A Chance of Forever

Kabanata 7

Dumating sila sa Central Park. Hindi mapunit sa labi ni Rachell ang ngiti. Doble ang saya niya ngayon siguro ay dahil may kasama siya o dahil si Lorenzo ang kasama niya. Basta masaya siya.

“Take a picture with me, Lorenzo!” yaya niya rito. Kanina niya pa ito niyaya kaso ayaw, eh. She pouted and strides towards him.

“Why? We don’t have pictures of us together. Come on!”

“Palagi naman tayong nagkikita,” katwiran nito.

“Iba naman ‘yon. This is for keeps— hello, Sir, can you take a picture of us please?” aniya ni Rachell nang may mapadaan na isang middle age na lalaki.

The man smiled and gladly took the phone.

Rachell pulls Lorenzo closer and clings to his arm without her knowing.

“Okay. One, two, three, smile!”

The middle aged man shakes his head at the two while smiling at ibinalik ang phone kay Rachell.

“You looked good together. I hope your relationship last.”

The smile on Rachell’s lips stiffened.

“W-we—” Hindi niya naituloy ang pagpapaliwanag nang kumaway ito at umalis habang nakangiti.

Did the middle aged man think that she and Lorenzo are together? As in a relationship.

She turns around and look at Lorenzo. Tila ba hindi nito narinig ang sinabi ng lalaki at tumingin-tingin sa paligid. If it didn’t bother to him, why is it bother to her?

“Sa Conservatory Garden tayo. I heard maganda raw doon,” salita ng binata. Masyadong malaki ang central park at maraming attractions ang nandito.

“Okay.”

Rachell twitches her lips. Siya lang ata ang naba-bother tungkol doon. Tsk.

---

Ilang oras din silang nagpalakad-lakad sa Central Park at maya maya pa ay nakaramdam na rin sila ng pagod kaya naghanap sila ng mauupuan.

“I can’t feel my legs. It’s numb!” reklamo ni Rachell habang hinihilot ito.

“Ikaw ba naman pumunta kung saan-saan,” katwiran ni Lorenzo at huminga ng malalim.

“Ang ganda kasi, eh.” Tumingin si Rachell sa binata. “Uhm...”

“Ano ‘yon?”

Rachell clears her throat. “Na... nakita mo na ba ang post ni Maeve?” tanong niya ng mahinahon. She stare at his face to know if his expression change.

Pero wala. Hindi man lang nagbago ang ekspresyon nito ng nabanggit niya iyon.

“Nakita ko. They’re engage now. Tinawagan pa nga ako ni Levine, eh.”

“Are you happy?”

Tumaas ang sulok ng labi ni Lorenzo na tila ba nakangiti ng sarkastiko.

“Part of me is happy but the other is not. This is difficult for me. One of them is ny brother and one of them is my ex— who was my world. Ngingiti na lang ako kahit hindi ako ayos,” sagot ni Lorenzo habang nakatitig sa kawalan.

Hinawakan ni Rachell ang kamay nito kaya napatingin doon si Lorenzo.

“It takes time. One must make a decision to move on. I know it’s not easy. Pero, Lorenzo, huwag mong kulungin ang sarili mo sa nakaraan. The door won’t open if you stay there— if you keep the past. Hindi darating ang para sa’yo kung hindi ka pa bumibitaw sa dati.”

“It’s easier to say than to do.” Lorenzo chuckles.

“Hindi mo kasi sinisimulan kaya ka nahihirapan.”

Lorenzo shot her a glare.

“What? What do you want me to do? Hindi gano’n kadaling makalimot, Rachell. Naging mundo ko si Maeve. Mahal na mahal ko ang babaeng ‘yon.”

Lorenzo furrowed his brow. Wala sila noong mga panahon na nasasaktan siya sa pag-iwan kay Maeve. Wala sila noong mga panahong nahihirapan siya. Tanging nakikita lang nilang nasasaktan ay si Maeve. Paano siya? Hindi ba valid ang feelings niya? Alam n’yang nasaktan niya ng sobra si Maeve at mas doble ang sakit sa kanya. He was torn. Torn by his family or his girl.

Hinigpitan ni Rachell ang paghawak sa kamay ng binata. Hindi niya alam, pero nasasaktan rin siya habang nakikita na ganito si Lorenzo.

