Stronger than Yesterday

Chapter 5

Malalim na ang halikan nina Belle at Randy, ramdam nila ang init ng isa’t isa. Unti-unti nang gumagapang ang mga kamay ni Randy sa katawan ni Belle, dahilan para mapasinghap siya. Pero bago pa tuluyang lamunin ng moment ang dalawa, isang munting boses ang bumasag sa katahimikan.

“Mommy, ihi po ako,” ani Lira, habang nakatayo sa may pinto at kinakalikot ang kanyang mata.

Agad na kumawala si Belle mula sa bisig ni Randy, kapwa sila humihingal at tila nagulat sa pagbalik sa realidad. Nagkatinginan sila sandali, parang may unspoken agreement, bago siya tumayo at pinuntahan ang anak.

“Halika, baby. Ayusin kita,” sabi ni Belle, pilit tinatago ang pamumula ng kanyang pisngi habang inaakay ang bata papunta sa banyo.

Randy’s POV

Nasa opisina na ako nang maaga. Mas magaan na ang pakiramdam ko ngayon, sa wakas, nagkaayos na kami ni Belle kagabi. Para bang nabunutan ako ng tinik.

Habang inaayos ko ang mga papel sa mesa, narinig ko ang kaluskos ng takong. Nang lingunin ko, dumaan si Chloe, ang aming sales manager. Napahinto ang buong department. Halos sabay-sabay kaming napatingin, pati ako.

Grabe… Chloe talaga. Yung tipong babae na kapag dumaan, mapapalingon ka kahit ayaw mo. Maganda, sopistikada, seksi—parang galing sa fashion magazine. Hindi ko maiwasang mapatitig.

Oo, maganda si Belle… pero iba pa rin ang dating ni Chloe. Si Belle, simple, probinsyana kung manamit. Si Chloe, may dating. May aura.

Napansin kong bumilis ang t***k ng puso ko at parang may kung anong gumapang na init sa dibdib ko. Pero agad kong pinilig ang ulo ko.

Mali ‘to, Randy.

Mahal mo si Belle. Nagkaayos na kayo kagabi. Hindi ka pwedeng madala sa ganito.

Pinilit kong ibalik ang atensyon sa ginagawa ko, pero hindi ko maiwasang mapaisip.

Huminga ako nang malalim at pilit bumalik sa trabaho, pero ramdam ko pa rin ang kabog ng dibdib ko.

Randy’s POV

Pagbalik ni Chloe mula sa hallway, diretsong lumapit siya sa mesa ko. Napansin ko ang bahagyang pag-igting ng mga balikat ng ibang lalaki sa office, lahat sila biglang napatingin sa amin.

“Randy,” tawag niya, pormal pero may kasamang ngiti. “Pwede ba kitang makausap saglit about sa upcoming sales report?”

Tumango ako at bahagyang tumayo. “Sure. Ano ‘yon?”

Imbes na sagutin ako kaagad, yumuko siya nang bahagya para ipakita ang papel. Amoy na amoy ko ang perfume niya—mahal, sophisticated, at nakakabaliw.

“Pwede bang ikaw na lang mag-finalize nito? Alam kong busy ka, pero ikaw kasi yung pinakametikuloso rito,” sabi niya, sabay kagat sa ibabang labi niya na parang wala lang.

Napakagat ako sa loob ng pisngi ko para magpigil.

Randy, trabaho lang ‘to. Trabaho lang. Huwag kang magkakamali.

“Yeah… no problem,” sabi ko, pilit na hindi tinitingnan masyado ang cleavage na halos nakikita na dahil sa yuko niya.

Ngumiti siya at tumayo nang diretso. “Thanks, Randy. Alam kong maaasahan kita.” Sabay kindat—oo, kindat—bago siya umalis.

Pakiramdam ko biglang uminit ang opisina. Napahawak ako sa sentido ko.

Mali ‘to. Randy, focus. May asawa ka. Kakabati niyo lang kagabi. Huwag mong sirain ‘yon.

Pero kahit anong piga ko sa sarili kong konsensya, hindi ko maitago ang kabog ng dibdib ko. At oo, hindi rin maalis sa isip ko ang amoy ng perfume niya.

Randy’s POV

Nasa maliit na meeting room kami ng sales team, nag-aayos ng mga laptop at documents habang naghahanda para sa malaking meeting bukas kay Mr. Calix Li Salazar. Tahimik ang lahat, puro focus. Ramdam ko ang pressure kahit hindi pa dumarating ang CEO.

Si Chloe, ang aming sales manager, nakatayo sa harap, may hawak na folder at nakatingin sa bawat isa sa amin. “Okay, guys,” panimula niya, “kailangan nating tapusin ang draft ng sales report bukas. Plano niyo ba magsimula ngayon hanggang bukas na lang?”

Tumango ang lahat. “Yes, Chloe,” sagot ng ilan sa amin.

