-hysterical sa sumunod na sasabihin, "A-aaminin ko sobrang sakit, Alexis. We've been together for years. Tipong inakala kong isa na tayong perfect family kasama si Eliaz. But then, she came back and made me realized that I was not the legal wife all throughout. And I understand, 'cause like what I've said, that I am willing to let you go. Life must go on. And what really matters to me is the good thing the we could do."

Isang yakap, isang yakap lang ang tanging naging kasagutan ni Alexis sa lahat nang sinabi niya. At kahit pigilan niya ang sarili na 'wag maapektuhan sa yakap nito ay tila lalo naman siyang nagiging mahina. That's what makes her vulnerable-- by Alexis actions that she was surely love.

Ilang saglit pa ay nakita niyang pareho na nilang tinatanggap ang yakap ng isa't isa. Magkaharap na ang kanilang mga katawan kung kaya't ramdam niya ang kakisigan ng dibdib nito. Ang init na dulot ng yakap ay aminado siyang sandaling nakakapagpalimot ng kaniyang desisyong pakikipaghiwalay dito. Hanggang sa sandaling magtagpo ang kanilang mga mata nang maghiwalay sa yakap. At magawang suyurin ng daliri nito ang kaniyang labi. "I always love the way you gaze at me like that, tipong ikaw lang 'yung nakakapagpatunaw ng inis at galit sa puso ko. And I admit na hindi madali ang pinagdadaanan ng relasyon natin ngayon. But I just want you to know that I am still willing to hold on with us no matter what and I hope na gano'n ka rin.." Doon siya napaiwas ng tingin at sandaling napapikit.

"Tama na, Alexis. Ayoko nang magkunwari.." Bahagyang napailing si Alexis sa sinabi niya dahil hindi nito lubos na naintindihan ang kaniyang sinabi. "I am still willing to hold on and keep us going, while the divorcement is on going. I love you so much." Doon binalot ng palad ni Alexis ang mukha niya at napahalik ito sandali sa kaniyang labi.

"So, does it mean that you were changing your mind?"

Doon siya napalihis ng tingin. Tila hindj alam kung ano ba ang magiging kasagutan. Na kung ganoon lang sana kadaling sumagot na walang ibang taong masasaktan.

Nang sandaling iyon ay nagawa muling ipaharap ni Alexis ang tingin niya rito. "Yvonne, I don't care about the legal papers that prove my marriage with Flordeliza. It doesn't matter to me, 'Cause I love you more than you think, Yvonne," maluha-luhang tugon ni Alexis. At sa puntong iyon ay si Yvonne na ang kusang naglapat ng kanilang mga labi. Walang pag-aalinlangan at walang halong panghihinayang.

Until they started to undressed themselves while their feet were walking towards the bed. Sobrang nag-aalab ang kanilang damdamin na tila walang kahit sinong makakapigil. At ang sandaling iyon ay nais niyang magpatibay sa kanilang pagmamahalan sa isa't isa na kahit anong mangyari ay patuloy pa rin ang buhay at patuloy pa rin nilang mamahalin ang isa't isa.