“You will only hurt yourself, Lorenzo. Do you think Maeve will be happy to see you in such a state?”

Si Maeve, hindi masisiyahan kung hindi siya maka-move on? Paano siya masisiyahan kung alam n’yang nakatali na sa iba ang dalaga? Does he deserve to be happy again? Ito na yata ang punsigment nita for leaving Maeve in the past— ang mabuhay na puno ng pagsisisi at kalungkutan.

“Hindi ba sabi mo importante sa’yo ang dalawa? I’m sure Levine will also be happy if you already forget what’s in the past. I even think that Levine was still thinking that you’re not really happy for them. Huwag mo nang hayaan na maulit pa ang hidwaan sa inyong magkapatid. You said that you will be happy for them but you’re still clinging on to her. Lorenzo, hindi bulag ang lahat para hindi mapansin ang nararamdaman mo. Kung napansin ko nga, do you think Levine wouldn’t?”

Inalis ni Lorenzo ang kamay ni Rachell sa kanya at tumayo. He clenched his jaw and stared down at her.

“Then, tell me how? How can you move on from someone who once in your life? Who is supposedly the one you intend to marry?” he asked in a voice laid with iceness.

Hindi rin nagpatalo si Rachell at tumayo at tumingin sa mga mata nito na puno ng kaseryosohan.

“How? Let’s start on your phone. Delete her pictures from your phone, Lorenzo. It’s the first step.”

---

Napasalampak sa mahabang sofa si Lorenzo pagka-uwi nito ng unit. Nilagay niya ang kabilang braso sa ulo kung saan natatakpan ang kanyang mata at tumingin sa ceiling ng silid.

Kanina pa tumatakbo sa isip niya ang sinabi ni Rachell. Hindi nga naging maganda ang atmosphere nila pauwi, eh. Kaya niya bang burahin ang litrato ng babaeng pinakamamahal niya na tanging ito na lang ang tanging maki-keep niya? Kaya niya bang kalimutan ito? Kaya niya ba?

Kinuha niya ang mobile phone at binuksan ang gallery nito kung saan may isang album na may pictures nilang dalawa ni Maeve simula noong magkakilala ito. His hands tremble when he click their old pictures lalo na noong naging sila. He clicks the delete button but before he clicks the confirmation he stares at their happy face.

Six years ago

“Ano ka ba? Ngumiti ka kasi. Hindi mo ba alam na nakakalaglag panty ‘yang ngiti mo? Dali na!” pagpipilit ni Maeve habang hawak ang phone at naka-camera sa kanila. Nililigawan niya kasi ang dalaga.

“Gusto mo bang makita rin nila ang pag ngiti ko na dapat ay sa’yo lang?” tanong niya at tumitig sa maganda nitong mukha. Nasa field sila ngayon dahil foundation day ng school kaya marami ang taong palakad-lakad sa labas habang sila naman ni Maeve ay nakaupo sa lilim ng puno at nakalatag ang isang mat at pagkain na binili nila sa mga nagtitindang second year students.

“Yes! Eh, ano naman kung makita nila? Akin ka naman, eh,” sagot nito at ngumiti ng malaki. Kapag tumitig sa kanya si Maeve mas lalo lang tumitindi ang nararamdaman niya rito. She gave him a feeling of calmness and contentment.

He stared at her in disbelief. Tila ba nabingi ang tenga niya sa huling sinabi nito.

“What did you say?” tanong niya. Tumibok ng malakas ang puso niya.

Maeve pulls him closer and kiss his cheeks bago tinaas ang phone para kumuha ng litrato nila.

“Ngumiti ka. Ito ang araw na sinasagot na kita. Smile!”

Lorenzo’s eyes reddened when he remembered that memory. Napapikit siya at napakagat sa labi. A tear falls down on her eyes running down his cheeks. Hindi niya alam na may iiiyak pa pala siya. Iiyakan niya talaga ang taong mahal niya. Humigpit ang paghawak niya sa mobile phone.

It’s too painful.

‘No. I can’t delete this.’

That night, the man who was adored by many, who was thought to be a strong man, was silently crying. Crying for the woman he can't ever have again.

Crying because of love.