Habang nagsi-setup ng laptop, napansin ko si Chloe. Parang natural lang sa kanya ang pagiging confident—maganda, sopistikada, at sexy sa subtle na paraan. Hindi ko maiwasang mapatingin.

Oo, maganda si Belle, simple at probinsyana. Pero si Chloe… iba. May aura siya na nagpapalapit sa attention ng lahat, at ramdam kong may konting kiliti sa loob ng dibdib ko tuwing nakatingin ako sa kanya.

“Randy, ikaw ang bahala sa numbers section,” sabi ni Chloe, sabay abot ng folder sa akin. “Alam kong maayos ang detalye kapag ikaw ang nag-finalize.”

Tumango ako at kinuha ang folder, pilit pinipigil ang t***k ng puso ko. Trabaho lang ‘to, Randy. Focus ka.

Habang nagbabalik siya sa kanyang upuan, ramdam ko ang presensya niya sa paligid, parang may energy na kahit hindi sinasadya, nakaka-distract sa akin. Napilitang huminga nang malalim at ibalik ang isip ko sa task.

Belle’s POV

Gabi na, halos alas-diyes na, pero wala pa rin si Randy. Walang kahit isang text o tawag. Ramdam ko yung kaba at kirot sa dibdib ko habang nakaupo sa sofa, hawak ang phone.

Matagal-tagal na rin akong nagdadalawang-isip, pero naisipan ko na ring tawagan siya. Alam kong ayaw niyang tinatawagan, pero hindi ko na matiis ang pag-aalala.

“Hello?” malamig at mabagal ang boses sa kabilang linya.

“Ah… hello, Randy,” malambing at bahagyang nanginginig ang tinig ko. “Nasa opis ka pa ba?”

May katahimikan saglit, parang pinipili niyang bigyan ng pansin ang sinabi ko. Ramdam ko ang bigat sa bawat segundo, yung tipong kahit saglit lang, ang daming naiisip sa ulo.

May katahimikan saglit bago siya sumagot. “Yeah… nasa office pa ako, Belle,” mahina at malamig ang tono, pero ramdam ko ang bahagyang pagkahuli sa boses niya.

“Gabi na, Randy… alas-diyes na,” sabi ko, pilit pinipigil ang kaba. “Wala ka bang plano na umuwi na?”

“Eh… medyo marami pa tayong kailangan tapusin dito,” sagot niya, parang nagbabantay sa sarili niyang damdamin. “Pasensya na. Alam kong dapat nasa bahay na ako.”

Napangiti ako ng bahagya, kahit may halong lungkot. Ramdam ko ang guilt sa boses niya, parang gusto niyang makabalik agad, pero hindi niya kayang iwan ang trabaho.

“Okay… naiintindihan ko, Randy. Ingat ka ha,” sabi ko, pilit pinapakalma ang sarili. “Huwag mong kakalimutan kumain.”

“Thanks, Belle… miss na rin kita,” mahina niyang bulong, at kahit hindi ko nakikita ang mukha niya, ramdam ko yung sincerity.

Nagpatuloy ang katahimikan sa kabilang linya, pero para sa akin, sapat na iyon—sapat na malaman na kahit busy siya at late, naiintindihan niya rin ang nararamdaman ko.

Randy’s POV

“Yeah… nasa office pa ako, Belle,” sagot ko, pilit na pinapakalma ang sarili ko habang hawak ang phone. Ramdam ko ang bigat sa dibdib ko—gusto ko na agad umuwi, pero hindi pa tapos ang work.

Gabi na, at halos wala nang tao sa opisina. Naka-focus lang ako sa report, pero bawat galaw ko, naiisip ko si Belle. Ang mukha niya, ang tinig niya… kahit sa phone lang, ramdam ko ang lungkot sa kanyang boses.

“Pasensya na… alam kong dapat nasa bahay na ako,” sabi ko, halos bulong lang. Totoo, gusto kong makauwi at mahigpit siyang yakapin, pero may deadline pa kami bukas.

Habang nag-uusap kami, napatingin ako sa folder sa harap ko. Si Chloe, nakatingin rin sa akin mula sa kabilang mesa—bahagyang nakangiti, tipong alam niyang may effect siya sa akin. Ramdam ko ang init sa dibdib, pero pinilit kong ibalik ang focus sa trabaho.

Randy… Belle is waiting. Don’t let anything distract you.

“Thanks… miss na rin kita,” sagot ko sa phone, at kahit alam kong busy ako, gusto kong maramdaman niya na sincere ako. Pilit ko ring itinatago ang kaunting tensyon sa paligid, hindi ko pwedeng ipakita kay Chloe o kahit kanino pa man na parang may iba akong iniisip.

Pinilit kong huminga nang malalim at bumalik sa laptop, pero ramdam ko ang matinding conflict sa loob, gusto kong makauwi at kay Belle, pero may trabaho pa na hindi puwedeng palampasin.